| در حال دیدن این عنوان: |
۱ کاربر مهمان
|
|
برای ارسال پیام باید ابتدا ثبت نام کنید!
|
|
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
  نام کاربری: Lucho.The.Great
نام تیم: بارسلونا
پیام:
۶۱,۶۱۶
عضویت از: ۱۴ مرداد ۱۳۸۴
از: تهران
طرفدار:
- بویان کرکیچ - یوهان کرویف - پرسپولیس - اسپانیا، آرژانتین - احمد عابدزاده، کریم باقری - فرانک ریکارد - افشین امپراطور گروه:
- لیگ فانتزی - کاربران عضو - مدیران کل 
  |
اوف بر تو. چرا میت رو کشف حجاب می کنی؟  
|
||
|
عمری است دخیلم به ضریحی که نداری... |
|||
|
۱۵ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
  نام کاربری: Elfusius
پیام:
۷
عضویت از: ۵ شهریور ۱۳۹۵
از: تهران
طرفدار:
- پرسپولیس - یوونتوس - علی کریمی گروه:
- کاربران عضو
|
دست چپم درد شدیدی میکرد، از روی صندلیم بلند شدم و در حالی که داشتم از بین آت و آشغالایی که بین دو ردیف صندلی هواپیما بود؛ رد میشدم و مچ دستمو میمالیدم با خودم گفتم:" لعنت به تو کمال وند، خاک بر سرت که بلد نیستی هیچ کاری رو درست انجام بدی، هی به اون مهدی گفتم رو این نصفه آدم نمیشه حساب کرد. این دماغشو نمیتونه بالا بکشه چه برسه به . . . خاک بر سرت. هواپیمای بی صاحابم که نصفش نیست، معلوم نیست حالا خودش کدوم گوریه، ایشالا سقط شده باشه دیگه ریخت نحسشو نبینم" داشتم با خودم غُر میزدم که به قسمت شکسته ی هواپیما رسیدم. دور و ورم پر آدمایی بود که به نظر میرسید راحت خوابیدن، معلوم نبود کی زندست و کی مرده. حد اقل خداروشکر کردم که حالم خوبه و تو لیست زنده هام. یاد کیفم افتادم، از همه آدما و اتفاقات دور و ورم مهمتر کیفم بود، در حال برگشتن به سمت صندلیم بودم که صدای ناله ی خفیفی شندیم ولی اهمیتی ندادم. اول کیفم بعد نجات بقیه. کارمو تو زمینه ی مدیریت بحران و نجات بقیه و ساماندهی شرایط بلد بودم. ولی اول کیف. کیفمو که پیدا میکردم حاظر بودم 5تا فرودگاه مصدوم رو نجات بدم چه برسه به یه نصفه هواپیمای شکسته. ولی بدون کیف هرگز. به صندلیم رسیدم و قفسه ی شکسته ی بالای صندلیم رو به سختی باز کردم. اَاَاَاَاَاَه لعنت بهت کمال وند . . . کیفم نبود سراسیمه از قسمت شکسته ی هواپیما بیرون اومدم، بدون توجه به دور و ورم همه ی فکر و ذکرم کیفم بود مشغول گشتن بین تیکه های هواپیما وسایل مسافراو خرت و پرتای توی هواپیما بودم که تازه متوجه شدم خیلی ها زندن و دارن سراسیمه دور و ورشون رو میگردن انگار هرکسی دنبال راه نجات و یه جای امن میگشت. دستمو از پشت روی شونه های نزدیک ترین فردی که اطرافم بود گذاشتم، سراسیمه و نگران برگشتو تا منو دید سعی کرد که فرار کنه ولی مانعش شدمو گفتم: نترس من یزدانم دنبال یه کیف مشکی میگردم ندیدیش؟ قبل از اینکه جواب بده متوجه زخم شدید روی صورتش و خونی که داشت ازش میرفت شدم، شرایط بحرانی کم ندیده بودم، شاید نسبت به اونا این اصلا بحرانی محسوب نمیشد ولی شاید این اولین باری بود که یه چیزی یا یه کسی از کارم و هدفم برام مهم تر بود. در هر صورت اون آدم باعث شد چند لحظه ای به کیفم فکر نکنم، بهش گفتم: اوه، عجب زخمی داره صورتت. بذار کمکت کنم. برای همین دور و ورم رو نگاهی انداختم ته تیکه پارچه ی نیمه سوخته پیدا کردم روی زخم روی صورتش گذاشتمو گفتم فشارش بده تا خون بند بیاد با چهره ی بُهت زده و البته جالبی که داشت گفت: ممنون. چرا به من کمک می کنید؟ اینجا افراد زیادی هستند. پوزخندی زدمو گفتم: مگه اشکالی داره؟؟؟ دیدم خیلی ترسیدی گفتم اول به تو کمک کنم. به بقیه هم می رسیم. راستی ندیدیش؟ با تعجب گفت چیو؟ - یه کیف چرم مشکی با 2تا قفل طلایی کمی فکر کرد و گفت: نه ولی اگه پیداش کردم حتما براتون میارمش با نا امیدی و در حالی که داشتم زیر لب به کمال وند فحش میدادم و به سمت هواپیما بر میگشتم صدای ناله ای از داخل هواپیما توجهمو به خودش جلب کرد، خودمو به منبع صدا رسوندم. خانوم جوونی در حالیکه زیر صندلی شکسته گیر کرده بود و ناله میکرد تا منو دید انگار امیدوار شد به زنده موندن، گفت: آقا میشه کمکم کنید؟ پام گیر کرده دستتم خیلی درد می کنه فکر کنم شکسته. باز مجبور شدم یچیز دیگرو به کیفم اولویت بدم برا همین سمتش رفتمو گفتم نگران نباش الان میارمت بیرون. بعد سعی کردم تکه ی شکسته ی هواپیما که روی پاش افتاده بودو جابجا کنم ولی نتونستم. یاد مردی که بیرون بود افتادم به زحمت خودمو به پنجره شکسته رسوندمو نگاهی به دور و ور انداختمو پیداش کردم. داشت به یکی که روی زمین خوابیده بود کمک میکرد. صداش کردم. آهااااااای، آهای پسر بیا اینجا یکی اینجا گیر کرده، با شنیدن درخواست کمک به سرعت به سمت لاشه ی هواپیما دوید و وارد شد، انگار از ته دل از کمک کردن به دیگران لذت میبرد، حس جالبی تو چشماش بود که دوست داشتم. سریع نزدیک اومد و گفت چیشده، قبل از اینکه جوابی بدم ناله ی دختر روی صندلی توجهشو جاب کرد و بی توجه به من، به سمتش رفت، منم نزدیک شدمو گفتم پاش گیر کرده بیا کمک. دو نفری تلاش کردیم که پای دختر بیچاررو بیرون بیاریم. بلاخره موفق شدیم. آخه قرار نیست من تصمیم بگیرم کاری بکنمو موفق نشم. رو به پسری که داشت کمک میکرد کردمو گفتم اسمت چیه؟ با هیجان گفت رامبد. گفتم رامبد زیر بقلشو بگیر و بلندش کن ولی خیلی آروم فکر کنم دستشم شکسته. منم پاشو بلند میکنم با 1-2-3 ی من آروم بلندش کردیمو از هواپیما بردیمش بیرون و روی زمین نسبتا نرمی گذاشتیمش، حالش خیلی بد نبود فقط احسلس میکردم پاش شکسته، شایدم دستش؛ دقیق نمیدونستم، حد اقل تا اون موقع. در حالی که داشتم پاشو چک میکردم گفتم اسمت چیه؟ نفس نسبتا عمیقی کشید و گفت: انیس، ممنون بابت کمکتون. گفتم: فکر کنم پات شکسته! گفت: شما دکترید؟ گفتم: نه ولی یه چیزایی بلدم، باید فعلا پاتو ببندم. ناله ای کرد و گفت: ممنون لبخندی زدمو در حالیکه داشتم به کمک رامبد پاشو می بستم، فکری به ذهنم رسید . . . |
||
اینجـا به روی همدگر لبخـند میزنند |
|||
|
۱۶ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
|
نام کاربری: Lucho.The.Great
نام تیم: بارسلونا
پیام:
۶۱,۶۱۶
عضویت از: ۱۴ مرداد ۱۳۸۴
از: تهران
طرفدار:
