تالار گفتمان

پاسخ به: مطالب خواندنی
نویسنده: elguaje7 شنبه، ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۰ (۰:۵۳)
ویرایش ناظر لوح فشرده از جنس ذرت ساخته شد که پس از دور انداختن تجزیه میشود! محققان ژاپنی موفق شدند با استفاده از پلیمری گرفته شده از ذرت لوح های فشرده ای به سختی دیسکهای نوری رایج تولید کنند با این تفاوت که دیسکهای جدید پس از دور انداختن تجزیه می شوند. این لوح ها برای استفاده شرکتهایی که در حجم زیاد از دیسکهای نوری استفاده می کنند از قبیل تولیدکننده های CD های موسیقی٬ دیسکهای تصویری و دیسکهای رایانه ها تولید شده است. این دیسکها درطبیعت پس ازمدت زمان 50 تا 100 سال شروع به تجزیه شدن کرده و به آب و دی اکسیدکربن تبدیل می شوند. اما درطول مدت استفاده از آنها٬ اطلاعات ضبط شده کاملا محفوظ باقی می ماند. درفرایند تولید این دیسک ابتدا ذرت آسیاب می شود تا نشاسته آن جدا شود. این نشاسته طی فرایندی به قند موسوم به "دکستروز" تبدیل می شود و تخمیر این قند سبب پیدایش " اسیدلاکتیک " می شود. اسید تولید شده نیز در فرایند دیگری به نوعی پلیمر تبدیل می شود که این پلیمر برای دیسکهای نوری مورد استفاده قرار می گیرد. برای تولید دیسک 4.7 اینچی٬ در حدود 85 دانه ذرت که هرکدام تقریبا 0.5 گرم وزن دارند٬ لازم است. بنابراین با استفاده از هر میوه کامل ذرت می توان حدود 10دیسک تولید کرد. منبع:صنعت نوین ویژه نامه انجمن پلاستیک --------------------------------------- نحوه عملکرد بیهوش‌ کننده‌ها نظریات متعددی برای بیان نحوه عملکرد بیهوش کننده های عمومی ارائه شده است چرا که عملکرد آنها را نمی‌توان با یک نظریه واحد توضیح داد. در واقع این نظریات تنها آثار ایجاد شده با این بیهوش کننده ها را توصیف می‌کنند، بدون شرح اینکه چگونه این آثار ایجاد می‌گردند. به سبب اینکه ساختمان شیمیایی، خواص فیزیکوشیمیایی و آثار فارماکولوژیک این ترکیبات بسیار متفاوت است، پذیرفته شده است که آنها به طور غیر انتخابی سیستم اعصاب مرکزی را از طریق یک مکانیسم فیزیکوشیمیایی تضعیف می‌نمایند. یعنی اثر این مواد مدیون خواص شیمیایی بوده و با یک گیرنده فارماکولوژیک، تشکیل کمپلکس نمی‌دهند. به عبارت دیگر بیهوش کننده های عمومی داروهائی فاقد ویژگی ساختمانی هستند. مواد بیهوش ‌کننده مواد بیهوش کننده داروهائی هستند که سبب ایجاد بی دردی، از بین رفتن هوشیاری، شل شدن عضلات و فعالیت رفلکسی شده و این عمل را با تضعیف سیستم اعصاب مرکزی به طور غیر انتخابی و برگشت پذیر انجام می‌دهند. بیهوش کننده های عمومی به دو دسته بیهوش کننده های استنشاقی و داخل وریدی تقسیم میشوند معمولا این داروها را همراه با داروهای الحاقی تجویز می کنند. عملکرد مواد بیهوش کننده نظریات موجود درباره عملکرد بیهوش کننده ها را می‌توان به نظریات فیزیکی و نظریات بیوشیمیایی طبقه‌بندی نمود. نظریات فیزیکی عمدتا بر اساس دو خاصیت فیزیکوشیمیایی مولکول ماده بیهوش کننده یعنی قابلیت قطبی شدن و حجم مولکول بنا نهاده شده است. نظریات بیوشیمیایی بر پایه آثاری است که بیهوش کننده‌های عمومی در سیستم های بیوشیمیایی ایجاد می‌نمایند. ولیکن، هیچ یک از این نظریات با شواهد تجربی بدون شبهه حمایت نشده است. چند تن از محققین پیشنهاد کرده اند که اثر اصلی که توسط بیهوش کننده های عمومی ایجاد می‌شود از تداخلات فیزیکی مانند تداخلاتی که سبب تغییرات هم‌آرائی در ماکرومولکولها