محمد نوشته:

دلم گرفته

دلم برای اون رونالدینیو تنگ شده که حتی تو برنابئو ایستاده تشویق شد.
همون رونالدینیو که وقی تیم کم میاورد یه تنه تیم رو بالا می کشید.
رونالدینیو با اون چهره ی فانتزی و دوست داشتنیش که همیشه شور و هیجان داشت و با تمام وجود واسه بارسا بازی می کرد.
دلم واسه اون اتوئو تنگ شده که در حالی می دوید و گل می زد که دو سه تا از بازیکنای حریف به لباسش آویزون شده بودن!
دلم برای اون مسی تنگ شده که وقتی توپ میاد زیر پاش 5 نفر هم زمان میرن تو پاش و بعد یه ثانیه می بینی مسی از بینشون اومد بیرون و توپ باز هم جلو پاشه.
دلم برای اون پویول تنگ شده که اگه تیم 10-0 هم عقب بود تا ثانیه آخر بازی سر بازیکنا داد می زد و تشویقشون می کرد که نا امید نشن.
پویولی که یه جوری با جون و دل دفاع می کرد که انگار مساله مرگ و زدنگی براش.
دلم برای اون ژاوی و اینیستا تنگ شده که همه می گفتن چشم بسه به هم پاس می دن.
دل برای او خط میانی تنگ شده که کل تیم حریف رو یه جا می شوند سر جاش.
دلم واسه اون بارسایی تنگ شده که همیشه گزارش گر بازی وسط بازی می گفت: "انگار نه انگار 4-0 جلواند، یه جوریی حمله می کنن که انگار دارن می بازن!!"


ولی حالا می بینم مسئولین بارسا دو سال تموم عرق ریختن و دویدن تا با کلی منت و باج و... بازیکنی رو بخرن که وقتی توپ میاد زیر پاش باید دعا کنم که پاس بده، چون اگه بره جلو، به اولین بازیکن حریف که می رسه می خوره زمین. بعضا دیده شده اگر حتی بازیکنی هم تا شعاع چند متری اطرافش نباشه بازم تعادل نداره (حدس می زنم در اثر وزش باد باشه)!!!

دلم واسه اون بارسایی تنگ شده که همیشه گزارش گر بازی وسط بازی می گفت: "انگار نه انگار 4-0 جلواند، یه جوریی حمله می کنن که انگار دارن می بازن!!"

محمد نوشته:

دلم گرفته

دلم برای اون رونالدینیو تنگ شده که حتی تو برنابئو ایستاده تشویق شد.
همون رونالدینیو که وقی تیم کم میاورد یه تنه تیم رو بالا می کشید.
رونالدینیو با اون چهره ی فانتزی و دوست داشتنیش که همیشه شور و هیجان داشت و با تمام وجود واسه بارسا بازی می کرد.
دلم واسه اون اتوئو تنگ شده که در حالی می دوید و گل می زد که دو سه تا از بازیکنای حریف به لباسش آویزون شده بودن!
دلم برای اون مسی تنگ شده که وقتی توپ میاد زیر پاش 5 نفر هم زمان میرن تو پاش و بعد یه ثانیه می بینی مسی از بینشون اومد بیرون و توپ باز هم جلو پاشه.
دلم برای اون پویول تنگ شده که اگه تیم 10-0 هم عقب بود تا ثانیه آخر بازی سر بازیکنا داد می زد و تشویقشون می کرد که نا امید نشن.
پویولی که یه جوری با جون و دل دفاع می کرد که انگار مساله مرگ و زدنگی براش.
دلم برای اون ژاوی و اینیستا تنگ شده که همه می گفتن چشم بسه به هم پاس می دن.
دل برای او خط میانی تنگ شده که کل تیم حریف رو یه جا می شوند سر جاش.
دلم واسه اون بارسایی تنگ شده که همیشه گزارش گر بازی وسط بازی می گفت: "انگار نه انگار 4-0 جلواند، یه جوریی حمله می کنن که انگار دارن می بازن!!"


ولی حالا می بینم مسئولین بارسا دو سال تموم عرق ریختن و دویدن تا با کلی منت و باج و... بازیکنی رو بخرن که وقتی توپ میاد زیر پاش باید دعا کنم که پاس بده، چون اگه بره جلو، به اولین بازیکن حریف که می رسه می خوره زمین. بعضا دیده شده اگر حتی بازیکنی هم تا شعاع چند متری اطرافش نباشه بازم تعادل نداره (حدس می زنم در اثر وزش باد باشه)!!!