این بحران مملکت رو مقایسه کنید با بحران های کشوری مثل آمریکا، فقط از بعد رسانه ای:
در اولین حرکت همه جای محل حادثه بسته می شه. فقط یک مرجع حق انتشار خبر رو داره و بقیه فقط از روی اون منبع باز نشر میشه. در نزدیکی محل حادثه دفتری ایجاد میشه تا هر خبرنگاری هر سوالی داره میاد در اون دفتر پاسخ سوالش رو می گیره و مخابره می کنه.
حتی اگه تو تصاویر هم دقت کنید وقتی یه کشتار دسته جمعی که امری مرسومه توی آمریکا اتفاق می افته، چهار تا مساله همیشه عیانه؛ هیچ جسدی در تصاویر نیست، پرچم افراشته ی آمریکا یه گوشه ای از تصویر مخابره می شه، پلیس در صحنه حضور داره و معمولا شمعی به یاد قربانیان حاضره.
پشت همه ی اینها هم فکره، جنازه ای دیده نمیشه تا ضعف حاکمیت آمریکا و سیستم امنیت پوشونده بشه و روان جامعه به هم نریزه، پلیس تو صحنه حاضره تا بگه سیستم امنیت حامی شماست، پرچم آمریکا افراشته شده تا وحدت و اتحاد ملی آمریکایی ها در حادثه تقویت بشه و جامعه از هم گسسسته نشه( به انشعابات متعدد و خوانش های رنگارنگ افراد جامعه ی ما نگاه کنید بعد از حادثه ی سرپل، از اون معاون اول سیاسیش گرفته تا هنرمند! دغدغه مند بهداشت! تا عوام الناس) و معمولا تصاویرِ شمع های روشن و امثالهم برای تخلیه ی روانی و عاطفی جامعه(نزدیک ترین مثالش همین قتل عامی بود که اخیرا تو لاس وگاس اتفاق افتاد)
اینجا معمولا برای کاستن از داغ و کنترل و هدایت افکار عمومی یا نفت به آتیش می ریزن یا آتیش بر نفت!