ری را نوشته:

چقد طولانی مینویسین .
کم گوی و گزیده گوی

محمدعلي نوشته:



اکثریته حرفت رو قبول دارم. خودمون به عینه داریم تو جامعه میبینیم جوجه فوکولی های عزیزی رو که هنوز هیچ یک از مسیر های سخته زندگی رو نپیمودن و میان از عشق های جاودانه حرف میزنن!!! اینها دارن بیشتر یجور خیال پردازی میکنن تا واقع نگری و بعد ها که بزرگتر میشن دیدگاهشون نسبت به عشق بالغ تر و پخته تر میشه و خودشون میفهمن خیلی احساسی عمل میکردن در اون دوران.(البته نه اینکه نفهمن عشق چیه؟ بلکه دیدشون نسبت به اون خیلی دمه دستی و سطحیه)

اما نکته اینجاست کسانی که بعد از پیمودن پستی و بلندی های دنیا آب دیده شدن و به درک جامع و قابله اتکایی رسیدن خودشون میفهمن که عشق وجود داره و به نظرم زندگی بدونه عشق جذابیتو معنا و مفهومی نداره.
عشق باید باشه که آدم رو به جلو حرکت کنه. عشق باید باشه که آدم بهتر تنفس کنه. عشق باید باشه که آدم مفهومه زندگی کردن رو درک کنه و بچشه.

لکن همیشه این وسط اشتباهاتی رخ میده به دسته خودمون که رابطمون با اون عشق برهم میخوره حالا اون عشق اگه خدا باشه که مسلما اشتباهات از جانبه خودمونه اما اگه اون عشق زمینی باشه هر دو طرف میتونن به نحوی در پایدار نبودنه عشقشون مقصر باشن.

The One True King of Westros نوشته:

یه نکته ظریفی وجود داره، دو جور مسئله در دنیا داریم: یکی واقعیت های مطلقه و یکی دیدگاه های نسبیه.

مسائل نسبی مثل اکثر علائق، درست و غلط ندارن. مثلا ممکنه یکی انقدر بد سلیقه باشه که طرفدار استقلال (سروره پرسپولیسه)باشه این آدم رو میشه گفت چقدر کج سلیقه س، اما نمیشه گفت مطلق داره اشتباه می کنه. یا مثلا هرکس یه رنگی، یه فصلی، یه آب و هوایی و ... رو دوست داره. این مسائل یه جواب صحیح ندارن و نگاه همه آدما هم وزن هم با ارزشه.

اما بعضی مسائل واقعیتن، fact ن، اصلا نسبی نیستن. از تمام مسائل مرتبط با خدا بگیر، تا محدودیت های موجود تو عالم ماده. آقا از صفر کلوین نمیشه دمایی کمتر وجود داشته باشه، از سرعت نور بالاتر تو این دنیا نمی تونه اتفاق بیافته. در حالیه که نه کسی تا صفر کلوین رفته و نه تا سرعت نور. اما اینا واقعیت های این دنیان، محدودیت هاشن. کسی نمی تونه بگه تو که نرفتی ببینی حرف مفت نزن.

مقوله عشق هم از جنس دومیه. در عین حال که تک تک افراد تعریف متفاوت و مختص به خودشون از عشق ارائه میدن، اما خود این مفهوم نسبی نیست. یه مفهوم بینهایته که با محدودیت های عالم ماده همخونی نداره. این از همون جنس محدودیت دما و سرعته. آقا نمی تونه تو این عالم به حد کمال اتفاق بیافته. فقط وقتی در حد عالی خودش اتفاق می افته که انتهاش موجود بینهایتی مثل خدا باشه. روی زمین هم فقط یک بار اتفاق افتاده که در زندگی مولا علی و حضرت زهرا بوده که هر دو از جنس بینهایت بودن.

نه اینکه عشق در مقیاس محدود و تصویر کوچیکی از واقعیتش نمی تونه تو دنیا پیاده بشه، چرا میشه. بارزترینش عشق مادر به فرزنده. اما همون عشق اعلی هم محدودیت داره. طبق آیه قرآن تو سختی قیامت حتی همون عشق هم گسسته میشه و مادر بچه ش رو رها می کنه و میره. در حالی که عشق واقعی هرگز و تحت هیچ شرایطی گسسته نمیشه.

پس میشه تو دنیا یه رابطه عاشقانه ایجاد کرد، اما این عشق فقط ذره ای از مفهوم اصیل عشقه، یه کپی ناقص و خیلی محدود. در واقع عشق واقعی یا به قول غربی ها true love هرگز بین دو انسان محدود لااقل تو این دنیای مادی اتفاق نمی افته، و اینجاست که بی خبران ادعای گزافه می کنند.

iman_khatar نوشته:

مگذار كه عشق، به عادتِ دوست داشتن تبدیل شود !
مگذار كه حتی آب دادنِ گلهای باغچه، به عادتِ آب دادنِ گل های باغچه بدل شود !
عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتنِ دیگری نیست ، پیوسته نو كردنِ خواستنی ست كه خود پیوسته ، خواهانِ نو شدن است و دیگرگون شدن.
تازگی ، ذاتِ عشق است و طراوت ، بافتِ عشق . چگونه می شود تازگی و طراوت را از عشق گرفت و عشق همچنان عشق بماند ؟
عشق، تن به فراموشی نمی سپارد ، مگر یك بار برای همیشه .
جامِ بلور ، تنها یك بار می شكند . میتوان شكسته اش را ، تكه هایش را ، نگه داشت . اما شكسته های جام ،آن تكه های تیزِ برَنده ، دیگر جام نیست .
احتیاط باید كرد . همه چیز كهنه میشود و اگر كمی كوتاهی كنیم ، عشق نیز .
بهانه ها جای حسِ عاشقانه را خوب می گیرند...