تالار گفتمان

پاسخ به: اخبار و حواشی لالیگا
نویسنده: Потерянный سه‌شنبه، ۲۴ فروردین ۱۳۸۹ (۱۶:۱۴)
به برهوت حقیقت خوش آمدید / نگاهی روانکاوانه به ناکامی های رئال مادرید باید پیش از هر چیزی اعلام کنیم که "مشکل این رویا خود آن است"، یعنی زدن راه میانبر برای پیروزی و به دست آوردن همه چیز در یک شب. سایت گل: در فیلم ماتریکس هنگامی که نیو (با بازی کیانو ریوز) به نیروهای شورشی ضدماتریکس می پیوندد و برمی گزیند که از دنیای خیالی و حتی نمادین زندگی روزمره فراتر رود توسط استاد راهنمایش مورفیوس با بازی (لارنس فیشبرن) چهره ی واقعی جهان اطرافش و شهر لس آنجلس را می تواند ببیند که چیزی نیست جز خرابه هایی وحشتناک و یک کابوس تمام عیار؛ در این هنگام است که مورفیوس نیو را خطاب قرار می دهد و از او با "این جمله استقبال می کند:"به برهوت حقیقت خوش آمدید ... وقتی لحظات آخر بازی رئال مادرید-بارسلونا طی می شد بسیاری از هواداران مادریدی احساسی را داشتند که بیشتر از هر کسی به آن احساس نیو می مانست که دنیای شیرین اطراف را که تا مدتها در آن لذت می برد اکنون کابوسی بیش نمی دید. این در حالی است که همین 80 هزار هوادار حاضر در سانتیاگو و همه هواداران این تیم در همه ی دنیا کمتر از یک سال پیش از زیبایی و بزرگی رویایی که برای فصل پیش رو ساخته بودند غرق لذت بودند؛همان زمانی که این تیم دست روی هر ستاره و فوق ستاره ای می گذاشت چند روز بعد او را در جشن معرفی باشکوهی با یونفرم باشگاه خود ملاقات می کردند.اما چه شد که این رویای شیرین به کابوسی بدل شد که نقطه ی پایانی آن باخت در سانتیاگو به رقیب ازلی و ابدی یعنی بارسلونا بود؟ اگر بخواهیم روانکاوانه به این "رویای جمعی" هواداران مادریدی بپردازیم باید ابتدا عناصر برسازنده ی آن را واکاوی بکنیم و آنگاه نشان دهیم که چگونه این رویا فقط یک رویا بود و امری متعلق به ساحت خیال و در عرصه ی واقعیت خرابه ی رئال فصل پیش تفاوت بنیادینی با بنای پیش روی ما ندارد.این شیوه ی تحلیل می تواند کمک کند که تا حدی بفهمیم چرا سالهاست که این تیم بر دور باطلی گام می نهد و بازهم فصل دیگری و تکرار این ماجرای دردناک. در این میان جالب این است که روز بعد از همین الکلاسیکو می شنویم که رئالی ها به دنبال بازیکن پرویی فیورنتینا وارگاس هستند.آیا ساختن رویا و دچار شدن به کابوسی دیگر برای مادریدی ها در حال کلید خوردن است رویا از آنجا آغاز شد که فلورنتینو پرز برای تکرار عصرطلایی خویش به باشگاه برگشت کسی که تیم کهکشانی را بنیان نهاد؛او نیز از همان ابتدا یک سرمربی موفق را به سانتیاگو آورد و بلافاصله سیلی از بازیکنای معروف را خرید:از کاکا (مرد سال فوتبال جهان در سال 2007)،کریس رونالدو (مرد سال فوتبال جهان در سال 2008) تا کریم بنزما مهاجم برتر لوشامپیونه ،چابی آلونسو،رائول آلبیول،آلوارو آربلوئا تا گرانروی جوان.خوب تا اینجای کار یک رویای شیرین را شاهدیم رویایی که با بردهای خوب تیم ادامه پیدا می کند تا آنکه تیم به سویا می بازد و از آن تلقی به اتفاق می شود،در ادامه باخت به بیلبائو و بارسا را هم شاهدیم اما هنوز این تکانه ی آسیب زا و تروماتیک جدی گرفته نمی شود تا آنکه تیم در بازی رفت جام حذفی با مجموعه ای از ستاره ها و بازیکنان رزرو نتیجه ی وحشتناک 4-0 را مقابل تیم دسته چهارمی آلکورکون متحمل می شود. بلافاصله همه چیز به غیبت رونالدو و کاکا نسبت داده می شود و رویا ادامه می یابد حتی وقتی در سانتیاگو تیم با برد خفیف 1-0 بازی برگشت را به گودبای پارتی در اولین جام ممکن بدل می کند کسی تصور نمی کند آنچه پیش روست نه واقعیت یک تیم قهرمان اروپا و اسپانیا بلکه فقط رویایی شیرین در ناخودآگاه جمعی مادریدی هاست که نمی تواند درواقعیت نشانی برای خود بیابد.اینجا امکان بیداری وجود داشت اما رویای کهکشانی های 2 آنچنان رنگین و قشنگ است که کمتر کسی حاضر است از آن بیدار شود.