| پاسخ به: اخبار و حواشی لالیگا | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: Потерянный شنبه، ۱۲ اردیبهشت ۱۳۸۸ (۱۹:۴۸) | |||
| ال کلاسیکو:جنبه های سیاسی و فرهنگی عوامل سیاسی و فرهنگی مختلفی که سبب شده ال کلاسیکو به مهمترین مسابقه فوتبال در دنیا بدل شود، بررسی می کند. آیا این عجیب نیست که بزرگترین دربی جهان، در واقع یک دربی نیست؟ نبرد رئال و بارسا پیش از این "ال دربی" گفته می شد اگر چه در سال های اخیر از این بازی با عنوان "ال کلاسیکو" یا "ال گران کلاسیکو" یاد می شود. با این حال، دو تیم از یک شهر یا حتی یک منطقه نیز نیستند.  آنها حتی از یک "ملت" هم نیستند. بارسلونا تیمی از ایالت کاتالونیا، یکی از خودمختارترین ایالات اسپانیاست در حالی که رئال نماینده حکومت مرکزی اسپانیاست. فوتبال اسپانیا مانند سیاست اسپانیاست و بالعکس. شاید در هیچ کشور اروپایی دیگری مانند اسپانیا، فوتبال و سیاست اینگونه با یکدیگر ادغام نشده اند. شاید درهیچ دربی یا رقابت حساس دیگری به اندازه ال کلاسیکو، سیاست و تفاوت های فرهنگی نقش اساسی ایفا نکند، مسابقه ای که دهه های تاریخی، نفرت ها، دشمنی و فریادهای خشم آلود را پشت سر گذاشته است. مسابقه ای که به نماد مقاومت یا حکومت تبدیل شده است و شما را به یکی از دو جبهه متصل می کند. بارسلونا همواره باشگاهی کاتالونیایی بوده است. باشگاهی که سمبل ایالت کاتالونیاست، منطقه ای که سالها رژیم دیکتاتوری ژنرال فرانکو را بین سال های 1970-1940 فلج کرده بود. اگرچه باشگاه مرکزی کاتالان پیشترها بنا نهاده شده بود اما جنگ های داخلی اسپانیا بود که باشگاه بارسلونا را به محلی برای بیان عقاید سیاسی، فرهنگی، اجتماعی و حتی احساسی مردم کاتالان تبدیل کرد. ژنرال فرانکو که بین سالها 50-1940 به اتلتیکو مادرید و پس از آن به رئال مادرید تعلق خاطر داشت، مردم کاتالان را سرکوب می کرد، آنها را از بسیاری از حقوق شان محروم کرد و حتی صحبت به زبان کاتالانی را ممنوع اعلام کرد. در آن زمان نوکمپ به یک معبد برای کاتالان ها تبدیل شده بود، تنها جایی که آنها بدون ترس و دلهره می توانستند به زبان مادری شان صحبت و اظهار عقیده کنند. یک باشگاه فوتبال همیشه یک سمبل و نماد برای اجتماعات محلی است اما برای مردم بارسلونا و کاتالا ن، باشگاه بارسلونا چیزی بیش از یک باشگاه است. شاید اولین رویاروئی بارسلونا و رئال مادرید، چه از نظر فوتبالی و چه از نظر سیاسی به سال 1953 بازگردد. زمانی که آلفردو دی استفانو، بازیکن افسانه ای آرژانتینی- اسپانیایی در پی پیوستن به آبی و اناری ها بود اما در باشگاه کاتالانی مخالفت هایی برای عقد این قرارداد وجود داشت. در این میان سانتیاگو برنابئو رئیس باشگاه رئال دست به کار شد و این بازیکن ارزشمند را از چنگ رقیب بیرون کشید. با گذشت سال ها، اعتقاد مشترکی بین طرفداران رقبای رئال به وجود آمد که رئال ( بخوانید رویال- پادشاهی) مادرید تیم مورد علاقه حکومت دیکتاتوری مرکزی است. رئالی ها را همواره بازنده هایی خشمگین و برنده هایی بدطینت می دانستند که داوران را با پول می خرند، با مقامات فدراسیون روابط نزدیکی دارند و با این ترفندها مانع از قهرمانی بارسلونا می شوند که از نظر سیاسی پشتوانه ضعیف تری داشتند. به آنها