- بویان کرکیچ - یوهان کرویف - پرسپولیس - اسپانیا، آرژانتین - احمد عابدزاده، کریم باقری - فرانک ریکارد - افشین امپراطور گروه:
- لیگ فانتزی - کاربران عضو - مدیران کل
|
 هرکس ننوشته تا آخر امروز وقت داره. از چهارشنبه پرده سوم رو شروع می کنیم. |
||
|
عمری است دخیلم به ضریحی که نداری... |
|||
|
۱۶ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
|
|
شترق شترق شترق... با ضرباتی که روی صورتم حس می کردم به هوش اومدم. سرم به شدت درد می کرد و همه چیز رو تیره و تار می دیدم. بعد از چند ثانیه تونستم بهتر آدمی که بالای سرم بود رو ببینم؛ مردی با ظاهری عجیب و پر مو! به یاد اما افتادم. عزیزترین آدم زندگیم که دیگه در کنارم نبود. با اضطراب و ناراحتی خاصی دهانم رو باز کردم: «اما!» مرد که متوجه شده بود دارم اسم کسی رو صدا میزنم گفت: «فکر کنم سالمه. بردنش بیرون». حس و حال نداشتم که حتی گریه کنم. اما از درون ناراحت و داغون بودم. تمام انرژی و توانم رو جمع کردم، با بیقراری و بیتابی گفتم: «نه!» و سعی کردم بدنم رو به سمت عقب هواپیما؛ جایی که برای آخرین بار اما رو دیده بودم حرکت کنم. مرد با دست هاش محکم من رو گرفت و از هواپیما بیرون برد و روی زمین گذاشت. سعی کردم به تکه سنگی که کنارم بود نزدیک بشم. خودم رو رسوندم به سنگ و به هر شکلی که بود تونستم بشینم و بهش تکیه بدم. سرم هنوز درد می کرد و هنوز دنیا رو تار می دیدم. یکم چشم هام رو بستم تا بتونم بهتر و شفاف تر ببینم. بعد از چند ثانیه چشم هام رو باز کردم: «اینجا دیگه کجاست؟!» اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد و مطمئنم به همه کسایی که اون منظره رو دیده بودند هم می رسید. جنگلی که امتدادش تا بی نهایت بود! درخت های سبز و گیاهانی با رنگ های مختلف طبیعت فوق العاده زیبایی رو ایجاد کرده بود. زن و مرد و حتی بچه هایی که هراسان و نالان بودند. اونها هم مثل من نمیدونستند که کجان و دقیقا چی به سرشون اومده. اما فقط چند ثانیه محو اون دنیای عجیب اطرافم شدم و باز یاد اما افتادم. ناراحتی عمیق و دردناکی رو احساس می کردم. انگار که غم روی دلم چنبره زده باشه. نمی خواستم و نمی تونستم قبول کنم که دیگه اما پیشم نیست. به خودم گفتم: «باید برم بگردم. مطمئنم اونم همین اطرافه». سعی کردم از جا بلند بشم، اما نمیتونستم! خستگی و درد شدیدی توی تمام بدنم رخنه کرده بود. پیش خودم گفتم: «بهتره بجای تقلا و تلاش بیخود یکم استراحت کنم و بعد برم دنبالش». تشنه و گرسنه بودم. اما حتی انرژی حرف زدن و کمک خواستن رو نداشتم. همونجا درحالی که به تکه سنگ تکیه داده بودم، به اما فکر کردم. شاید این تنها کاری بود که میتونستم توی اون لحظات انجام بدم... |
||
|
۱۶ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
  نام کاربری: The.Hundredth.One
نام تیم: منچستر یونایتد
پیام:
۲,۱۸۳
عضویت از: ۲۶ خرداد ۱۳۹۲
از: مشهد
طرفدار:
- مسی - رونالدینیو - پرسپولیس - فرانسه - علی کریمی - لوئیز انریکه - یحیی گل محمدی گروه:
- کاربران عضو - ویراستاران اخبار
