†††† sidarta †††† نوشته:


بستگی داره چه جوری مزاحمت ایجاد کرده باشه فعلا اینو پیدا کردم

به گفته یک حقوقدان و وکیل دادگستری، ایجاد مزاحمت برای بانوان از جمله «متلک» گفتن، طبق قانون جرم است و مرتکبان آن باید مجازات شوند. وی معتقد است که بخشی از این ناهنجاری اجتماعی به فرهنگ جامعه بر می‌گردد که در این راستا باید نهاد‌های موثر اقدامات شایسته‌ای را انجام دهند.

علی اسدی در این باره افزود: قانون، مزاحمت‌های خیایانی برای بانوان را جرم می‌داند و حبس و شلاق تعزیری را نیز به عنوان مجازات برای این مجرمان در نظر گرفته است. ایجاد مزاحمت برای بانوان تعریف حقوقی و قانونی مشخصی دارد و بر طبق قانون، ارتکاب آن جرم محسوب شده و مجازات دارد.

وی شهادت شهود، اقرار مجرم و یا سایر قراینی که به وسیله آن قاضی بتواند جرم مرتکب شده را محرز بداند را از جمله راهکارهای اثبات این جرم عنوان کرد.

اسدی مجازات تعیین شده برای این جرم را با توجه به معیارهای اجتماعی، عرفی و قانونی تا حدودی مناسب عنوان کرد و افزود: از نظر قانونی برای این جرم خلاء قانونی وجود ندارد.

این وکیل دادگستری با بیان اینکه بخشی از موضوع ایجاد مزاحمت برای بانوان به مسایل فرهنگی جامعه بر می‌گردد، اظهارکرد: در شهرهای کوچک‌تر مزاحمت‌های کمتری برای بانوان ایجاد می‌شود، اما در شهرهایی مثل تهران موارد مزاحمت ایجاد شده برای بانوان بسیار زیاد است.

اسدی تصریح کرد: مسولین باید در جامعه اطلاع رسانی و فرهنگ سازی کنند تا مردم بدانند که حتی «متلک گفتن» هم جرم است و مجازات دارد و در صورت مشاهده این مورد می توانند از دست فرد مزاحم شکایت کرده و مجرم را مجازات کنند. متاسفانه بسیاری از بانوان به دلیل شرایط اجتماعی و فرهنگی موضوع شکایت خود را مطرح و یا پیگیری نمی‌کنند، مگر در مواردی که مزاحمت بسیار جدی باشد.

این وکیل دادگستری افزود: معتقدم مامورین و ضابطین مربوطه نیز باید در جامعه نظارت خود را بیشتر کرده و در صورت مشاهده موردی از مزاحمت به شدت با آن برخورد کنند، تا این ناهنجاری در جامعه کمتر مشاهده شود.

او ترویج آموزه‌های دینی توسط ارگان‌های مربوطه را از جمله راهکارهای موثر در کاهش بروز این جرم عنوان کرد.

بابای من لیسانس حقوقه تو کتاباش میگردم اگه چیزی پیدا کردم مینویسم

سجاد نوشته:

هیچ وقتِ خدا یک چیز واقعی را، حالا هر چه که می خواهد باشد؛ پشت یک ظاهر دروغین پنهان نکرده ام. یعنی یاد نگرفته ام عکس چیزی باشم که هستم. یا به چیزی تظاهر کنم که خوب بهشان دقیق شوی، تصنعی بودنشان پیداست. پس بی هیچ تکلفی، بهتان می گویم و برایم اهمیتی ندارد که تا چه حد ممکن است ازش برداشت نادرستی داشته باشید. اعتراف می کنم که حالم دارد از بیشتر چیزها بهم می خورد، وقبل از همه، از خودم.

از اینکه شش هفت سالِ آزگار است نتوانسته ام یک دست کت و شلوار تازه بخرم که وقتی می پوشمش، آنقدر بهم شخصیت بدهد که فکر کنم باید یک کاری بکنم؛ وگرنه قدر و قیمت کت و شلوار به این قشنگی را ندانسته ام.

و هیچ سالی توی این همه سال نبوده است که همیشه دو جفت کفش داشته باشم که حداقل یک جفت شان، واکس خورده و تمیز باشد. که وقتی پاهایم می کنم، حس کنم باید قدم بزرگی بردارم وگرنه حق مطلب را درباره کفش به این قشنگی ادا نکرده ام. و هیچ پیراهنی نداشته ام که وقتی دکمه هایش را یکی یکی روبروی آینه می بندم، با خودم فکر کنم لعنتی از آن پیراهن هایی ست که وقتی تنت می کنی، بهت تکلیف می کند که زود باش، بجنب، یک کاری بکن.

و همیشه خدا هم از این جوراب های «سه جفت هزار تومن» پایم کرده ام که پای آدم بدجوری تویشان احساس سبکی و جلفی می کند و اعتماد به نفس را از آدم می گیرد. طوری که هر بار بهشان نگاه می کنی، به خودت می گویی: نه. با این پاپوش ها همان بهتر که سرت توی لاک خودت باشد.

و ریشم را همه این مدت با این تیغ های «سه بسته پنج تایی هزار تومنِ» کره ای اصلاح کرده ام. و هر وقت که کشیده ام ـشان روی پوست صورتم، و بعد که نگاهی توی آینه بهش انداخته ام، به خودم گفته ام: یادش بخیر، ژیلت چه اعتماد به نفسی بهت می داد.

کافه را باز کرده ام، برای اینکه با درآمدش بتوانم یکی دو دست کت و شلوار تازه بخرم که تویش احساس هویت کنم. دو جفت کفش تخت چرم بخرم که وقتی می پوشم ـشان، فکر کنم: حالا هر چی، اما باید یک قدمی بردارم. پیراهنی بخرم که وقتی دکمه هایش را می بندم، فکر کنم: یک چیز دیگر هم جور شد برای اینکه تکانی به خودم و دور و برم بدهم.