می‌گردد ناشی می‌شود و نقش دوم را تغییرات بیوشیمیایی داراست. نظریات فیزیکی • نظریات چربی این نظریه توسط میر در سال 1899 و اورتون در سال 1901 پیشنهاد شده است. در این نظریه چنین فرض شده است که اثر بیهوش کننده ها مستقیما به ضریب توزیع عامل بیهوش کننده بین روغن زیتون و آب بستگی دارد، به این ترتیب که، هر چه این ضریب بزرگتر باشد فعالیت بیهوش کنندگی دارو نیز بیشتر است. این نظریه صرفا بیانگر یک مسیر موازی بین حلالیت در چربی و اثر بیهوش کنندگی می‌باشد و در هر حال، نحوه اثر بیهوش کننده ها را توضیح نداد. تعمیمی در نظریه اورتون- میر توسط ولینز در سال 1954 پیشنهاد شده است. طبق نظر او قدرت یک داروی بیهوشی نه فقط به غلظت آن در غشا بلکه به فضائی که اشغال می‌کند بستگی دارد. بیهوشی هنگامی رخ می‌دهد که در نتیجه جذب در یک ناحیه آب گریزی، بخشی از داروی بیهوشی که حجم آن دارای اهمیت است به درون فاز غشائی برسد. متعاقبا غشا با جذب مایع یا ایجاد ناهنجاری، منبسط شده و غشای دو لایه فسفولیپیدی سبب می‌شود که یا مستقیما هدایت یونی مهار شود و یا از تغییرات ضروری در هم‌آرائی پروتئین های غشا که برای هدایت یونی لازم است جلوگیری می‌کند. شواهدی مبنی بر اینکه محل اثر بیهوش کننده‌های عمومی غشاست وجود دارد. تداخل این داروها با چربی‌ها سبب آثار غیر اختصاصی بیهوشی عمومی می‌شود، در حالی که تداخل با پروتئین غشا دلیلی برای اثر انتخابی و ویژگی می‌باشد. • نظریات محیط مائی طبق نظر میر در سال 1961 و پاولینگ در سال 1961، محیطی که در سیستم اعصاب مرکزی برای بیهوشی مهم است، محیط چربی نبوده بلکه محیط مائی است. با در نظر گرفتن بعضی مواد مانند کلروفروم و گزنون که در محیط خارج از بدن بلورهای ریز هیدراته تشکیل می‌دهند، پاولینگ تاکید کرد که بلورهای مشابهی توسط مولکول های آب در مایع مغزی تشکیل می‌شود که" کلاتریت" نامیده می‌شود. این بلورها در اثر تشکیل پیوند مواد بیهوش کننده با زنجیره های جانبی پروتئین ها و دیگر مواد حل شده از طریق نیروهای واندروالس پایدار می‌شوند. این بلورهای ریز هیدراته هدایت پیامهای الکتریکی را که برای نگهداری هوشیاری لازم است تغییر می‌دهند. متعاقب این عمل تخدیر یا بیهوشی رخ می‌دهد. میلر به طور مستقل پیشنهاد نمود که داروهای بیهوش کننده از طریق پایدار کردن غشای بافتهای تحریک شده با نظم دادن به مولکولهای آب در کوه یخ که بلورهای ریز کوچکتر از بلورهای ریز هیدراتها پاولینگ هستند، بیهوشی ایجاد می‌نمایند. حقایق متعددی این نظریات را رد می‌کند و هیچ شاهد تجربی مبنی بر تشکیل هیدرات‌ها در بیهوشی وجود ندارد. بسیاری از داروهای بیهوش کننده نمی‌توانند هیدرات تشکیل دهند. در دمای بدن هیدرات‌ها پایدار نیستند. رابطه تشکیل هیدرات با قدرت داروی بیهوشی خیلی ضعیف تر از رابطه حلالیت در چربی و قدرت آن می‌باشد. نظریات بیوشیمیایی مهمترین کوشش در زمینه بیوشیمی که برای توضیح بیهوشی عمومی انجام گرفته است نظربه مهار اکسایش است. کو استل "Quastel" در سال 1963 بیان کرد که داروهای بیهوشی برداشت مغزی اکسیژن را در آزمایشهای خارج بدنی مهار می‌کنند. برای مثال این مواد از اکسید شدن کوآنزیم NADH به NAD+(یا نیکوتینامید آدنین دی نوکلئوتید که سابقا دی فسفوپیریدین نوکلئوتید DPN نامیده می‌شد) جلوگیری می‌نمایند. همچنین بیهوش‌کننده‌های عمومی عملکرد چرخه اسید سیتریک را تضعیف می‌کنند زیرا NAD+ در دکربوکسیله کردن اکسایشی در چرخه اسید تری کربوکسیلیک (کربس) ضروری است. از آنجا که اکسید شدن NADH توسط فسفریله شدن ADP به ATP کنترل می‌شود، می‌توان نتیجه گرفت که بیهوش کننده‌های عمومی باعث مهار فسفریله شدن اکسایشی نیز می‌شوند. بنابراین، این پدیده‌ها، عامل ایجاد بیهوشی نبوده و تنها متعاقب آن ایجاد می‌شوند. بسیار محتمل است که کاهش برداشت مغزی اکسیژن، ناشی از کاهش فعالیت سیستم اعصاب مرکزی که در اثر بیهوشی ایجاد می‌گردد، باشد. ------------------------------------------ لباس مرد عنکبوتی با فناوری نانو! شاید با مشاهده فیلم مرد عنکبوتی همواره این سوال در ذهنتان شکل گرفته باشد که چگونه می شود که مرد عنکبوتی با کمک قابلیت لباس خود به در و دیوار بچسبد و از آنها آویزان شود؟ فیزیکدانان موفق به یافتن فرمولی برای ساخت لباس مرد عنکبوتی شده اند. تحقیقات اخیر که در خصوص نیروهای واندرواس – نیروی ضعیفی که مولکول هایی که در نزدیکی هم قرار دارند نسبت یکدیگر دارند- بین مولکول ها و نقش آن در ایجاد این قدرت چسبندگی جادویی انجام گرفته است که جالب توجه است. در پاهای عنکبوت تارهای مومانندی وجود دارد که به مولکول های سطوح مختلف حتی شیشه میچسبند و سبب می شوند تا عنکبوت محکم به آنها بچسبد و به راحتی روی آنها حرکت کند. پروفسور نیکولا پوگنو، مهندس و فیزیکدان دانشگاه پلی تکنیک در ایتالیا موفق به ساخت فرمول چسبی شده است که قدرت آن به حدی است که حتی می تواند وزن یک انسانی که از یک دیوار یا بام آویزان است را تحمل کند. قابل توجه اینکه قابلیت این چسب به گونه ای است که حتی فرد قادر است هر زمان که اراده کند خود را از این چسب رها کند. در ساخت این چسب از فناوری نانولوله کربنی استفاده شده است تا با کمک آن قلاب ها و حلقه های نانومولکولی ساخته شود که دقیقا مانند چسب های نر و ماده (نرم و زبر) که در لباس و کیف استفاده میشوند عمل می کنند، البته در سطح میکروسکوپی. این نیروی چسبنده و جداشونده در هنگام عمل بر اساس نیروهای واندرواس و چسبندگی مویرگی (جاذبه مویرگی) عمل می کنند. نکته قابل توجه در مورد تئوری ساخت این چسب این است که درست مانند پای عنکبوت ضدرطوبت است و به راحتی مواد دیگر به آن نمی چسبند (برخلاف چسب های نرم و زبر که پس از مدتی انواع پرز، مو و ... به آن می چسبند) . این ویژگی سبب می شود که خاصیت و قابلیت آنها در تمامی سطوح و در رطوبت (حتی در اعماق دریاها) نیز پایدار باقی بماند. البته هنوز بر روی این کار تحقیقاتی در حال انجام است اما به نظر چندان دور نمی رسد که روزی را شاهد باشیم که انسانها با کمک کفش ها یا دستکش های ویژه ای به راحتی از برج ها و ساختمانهای بلند بالا میروند. Journal of Physics: Condensed Matter to make sticky human suits, August, 2007 ---------------------------------------- اکستازی! ازنظر شیمیایی اکس ترکیبی است به نام سه وچهار متیلن دی اکسی متیل آمفتامین(MDMA) . اکستازی یا متیلن دی اکسی متیل آمفتامین از جدیدترین خانواده آمفتامین ها محسوب می شود.فرمول شیمیایی آن C11H15N2O می باشداکثرا آن را با موادی مانند کتامین اسپیدDXM MDEA مخلوط میکنند.DXM دارویی برای درمان سرفه است که از طریق خشک کردن ریه ها در پزشکی به کار می رود . ولی چون خاصیت جذب آب دارد،استفاده زیاد آن خطرناک است .MDMA ترکیب جدیدی نیست اکستازی خالص پودری سفید متشکل از کریستالهای ریزاست. از این پودر بوی کپک به مشام می رسد. در صورت ناخالصی اکستازی به رنگهای قرمز وقهوه ای نیز دیده میشود. این ماده به اشکال قرص، کپسول، پودر استنشاقی وبرچسبهای پوستی موجود است. قرص های اکس که بین 8 تا 120 میلی گرم وزن دارند، می توانند سفید باشند اما با نشانه هایی مثل چهره های خندان یا ستاره که روی آنها حک شده است، به فروش می رسد .قرص هایی که روی آنها آرم شبدر و میتسوبیشی حک شده، بسیار خطرناک هستند .این قرص اغلب به نام Love Pill نامیده می شود چرا که به صورت مقطعی قدرت درک انسان، بویایی، لامسه، بینایی، چشایی وشنوایی را تقویت می کند. علائم قرص اکستازی تا حدود 20 دقیقه بعد از مصرف نمایان می شود. این نشانه ها شامل زدن نبض ضربان بالای قلب، دهان خشک، مردمک گشاده شده، تنش عضلانی، گرفتگی عضلانی، تلاطم معده وهمچنین گرم ومرطوب شدن است . همچنین اکستازی این توانایی را دارد که با شاخه شاخه شدن اعصاب مغزی یا پاره شدن آنها کمک کرده وبه دنبال آن شبکه اعصاب مغز دچاراختلال می شود .MDMA به نورونهای سروتونژیک در مغز آسیب می زند. این نورونها سروتونین ترشح می کنند .این ماده بعد از ترشح باعث ایجاد شادی در فرد می شود واصولا وقتی ترشح آن زیاد می شود که فرد باید احساس شادی بکند. بعد ازاین مرحله شادمانی سلولها مواد دیگری ترشح می کنندکه سطح سروتین را پایین می آورد. اکس این سلولها را بلوکه می کند وباعث می شود سروتین برای مدت بیشتری باقی بماندوفرد برای زمان بیشتری احساس شادی وبی غمی کند .مصرف طولانی مدت اکس چرخه تولید ومتابولیسم سروتین را مختل می کند ودر نتیجه میزان سروتین مغزی کاهش پیدا می کند . همین امر باعث بروزافسردگی می گردد. خطرات اکستازی شامل مراحل زیر است : 1-به دلیل شرایط نامساعد ساخت، اغلب قرص ها تا 40 درصد خالص هستند. 2- مصرف کنندگان معتقد هستند که هرچه از مدت زمانی که قرص را مصرف می کنند بگذرد برای گرفتن نتیجه مشابه باید میزان بیشتری مصرف کنند . 3-حدود 90 درصد افرادی که اکستازی مصرف می کنند، برای از بین بردن دردها وبیماری های بعدی به مواد مخدری چون هرویین روی می آورند. 4- 67درصد افرادی که این قرص ها را مصرف می کنند، پس از مدتی بنده قرص شده ومجبور می شوند طی برنامه منظمی آن را مصرف کنند . قرص های موجود در بازار ایران عناوین مختلفی دارند:دلفین، لنگر، صلیب سرخ، رنو، سان شاین، سوپرمن، هوندا، اپل، امگا، پلیکان، لاو، مرسدس وغیره .این قرص ها باقیمت هرعدد 6 تا 12 هزار تومان به فروش می رسند . دلفین ارزانتر است . زودتر بی اثر می شود . صلیب سرخ قویتر است. جوانانی که اقدام به مصرف این قرص ها می کنند به دلیل اینکه دچار توهماتی در بینایی شنوایی ودیگر حواس می شوند بدون آنکه متوجه خطرات بشوند دست به کارهایی می زنند، مثلا پنجره را باز کرده وبیرون می پرند ویا در ماشینی که به سرعت حرکت می کنند، در را باز کرده وبیرون می پرند. این افراد چیزهایی را که واقعیت ندارد، می بینند ومی شنوند و... در مورد عوارض طولانی مدت اکس باید گفت این قرص ها به کبد وکلیه آسیب می رسانند وفشار خون را بالا می برند ودر یکی از حمله های فشار خون خونریزی مغزی ایجاد می شود . این مواد اعتیاد آور هستند به این معنا که فرد تمایل به استفاده مجدد برای رسیدن به حالات دلخواه پس ازمصرف را پیدا می کند وبه سرعت میزان دوز مورد نیاز افزایش پیدا میکند وشخص بعد از عادت به اکس برای کنار گذاشتن آن دچار علایم اضطراب وعلایم ترک می شود.