|
چشمام به سختی باز می شدند؛ سوزش عجیبی رو روی صورتم احساس می کردم. همه جا رو تار می دیدم. کمی گذشت و پس از مالیدن چشم هام تونستم اطرافم رو ببینم. - وای خدای من؛ اینجا کجاست دیگه؟ تازه یادم اومد که سوار هواپیما شده بودم و تمام طول مدت پرواز رو در خواب بودم. از طرفی خوشحال بودم که استرس و ترس سقوط رو مثل بقیه حس نکردم و از طرفی هم از سرنوشت شومی که دچارش شده بودیم ناراحت بودم. هنوز هم نمیدونستم چجوری نجات پیدا کردم و از همه مهمتر کی من رو از هواپیما بیرون آورده؟!! شاید هم خودم پرت شدم بیرون. داخل صفحه گوشیم که ترک عجیبی برداشته بود، صورتم رو نگاه کردم، دومین گزینه منطقی تر به نظر می اومد. بهتره اوضاع ظاهری مو وصف نکنم، چون خودم هم طاقتش رو ندارم! سرم رو برگردوندم، هیچکس رو توی اون پرواز نمی شناختم. هرکس مشغول خودش بود و اطراف رو ورانداز می کرد. با خودم می گفتم چه جای عجیبیه. دور تا دورمون رو درخت فراگرفته بود و نمی دونستم واقعا پشت اون درخت ها چه چیزی می تونه باشه. شاید یک محل مسکونی، شاید هم ...؛ تو همین فکر بودم که دستی را روی شونه ام احساس کردم. بلافاصله برگشتم و با مردی قد بلند با سیبیل های ترسناک مواجه شدم. اولش ترسیدم و جا خوردم و سعی کردم فرار کنم. اما او جلوی من رو گرفت. - نترس؛ من یزدان هستم، از مسافرای این پرواز؛ دیدم حالت اصلا خوب نیست اومدم بهت کمک کنم. اوه، عجب زخمی داره صورتت. بذار کمکت کنم. بلافاصله رفت و یک تیکه از روکش هواپیما رو که قسمتیش هم سوخته بود، آورد و روی صورتم گذاشت و گفت مدتی این رو نگه دارم تا خون بند بیاد. - ممنون. چرا به من کمک می کنید؟ اینجا افراد زیادی هستند. - مگه اشکالی داره؟؟؟ دیدم خیلی ترسیدی گفتم اول به تو کمک کنم. به بقیه هم می رسیم. گفتنی نیست ولی من تا حدودی به کمک های اولیه تسلط دارم. راستی تو یک کیف چرم مشکی با دو تا قفل طلایی رو ندیدی؟ - نه؛ ولی اگه دیدمش حتما بهتون میدم. ته دلم از خدا تشکر کردم که تو اینجا هم هوامو داره. کمی جلوتر رفتم و در حالی که کمی احساس آرامش می کردم، اما هنوز ترس رو تو وجودم حس می کردم. ترسی که ناخودآگاه من رو به اطراف سوق می داد. کنجکاوی امانم رو بریده بود. می خواستم ببینم تو این جزیره چه خبره. جالبه؛ هنوز تیکه شکلات تو جیبم بود. با خودم گفتم: "چه جالب. مثل اینکه سرنوشت من و این شکلات با هم گره خورده!". خنده ام گرفت و تو همین حال و هوا بودم که ناگهان همون مرد منو صدا کرد. وقتی به سمتش رفتم، با صحنه ای دردناک مواجه شدم. یک خانم زیر چند تیکه هواپیما گیر افتاده بود. با کمک یزدان موفق شدیم اون رو از مهلکه نجات بدیم. واقعا چه سرنوشتی در انتظارمونه؟ |
||
|
|
|||
|
۱۶ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
|
نام کاربری: Lucho.The.Great
نام تیم: بارسلونا
پیام:
۶۱,۶۱۶
عضویت از: ۱۴ مرداد ۱۳۸۴
از: تهران
طرفدار:
- بویان کرکیچ - یوهان کرویف - پرسپولیس - اسپانیا، آرژانتین - احمد عابدزاده، کریم باقری - فرانک ریکارد - افشین امپراطور گروه:
