Dear user نوشته:

چیزی که مشخص ه اینه، میلان نماینده خوبی برای فوتبال ایتالیایی بوده تا حالا.

یه تحلیل می کنیم رو بازی های چند سالاخیرمون با ایتالیایی ها که حقیقتا تنها تیم هایی بودن که برا بارسا مشکل آفرین شدن.

دو سال پیش توی سن سیرو بارسلونا دقایق ابتدایی به گل رسید، فکرکنم دقیقه 20 بازی بود!
اما در ادامه بازی سه بار دروازه بارسا باز شد تا آبی و اناری ها بازی رو 3-1 ببازن.(این باخت دلالیل غیر فوتبالی داشت.)
بازی برگشت بارسلونا فقط به دو گل نیاز داشت!
چیزی که همه فکرش رو می کردن به راحتی بدست بیاره.
اما اینجا بود که تقابل توتال فوتبال بارسا رو با سبک پیر فوتبال ایتالیا کاتناچیو دیدیم.
تقابلی که به هوادارای بارسا خوش نیومد و همه اینترِ مورینیو رو به ضد فوتبال بودن محکوم کردن.
اینتری ها فهمیدن که اگربخوان توپ رو از بارسا بگیرن محکوم به شکستند، پس توپ رو به بارسا دادن و فقط با یه پرس شدید قدرت بازی با اون توپ رو از بارسایی ها گرفتند.
اونا این کار رو اونقدر ماهرانه نشون دادن که بارسا با درصد مالیکتی بین 60-70 درصد نتونستن کاری کنند و تنها گل دقیقه 90ی پیکه تسکینی بود بر درد حذف به شرایط غیر فوتبالی.
سال بعد سیستم توتال فوتبال بارسا ماشین گلزنیش روشن شد و همه تیم های روبروی خودش رو تو هم کوبید، ولی در راه این قهرمانی هیچوقت با اون کاتناچیو تقابل نداشت.

اما امسال؛
در مرحله گروهی بازی رفت توینیوکمپ مساوی شد، یک گل در دقیقه اول بازی روی ناهماهنگی خط دفاع و فرصت طلبی پاتو میلان رو جلو انداخت.
بارسایی ها در ادامه دوبار دروازه میلانی ها رو باز کردن، و تنها عاملی که باعث شد بارسا نتونه سه امتیاز اون بازی مهم رو بگیره، بازی ازروی شکم سیری بود!
همین عامل باعث شد توی وقت های تلف شده بازی میلانی ها روی یک ضربه کرنر بازی رو به مساوی بکشونند.
بازی برگشت توی سن سیرو خبری از دفاع ایتالیایی نبود، یک بازی کاملا تشریفاتی.
دو تیم سعی کردن بازی زیبایی رو نشون بدن و اون شب یک سمفونی فوتبالی رو دیدیم و به قول کارشناس اون شب، ارزشش رو داشت تا اونوقت شب بیدار باشیم.

اما بازی رفت مرحله یک چهارم نهایی.
بازی ای که اگر مهاجم های دو تیم کمی با دقت تر بودن شاهد یک بازی پر گل بودیم.
میلانی ها میدونستن دفاع وسط بارسا نا هماهنگ ه و تصمیم داشتن یه ضربه کاری تو 10 دقیقه اول بازی به بارسا بزنند.
بعد از حملات سریع ابتدای بازی یک بازی پایاپای رو دیدیم که البته کفه ترازو سمت میلانی ها کمی سنگینی میکرد.
کلا این بازی یکی از ضعسف ترین بازی هایچند سال اخیر بارسا بود.
چون الگری میدونست نمیشه توپ رو از بارسا گرفت، پس تصمیم گرفت مثل مورینیو قدرت بازی با توپ رو از بارسا بگیره.اما نه به سبک دفاع لایه ای، بلکه از طریق پرس شدید پاسور ها بارسا.و البته چمن عجیب و غریب سنسیرو رو نمیشه فراموش کرد.
و موفق هم بود.

برای بازی برگشت باید صبر کرد و ترکیب حدودی دو تیم رو دید تا نظر داد.
اما مثل همیشه میلان روی گل های دقایق ابتدایی به بارسا حساب ویژه بازمی کنه، اتفاقی که اگر بیافته بارسا رو باید تیم حذف شده این مرحله دونست، در مقابل اگر بارسا تو دقایق ابتدایی بازی به گل برسه ما شاهد بازی زیبایی خواهیم بود.مطمئنا زیباتر از تقابل کسل کننده توتال فوتبال و کاتناچیو.

سعی می کنم وقتی ترکیب دو تیم تا حدودی مشخص شد یه تحلیل برای بازی بنویسم.




آبی و اناری باشید.

با این مساوی هم یاد بازی با یوونتوس افتادم که چندسال پیش اگه یادتون باشه تو تورین با گل ساویولا 1-1 کردیم و گفتیم به به چه نتیجه خوبی !!
ولی تو بازی برگشت اول ندود گل زد و بعد دقایق پایانی ژاوی گل مساوی رو زد و بازی رفت به وقت اضافه و اونجا تو وقت اضافه زالایتا یه ضربه مهارنشدنی زد و باعث حذفمون شد!!چقدر دردناک بود

اما یه چیز دیگه بگم و اونم اینه که اگه ما ادعا داریم که بهترین تیم جهانیم و یکی از بهترینهای تاریخ(که هستیم) باید تو همچین مواقعی قدرت و بهترین بودنمون رو نشون بدیم