و از این جوراب ها بپوشم که اصلا گران نیست، اما پای آدم تویش احساس سبکی نمی کند و می تواند قدم های بلندی بردارد. ریشم را هم دوبار بتوانم با مَچ تِری اصلاح کنم و البته بتوانم مهریه پری سیما را هم جفت و جور کنم که برود پی کار و زندگی اش و دست از تحقیر کردنم بردارد.

این همه حرف زدم، برای اینکه بهتان بگویم: لباس های اینقدر مهم اند توی بودن، و توی «چگونه بودن»ـمان. و اگر می بینید کسی کار بزرگی نمی کند، برای این است که یا لباسی ندارد که بهش تکلیف کند، یا اساساً، آدم کوچکی ست.

کافه پیانو - فرهاد جعفری

سجاد نوشته:

هیچ وقتِ خدا یک چیز واقعی را، حالا هر چه که می خواهد باشد؛ پشت یک ظاهر دروغین پنهان نکرده ام. یعنی یاد نگرفته ام عکس چیزی باشم که هستم. یا به چیزی تظاهر کنم که خوب بهشان دقیق شوی، تصنعی بودنشان پیداست. پس بی هیچ تکلفی، بهتان می گویم و برایم اهمیتی ندارد که تا چه حد ممکن است ازش برداشت نادرستی داشته باشید. اعتراف می کنم که حالم دارد از بیشتر چیزها بهم می خورد، وقبل از همه، از خودم.

از اینکه شش هفت سالِ آزگار است نتوانسته ام یک دست کت و شلوار تازه بخرم که وقتی می پوشمش، آنقدر بهم شخصیت بدهد که فکر کنم باید یک کاری بکنم؛ وگرنه قدر و قیمت کت و شلوار به این قشنگی را ندانسته ام.

و هیچ سالی توی این همه سال نبوده است که همیشه دو جفت کفش داشته باشم که حداقل یک جفت شان، واکس خورده و تمیز باشد. که وقتی پاهایم می کنم، حس کنم باید قدم بزرگی بردارم وگرنه حق مطلب را درباره کفش به این قشنگی ادا نکرده ام. و هیچ پیراهنی نداشته ام که وقتی دکمه هایش را یکی یکی روبروی آینه می بندم، با خودم فکر کنم لعنتی از آن پیراهن هایی ست که وقتی تنت می کنی، بهت تکلیف می کند که زود باش، بجنب، یک کاری بکن.

و همیشه خدا هم از این جوراب های «سه جفت هزار تومن» پایم کرده ام که پای آدم بدجوری تویشان احساس سبکی و جلفی می کند و اعتماد به نفس را از آدم می گیرد. طوری که هر بار بهشان نگاه می کنی، به خودت می گویی: نه. با این پاپوش ها همان بهتر که سرت توی لاک خودت باشد.

و ریشم را همه این مدت با این تیغ های «سه بسته پنج تایی هزار تومنِ» کره ای اصلاح کرده ام. و هر وقت که کشیده ام ـشان روی پوست صورتم، و بعد که نگاهی توی آینه بهش انداخته ام، به خودم گفته ام: یادش بخیر، ژیلت چه اعتماد به نفسی بهت می داد.

کافه را باز کرده ام، برای اینکه با درآمدش بتوانم یکی دو دست کت و شلوار تازه بخرم که تویش احساس هویت کنم. دو جفت کفش تخت چرم بخرم که وقتی می پوشم ـشان، فکر کنم: حالا هر چی، اما باید یک قدمی بردارم. پیراهنی بخرم که وقتی دکمه هایش را می بندم، فکر کنم: یک چیز دیگر هم جور شد برای اینکه تکانی به خودم و دور و برم بدهم.

و از این جوراب ها بپوشم که اصلا گران نیست، اما پای آدم تویش احساس سبکی نمی کند و می تواند قدم های بلندی بردارد. ریشم را هم دوبار بتوانم با مَچ تِری اصلاح کنم و البته بتوانم مهریه پری سیما را هم جفت و جور کنم که برود پی کار و زندگی اش و دست از تحقیر کردنم بردارد.

این همه حرف زدم، برای اینکه بهتان بگویم: لباس های اینقدر مهم اند توی بودن، و توی «چگونه بودن»ـمان. و اگر می بینید کسی کار بزرگی نمی کند، برای این است که یا لباسی ندارد که بهش تکلیف کند، یا اساساً، آدم کوچکی ست.

کافه پیانو - فرهاد جعفری

الـحـسـیـن سرُّ انتِصــاراتنــا نوشته:

برداشت خودت چیه ؟!
یعنی می گی اینجوری می شه برداشت کرد که ادمین قبل از لباسای تمام بارسایی و کفشای نایکیِ از آب گذشته اش کار بزرگی نکرده و احساس تکلیفی نداشته ؟!
حداقل در مورد احساس تکلیفش در مورد خرسای عروسکیش (شاسخین و اشتفان ) نمی تونی جانب انصاف رو رعایت کنی ؟!

ضیاء الدین "الامام خامنه ای" نوشته:



شاسخین و اشتفان رو خوب گفتی

البته بنده خدا مالکیته این دو عروسک رو تکذیب کرد و گفت که برای مادره گرامیشِ اون عروسک ها. من که باور نمیکنم.:-'

الـحـسـیـن سرُّ انتِصــاراتنــا نوشته:



صفحات اخبار هر روز پره از این تکذیب ها ، شنونده باید عاقل باشه !
وقتی می گه کودک درونم زنده است یعنی همین یعنی زنده و بالفعل !