دومین اتفاق آسیب زای روان جمعی مادریدی ها حذف در لیگ قهرمانان اروپاست. حذف شدن و باخت در مقابل تیم نه چندان قدرتمندی چون لیون ضربه ی وحشتناکی به این رویا وارد می کند زیرا جدا از آنکه پیروزی در فینال و در ورزشگاه خانگی می تواست التیامی بر زخم چند ساله ی اروپایی تیم و هواداران باشد،پروژه ی اصلی قهرمان(فلورنتینو پرز)که قهرمانی در اروپا بود را زیر سوال می برد. اما هنوز لالیگایی بود و بردهای مقتدرانه ای که همه مادریدی ها را همچنان مجذوب رویا کرده بود،هرچه که بود بازی برگشت در سانتیاگو برگزار می شد و بردن بارسا می توانست اعاده ی حیثیتی باشد برای این همه زخم و رنج روانی هواداران.حرف های بازیکنان تیم هم از این تعلق به رویای جمعی حرف می زد،تا جایی که رونالدو در لوای طعنه ی همراه با شوخی به تحقیر لیو مسی و تیم حریف پرداخت. اینگونه بود که الکلاسیکو صد و شصتم به مثابه ی وفاداری به رویای کهکشانی های 2 آغاز شد اما هنگامی که پدرو جوان و کم نام و نشان آربلوئا و کاسیاس ملی پوش را تسلیم خود ساخت هجمه ی سهمگین واقعیت دیگر امکانی برای رویاپروری بر جای نگذاشت اما چرا کهکشانی های 2 فقط یه "رویا" بود و "واقعیت" حذف و شکست در سه جام مختلف است؟ البته پیش از پرداختن به این سوال باید گفت که ممکن است بسیاری باشند که اصل مسئله را نپذیرند؛یعنی اینکه کلا مشکلی وجود دارد و در سال اخیر رویه ای نادرست طی شده است،همانند آنها که به واکنش های انکار و فرافکنی پناه می برند تا همچنان رویا را حاضر و واقعی بدانند اما اگر از این دسته افراد و واکنش های ناسالم دفاعی روانی بگذریم باید پیش از هر چیزی اعلام کنیم که "مشکل این رویا خود آن است"،یعنی زدن راه میانبر برای پیروزی و به دست آوردن همه چیز در یک شب. مشکل از آنجا شروع شد که به جای تحلیل سیاست های غلط مداخله گرانه ی مقامات عالی باشگاه در امور فنی همه برای دستیابی به رویا راه میانبر پناه بردن به دامان یک قهرمان را برگزیدند و این قهرمان نیز همه را به ناکجاآبادی برد که همانند رویای بهشت کمونیستی کشورهای بلوک شرق در اصل جهنمی از شکست،باخت،تحقیر شدن و زیرسوال رفتن یک تیم و احساسات هواداران آن بود.در اینجا برآن نیستیم که به راهکارها بپردازیم که خود می تواند موضوع بحثی جداگانه باشد اما آیا بهتر نبود که مدیر جدید تنها به انتخاب سرمربی و جذب بازیکنان مورد نیاز او،تامین خواست ها و نیاز های وی،احترام به استقلال او در کارهای فنی و جذب بازیکنان و تشویق استفاده از بازیکنان آکادمی می پرداخت؟ برای مثال و در رابطه با استفاده از بازیکنان آکادمی باشگاه می توان به نمونه ای نه چندان دور پرداخت.بازی خوب پاره خو در بازی رفت الکلاسیکو پارسال را برخی ممکن است به یاد داشته باشند اما آیا کسی سراغی از بازیکن جوان و پدیده ای دارد که در نیوکمپ مدافعین بارسا را براستی به زحمت انداخت و بسیار بهتر از مهاجمین گرانقیمت و نامی این تیم در الکلاسیکو صد و شصتم مقابل سد دفاعی بارسلونا ظاهر شد؟ از آن زمان تاکنون بارسا رقیب اصلی تیم توانسته ستاره هایی را از آکادمی خود برکشد که نمونه آن زننده ی گل دوم بازی برگشت امسال پدرو رودریگز است.اما کو امثال نگردو و پاره خو در ترکیب رئال مادرید؟ به هر حال بازهم می توان به رویا متوسل شد و با انکار آنچه بازی الکلاسیکو صد و شصتم نشان داد به دل ماتریکس بازگشت،از بردهای هشتاد سال پیش دم زد و چهار باخت پشت سر هم در الکلاسیکو را انکار کرد،از قهرمانی چندساله دررقابت های اروپایی لاف زد و حذف مکرر در مرحله ی یک هشتم لیگ قهرمانان را در سال های اخیر کم ارزش دانست اما اگر تیم و هواداران مادرید بخواهند رویه ای سالم از لحاظ روانشناختی و ورزشی را پیش بگیرند این رخداد تروماتیک می تواند آنها را به دل واقعیت ببرد و امکان حل مسئله و پروبلماتیک پیش روی آنرا را فراهم سازد. نباید از "برهوت حقیقت" به "دنیای کاذب اما شیرین تخیل و رویا" پناه برد این تیم نیازمند استفاده از تجارب موفق و برخورد صحیح و سالم با مشکلات و شکست هاست نه شروع ماراتنی دیگر از جذب اسامی بزرگ و کارناوال های اول فصل و در نتیجه طی طریقی مجدد و مکرر به کابوس های پایان فصل. سایت گل