- لیگ فانتزی - کاربران عضو - مدیران کل
|
تلاش شخصیت های زنده مانده از سقوط برای نجات یافتن از جزیره در این پرده، منطقا اکثر افراد به دنبال نجات پیدا کردن از جزیره و ارتباط با دنیای بیرون و تیم نجات احتمالی هستن، اما می تونید در کنار اون برای آشنا شدن بیشتر با جزیره هم پلنهایی طراحی کنید و استارت بزنید. برای نوشتن این پرده تا جمعه شب وقت دارید. |
||
|
عمری است دخیلم به ضریحی که نداری... |
|||
|
۱۷ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
|
نام کاربری: Elfusius
پیام:
۷
عضویت از: ۵ شهریور ۱۳۹۵
از: تهران
طرفدار:
- پرسپولیس - یوونتوس - علی کریمی گروه:
- کاربران عضو
|
لبخندی زدمو در حالیکه داشتم به کمک رامبد پاشو میبستم، فکری به ذهنم رسید . . . چون نمیدونستم عکس العمل بقیه نسبت به فکرم چی بود سعی کردم فعلا پیش خودم نگه دارمش برای همین به روی خودم نیاوردم. دستم مشغول بستن پای انیس بود و فکرم مشغول کیفم. کارم که تموم شد بلند شدمو نگاهی به اطرافم انداختم پر از آدم زخمی و نیمه جون بود که در حال آه و ناله بودن. منم الکی شده بودم دکتر شیفت بیمارستان جزیره. داشتم بین مردمی که اکثرا روی زمین خوابیده بودن راه میرفتم که رامبد از پشت صدام کرد. - یزدان! بیا اینجا. برگشتم و دیدم بالای سر پیرمردی زانو زده و داره سینشو فشار میده. به سمتش رفتمو گفتم چی شده؟ گفت: ایست قلبی! اولش خندم گرفت، عین بیمارستان بود میخواستم بگم ؛ پرستار! دستگاه سی پی آر رو بیار. خودمو جمع جور کردم که خندمو نبینه بعد کنار پیرمرد زانو زدمو مشغول احیای قلبی و تنفس دهان به دهان شدم ولی بی فایده بود. مرده بود. رامبد هنوز مشغول مشت زدن به سینه ی پیرمرد بود که بهش گفتم: دیگه اذیتش نکن، مرده . . . ولی رامبد دوست نداشت نا امید بشه بی توجه به حرف من مشغول مشت زدن بود. بلندش کردمو گفتم: رامبد! تو چشام نگاه کرد. گفتم: مرده. خیلی جلوی خودشو گرفت که بغضش نترکه. آدم دل رحمو باحالی به نظر میرسید. بهش گفتم: ببین کیا حالشون خوبه و میتونن کمک کنن و کیا به کمک احتیاج دارن. منم سعی می کنم جنازه هارو جمع و جور کنم. سری تکون داد و ازم دور شد. منم رفتم دنبال مأموریتی که خودم برای خودم درست کرده بودم. خداروشکر مأموریت راحتی بود چون اکثر مسافرا زنده والبته زخمی بودن. تعداد جنازه ها شاید 10-15 نفر بیشتر نبود. به خانومی رسیدم که خیلی سنگین وزن بود و نمیتونستم به تنهایی بلندش کنم مشغول کشیدنش روی زمین بودم که مرد نسبتا بلند قدی به کمکم اومد و همراه من مشغول کشیدن شد. نگاهی بهم کرد و گفت: شما دکترید؟ از دور دیدم که مشغول بستن پای اون دختر بودید. گفتم: نه دکتر نیستم ولی یه چیزایی بلدم. شما سالمید؟ گفت: غیر از شکستگی سرم، اره خوبم. فقط یه ذره گیجم، همسرم هم خیلی ترسیده و فقط گریه میکنه. گفتم: حالش خوبه؟ گفت: اره چیزیش نشده فقط خیلی ترسیده. تقریبا به پشت هواپیما و محلی که برای جمع کردن جنازه ها در نظر گرفته بودم رسیدیم. جنازه ی اون خانم رو گوشیه ای کشیدیم. بلند شدمو گفتم: ممنون بابت کمکت. لبخندی زدو با استرس گفت: به نظرت چجوری میشه درخواست کمک کرد یا موبایلی بی سیمی چیزی، میشه با بیرون جزیره تماس گرفت؟ به تنها چیزی که اون موقع فکر نمیکردم خروج از جزیره بود برای همین خودمو جمع و جور کردمو گفتم: نمیدونم موبایل من شکسته. تو چی موبایلت سالمه؟ انگار یه راه حل خوب بهش داده بودم با خوشحالی دستشو تو جیبش کردو بعد گشتن جیبهاش گفت: موبایلم نیست! گفتم یه زحمتی میکشی؟ گفت: اره، چی؟ گفتم: ببین باید اول از همه زخمی هارو کنترل کنیم بعد به فکر درخواست کمک باشیم. چیزی از کمک های اولیه بلدی؟ گفت: ااااای یه کمی. گفتم: پس بیا. داشتیم با هم به زخمی ها نزدیک میشدیم که پرسیدم: راستی اسمت چیه؟ گفت: سجاد. باهاش دست دادمو گفتم: خوشبختم، یزدانم. لبخند تلخی زدو گفت: منم راستی کیفم کجا بود؟ |
||
اینجـا به روی همدگر لبخـند میزنند |
|||
|
۱۹ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
|
نام کاربری: The.Hundredth.One
نام تیم: منچستر یونایتد
پیام:
۲,۱۸۳
عضویت از: ۲۶ خرداد ۱۳۹۲
از: مشهد
طرفدار:
- مسی - رونالدینیو - پرسپولیس - فرانسه - علی کریمی - لوئیز انریکه - یحیی گل محمدی گروه:
- کاربران عضو - ویراستاران اخبار
|
|
||
|
|
|||
|
۱۹ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
  نام کاربری: Kiavash13
نام تیم: آرسنال
پیام:
۹,۹۶۵
عضویت از: ۹ آذر ۱۳۸۸
از: Kermanshah
طرفدار:
- Andres Iniesta - Rivaldo - Esteghlal - Netherlands - Mojtaba jabbari - Frank De Boer - Majid Namjoomotlagh گروه:
- کاربران عضو - لیگ فانتزی
|
در حال برگشتن بودم. فکر امونم رو بریده بود. حتی نمیتونستم درست راه برم.فقط و فقط فکر بیجا میکردم. دخترم رعنا! وای. یعنی هیچ وقت دیگه نمیبینمش؟ -بابا! بابا! تمام افکارم رو این کلمه دو هجایی تشکیل میداد. بابا! ین رو تو ذهنم با صدای دخترم تجسّم میکردم و فقط اشک میریختم. به هیچ چیز دیگه ای جز دخترم فکر نمیکردم. امیدوار بودم که بتونم از این جزیره لعنتی بیرون برم. جعبه سیاه چیز فوق العاده ایه که احتمال داره باعث دیدار دوباره من و رعنا بشه. داشتم همینجور میرفتم جلو که به یک آن دیدم جلوم یه اسکلت پوسیده است و با یه زنجیر آهنی دار زده شده. کاملا شوک شده بودم. ما کجاییم؟ اینجا چه غلطی میکنیم؟ سرعتم رو بیشتر کردم تا به هواپیما برسم. همین طور که میدویدم داشتم نقشه رفتن از این جزیره رو میکشیدم. دخترم و اون اسکلت کاملا باعث شده بود من بخوام از این جزیره برم. بالاخره رسیدم به مردم. چه صحنه بدی. یه عدّه زخمی شده بودن یه سری جنازه هم اونجا بود و ترس و شوک شدن مردم. همه اینها به اضافه اون اسکلت باعث شده بود که بعد از مدّت ها بترسم. ترس بد و خطرناک. یک لحظه دیدم که یک آدم خوشتیپ و کت و شلواری داره چیزی شبیه به فرستنده کار میکنه. با سرعت خیلی زیادی دویدم سمتش. کار با وسیله برقی تنها چیزی بود که من میتونستم با انجامش خودمونو از جزیره بیرون ببرم. یه لحظه حتّی از سرعت دویدنم سمتش جا خورد. امّا برای من مهم نبود. میخواستم اون وسیله رو کار بندازم. رسیدم بهش گفتم: -سلام دارم چیکار میکنی؟ متعجب داشت به من نگاه میکرد. خودم هم قبول داشتم که رفتارم عجیب بود. ولی مگه اون، اسکلتی که من دیده بودم رو دیده بود؟ جواب داد: +دارم سعی میکنم با بیرون اینجا ارتباط برقرار کنم. باید یجوری کمک بخوایم. -خراب نشده؟ روشن میشه؟ +هی قطع و وصل میشه. از اونور هم صدایی نمیاد -میشه یه نگاهی بندازم؟ من مهندس برقم. خوشحال شد. حسّ اطمینان و امید رو تو چشم هاش خوندم. خودم هم خوشحال بودم. میتونستم یه کاری بکنم. یکم باهاش ور رفتم. سالم بود. ولی آنتی برای مخابره نبود اون دور و ور -نه ایراد داره داره. جواب نمیده. +لعنتی خودم هم از شدتّ لعنتی گفتنش تعجّب کردم. انگار که تمام امیدش به این وسیله بود. +امیدی داری؟ -مثل این که جایی که هستیم دور و ورش هیچ آنتنی نیست. تقویت کننده میخواد که باید بگردم ببینم میتونم از وسایل هواپیما یجوری بهش وصل کنم یا نه. +من از این چیزهایی که میگی سردر نمیارم. چقدر احتمال داره درست بشه و بتونیم کمک خبر کنیم؟ -کم. اینجا کم. +این که خیلی بده. راه دیگه ای نیست؟ -باید تقویت بشه. اگه بشه عالیه. اگر هم نه که نه دیگه. در ضمن هواپیما جعبه سیاه داره. اگه دم هواپیما باهامون تا جزیره اومده باشه و چیزیش نشده باشه پیدامون میکنن. +امید داری؟ -آره. باید بریم دنبال دم هواپیما. +بهتر نیست اول وضعیت اینجا رو سر و سامون بدیم و به مصدوم ها برسیم و جنازه ها رو به جایی که تو چشم بقیه نباشه و نا امیدترشون نکنه منتقل کنیم؟ فهمیدم نگاه این آدم چقدر با من فرق میکنه. حرف هاشو نمیفهمیدم. جواب دادم -سر و سامون؟ دلت خوشه ها. مردم اینجا چه سر و سامونی قراره بگیرن؟ +تو خوشت میاد بین این همه جنازه بشینی منتظر کمک؟ من که دوست ندارم اگه بفهمه که اینجا اسکلت هست چه حالی پیدا میکنه؟ اگه بفهمه ما اومدیم یه جای عجیب وغریب چه حالی پیدا میکنه؟ -جنازه جنازه است. نه چیز بیشتر. فعلا که باید واستن تا کسی آشناشو پیدا کنه بفهمه مردم +تا الان زنده ها هم رو پیدا ردن هر کسی هم پیدا نشده یعنی مرده. درسته که جنازه جنازه است؛ اما وقتی بمونه میشه دردسر. بوش حالت رو بد میکنه. من که طاقتش رو ندارم. نمیخواستم بحث کنم. جواب دادم -اوکی پس. رو کردم به یه پسر جوون که با شلوارک اونجا راه میرفت. -هی آقا میخوایم جنازه ها رو سر و سامون بدیم. کمکمون میکنی؟ با سر جواب مثبت داد و اومد سمتمون. در حالی که داشت میومد پرسیدم -راستی تو اسمت چیه؟ +حسین و شما؟ -صادق +جای مناسبی برای گفتنش نیست اما... خوشبختم -من هم همینطور +تو برو دنبال تقویت کننده بگرد. من و این آقا انجامش میدیم. -اوکی. و رفتن. من هم در حالی که داشتم میرفتم سمت کابین خلبان یه لحظه واستادم. احساس کردم که باید این رو از اون ها بپرسم. بلند داد زدم: هی. کسی اینجا پزشک هست؟ |
||
|
|
|||
|
۲۱ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
پاسخ به: اتاق فکر طراحی داستان گروهی | ||
  نام کاربری: RAMONA
نام تیم: آژاکس
پیام:
۱۲,۷۱۷
عضویت از: ۳۰ بهمن ۱۳۹۰
از: همين حوالى...