لقب باشگاه حکومتی داده بودند و آنها نیز از سلطنتی بودنشان لذت می بردند. از نظر فرهنگی، کاتالونیا همیشه به عنوان منطقه اندیشه های نو و دیدگاه های مدرن در اسپانیا شناخته می شود در حالی که مادرید رنگ و بویی سنتی تر دارد و این ایالت واقع در شمال شرق بود که سرآغاز و نقطه ثقل پیشرفت های فرهنگی و مدرن مردم شبه جزیره ایبری بود. به طور کلی ایالت کاتالونیا و به طور ویژه باشگاه بارسلونا قربانیان حکومت مرکزی بودند که از نظر آنها شیطانی تلقی می شدند. به همین دلیل صبح 20 نوامبر 1975 که ژنرال فرانکو مرد، خایمه راسل معاون و خوان گرانادوئس رئیس باشگاه بارسلونا سر مجسمه فرانکو را کندند که نمادی از پایان دوران ظلم، استبداد و سرکوبی بود. کاتالان ها در جنگ اعتقادی با مادریدی ها حمایت مردم کشور ها و حتی قاره های دیگر را پشت سر خود می دیدند که به یک "کاتالانی" تبدیل می شدند. زمانی که در سال 1973 یوهان کرویف به بارسلونا پیوست، باگفتن این جمله که به دلیل همکاری رئال با ژنرال فرانکو، هرگز برای رئال مادرید بازی نخواهد کرد، به یک باره به یکی از نمادهای بارسلونا تبدیل شد. این جمله از نظر سیاسی، معنای زیادی داشت و نشان می داد که بقیه اروپا چه نظری در مورد سفیدها و طرفدارانشان داشتند. در سالهای بعد بارسلونا معادل اسپانیایی "فوتبال کامل هلندی" را به نمایش گذاشت، فوتبالی که می دانستند مادریدی ها هرگز توان اجرای آن را کنند. به غیر ازکاتالان های اصیل، که از زمان تولد دشمنی و کینه ای عمیق با مادریدی ها داشتند، بازیکنانی مانند هریستو استویچکوف نیز بودند که به یک کاتالان اصیل تبدیل شدند. این اتفاق برای لوئیس فیگو نیز در حال وقوع بود، پیش از آنکه در سال 2000 به رئال مادرید نقل مکان کند. در جبهه مادریدی ها نیز بودند بازیکنانی که به یک مادریدی اصیل تبدیل شدند؛ از دی استفانو و والدانو گرفته تا زین الدین زیدان، رائول و کاسیاس. از نظر تاریخی رئال باشگاه موفق تری است و هرگز از یادآوری برتری و اقتدارشان نسبت به بارسلونا کوتاهی نمی کنند. حتی هواداران رئال اعتقاد دارند که تیم شان ازچنان شان و اعتماد به نفسی برخوردار است که بارسلونا هرگز با آن برابری نمی کند، هرچند با تظاهر سعی می کنند خود را باشگاه بزرگی نشان دهند. تفاوت های فرهنگی و سیاسی این دو باشگاه رقیب به اندازه ای عمیق است که حتی در قرن 21 که جهانی سازی فوتبال، هر دوتیم مادریدی و کاتالانی را از بازیکنان اصیل خالی کرده است، اما طرفدارانشان همچنان به اندازه گذشته با یکدیگر دشمنی دارند. گفته می شود که در بین طرفداران رئال، گروه بدنام "اولتراس سور" همچنان عقاید فاشیستی دارند؛ نخست وزیر اسپانیا، خوسه لوئیس ساپاترو به طور رسمی اعلام کرده است که طرفدار بارسلوناست؛ الخاندرو اچاواریو برادر ناتنی خوان لاپورتا، رئیس باشگاه بارسلونا یکی از اعضای هیئت امنای بنیاد ژنرال فرانکو بود که خانواده فرانکو برای بزرگداشت یاد او تاسیس کرده بود و بهترین روزنامه های ورزشی اسپانیا پیش از دربی تمایل به نبش قبر گذشته دارند. همواره گفته می شود که صفت سیاسی یک دشنام برای فوتبال است اما ال کلاسیکو، بزرگترین مسابقه فوتبال دنیا یک بازی سیاسی است. منبع | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول