VeriaLEO نوشته:




این دقیقا همون مغلطه اساسی ایه که متکلمین چندین قرنه دارن مرتکب میشن. تا بحث عدم و وجود پیش میاد میگن آیا حاضری نیست بشی و از حیاتی که داری (با همه ی لذت هاش) دست بکشی؟ اینجاست که مرز بین فیلسوف و متکلم (که تنها با اتکا به شبه استدلال های فلسفی و اصطلاحات پرطمطراق و دهن پرکن میخوان سوال کننده رو قانع کنن) مشخص میشه. در این پرسش نخ نماشده ی چند صد ساله یک نکته بسیار ساده و البته اساسی همیشه مغفول میمونه و اون هم اینه که سوال از موجودی پرسیده میشه که قبلا واجد حیات شده، طعم لذت و رنج رو چشیده، و مهمتر از همه جانش به عزیزترین چیزی که داره تبدیل شده و دل کندن ازش به غایت براش دردآور و مملو از ترسه. تحت این شرایط بدیهیه که پاسخ سوال مذکور از سوی خیلی ها منفیه! مغلطه ی دیگه ای که در این سوال نهفته س اینه که هیچ موجود واجد وجودی طعم لاموجود شدن رو نچیشده و دوباره موجود بشه که بتونه در موردش اظهار نظر کنه و غالبا ترس ناشی از رازآلود و مبهم بودن این قضیه سوال شونده رو تحت تاثیر قرار میده. من در جواب متکلمی که میپرسه: " آیا تفاوت و برتری میان شیء لاموجود و تو که موجود هستی و از لذایذ و فضایل زنده بودن هم آگاهی و هم متنعم میشی نیست؟"، میگم: تفاوت هست اما اونچه این دو رو متفاوت میکنه صرفا همون وجود و عدم وجوده نه بیشتر، پس برتری نه! چون هر آنچه که بعد از اون میاد صرفا برساخته های ایه که در عالم وجود به وجود میاریم. با موجود شدنِ ماست که کل این مفاهیم به وجود میان و معنی دار بودنِ اونها هم در گروِ "موجود بودن" ماست. پس برتری ای نسبت به شیئی که لاموجده ندارن.