طرفدار:
- همه ی بازیکنای بارسا + فابرگاس - استقلال♥ - اسپانیا - خسرو حیدری - گواردیولا و انریکه گروه:
- کاربران عضو - لیگ فانتزی - مدیران گالری - ناظرين انجمن - شورای نخبگان سایت - مدیران نظرات
|
تلو تلو خوران داخل جنگل حركت مى كردم. همه چيز دور سرم مى چرخيد. حالت تهوع و دل پيچه ي شديدي داشتم. اَشكال مختلفي جلوى چشمانم ظاهر و محو مى شدن. انگار درخت ها داشتن با من حرف مى زدن :"دكتر اومده جزيره هاهاها." و من يك سري هذيان زير لب تكرار مى كردم و مى خنديدم. دستانم رو از روى شكمم كه خيلي درد مى كرد برداشتم و به عروسكم "سمى" شايد تنها يادگار من از دنياي پيش از جزيره، نگاه كردم اونم در حالى كه با نگاه خشمگينش به من خيره شده بود لب هاش باز و بسته ميشد. اون قارچاى لعنتى! ولي آخه ظاهرشون اصلا به قارچ هاى سمّى نمى خورد. همين طور جلو مى رفتم كه پام به ريشه يه درخت گير كرد و افتادم زمين. پاهام سست شده بودن. من كه تا حالا چند بار مرگ رو جلوى چشمام ديده بودم اصلا به اين فكر نمى كردم چند تا قارچ بخوان منو از پا در بيارن و مى دونستم سخت جون تر از اين حرفام! همين چند روز پيش هنگامى كه در حال بردن بذر گياهانى كه پرورششون رو به من سپرده بودن، به داخل كلبه ى چوبى بالاى درخت بودم با خطري بزرگ مواجه شدم. چند پله از نردبان رو كه بالا رفتم چشمام به مار بلند و باريكي افتاد كه خودش رو دور نردبان پيچيده بود و زبونشو بيرون مي آورد. حسابي غافلگير شدم و تعادلم رو از دست دادم. از نردبان افتادم پايين ولي از شدت ترس دردي رو حس نكردم. مى خواستم بلند شم كه ديدم مار خودش رو به پايين رسونده و داره به دور پام مى پيچه. خيلي ترسيده بودم. اطرافم رو نگاه كردم كه يه سنگ پيدا كنم ولي سنگى نزديك دستم نبود. پاي ديگرم رو با قدرت به سر مار كوفتم ولي اون تكون نخورد و هم چنان در حال پيچش بود. عرق سردي رو بدنم نشسته بود و مى لرزيدم. همين طور در حال تقلا بودم كه مار رو از پام جدا كنم ولي موفق نمى شدم. ناگهان سنگى به سمت مار پرتاب شد. خوني از سرش به بيرون جهيد و از حركت افتاد. جوني در بدنم نداشتم ولي آرامش بهم برگشت. سرم رو چرخوندم كه بفهمم اين سنگ از كجا پرتاب شد. - دختر جون اين مارو از كجا پيداش شده بود؟ آهي كشيدم و با خوشحالي گفتم: -آقوي همسادهههه - اين تيركمونو كه به من قرض دادي ها جونتو نجات داد. - اگه شما نميومديد... واقعا ازتون ممنونم. تيركمونمو بهم پس داد و بدون هيچ حرف ديگه اي گذاشت رفت. فهميدم حتما كار مهمي داره كه با عجله رفت ولي چه كاري نمى دونم. البته من هيچ وقت نميدونستم اون توي جزيره چيكار مى كنه و حتي وقتي ازش خواسته بودم كه برام تعريف كنه چجوري به جزيره اومده باز هم چيزي از حرفاش دستگيرم نشد فقط فهميدم كه بايد آقوي همساده صداش كنم. اون دفعه آقوي همساده بود كه منو نجات بده ولي اين بار چه كسي بم كمك مى كرد. به هر زحمتى بود بلند شدم و خودمو به درختايي كه فاصله كمى با ساحل داشتن رسوندم اسم و گونه ي اون ها رو نمى دونستم ولي سال ها باهاشون زندگى كرده بودم. از دور صداي ضجه و ناله مى شنيدم. توانايي تشخيص واقعيت از توهم ناشي از خوردن قارچ هاي سمي رو نداشتم. رو به سمى كردم و گفتم : تو هم چيزي مى شنوى؟ جهت حركتم رو به سمت صداها تغيير دادم ولي ناگهان بدنم يخ زد و با صورت پخش زمين شدم. |
||
|
که فکر هیچ مهندس چنین گره نگشاد |
|||
|
۲۱ شهریور ۱۳۹۵
|
|||
|
|
|
برای ارسال پیام باید ابتدا ثبت نام کنید!
|
| شما می‌توانید مطالب را بخوانید. |
| شما نمی‌توانید عنوان جدید باز کنید. |
| شما نمی‌توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید. |
| شما نمی‌توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید. |
| شما نمی‌توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید. |
| شما نمی‌توانید نظرسنجی اضافه کنید. |
| شما نمی‌توانید در نظرسنجی‌ها شرکت کنید. |
| شما نمی‌توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید. |
| شما نمی‌توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید. |