| فصل 1.5 هادی (1) | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: یا لثارات الحسن جمعه، ۵ شهریور ۱۳۹۵ (۲۲:۲۸) | |||
فصل 1.5 هادی (1)«هادی من خیلی استرس دارم». برای چندمین بار بود که emma راجبه دل شوره و استرس شدیدش بهم میگفت. حتی روزی که خواستیم بلیط برگشتمون رو بگیریم هم گفت که بذارش برای یه موقع دیگه و زمانش و عوض کن. استرس و دل شوره عجیبی که من دلیلشو نمی فهمیدم. -«نگران نباش عزیزم. مطمئن باش چیزی نمیشه. چرا الکی دل شوره داری؟». و من هم برای بار چندم بود که سعی می کردم آرومش کنم. فقط امیدوار بودم اینهمه دل شوره اش بیهوده باشه و اتفاق خاصی نیافته. چمدون ها رو برای بار آخر چک کردیم. از دوست صمیمیم، سهیل، که گذاشته بود اون چند مدت پیشش بمونیم تشکر کردم و با ناراحتی ازش خداحافظی کردم. دم در تاکسی منتظرمون بود. چمدون ها رو توی صندوق عقب گذاشتیم و سوار شدیم. توی راه باز هم emma اصرار می کرد که نریم و دل شوره خیلی عجیب و بدی داره؛ ولی خب به نظرم دل شوره اش بی مورد بود! سعی کردم آرومش کنم تا اینکه به فرودگاه رسیدیم. وارد فرودگاه شدیم. توی تابلویی که جزییات پروازها رو نوشته بود ساعت دقیق پروازمون رو دوباره چک کردم. پرواز 555 ZX تا حدود یک ساعت دیگه تیک آف می کرد. توی صورت emma یه نگرانی عجیبی بود. دستاش رو گرفتم، خیلی سرد بود: «دستات چقدر سردن!». با نگاه عجیب و پر از دلهره توی چشمام نگاه کرد و گفت: «واقعا حس خوبی ندارم هادی!». خیلی نگران شده بودم. برای اولین بار دل شوره عجیب emma به منم منتقل شده بود. اما سعی کردم بد به دلم راه ندم و با یکم قربون صدقه رفتن emma رو هم آروم کنم. از بلندگو شنیده شد که: «مسافرین پرواز 555 ZX به مقصد لس آنجلس به ورودی 5 مراجعه کنند». دستم و تو دستای emma و حلقه کردم و سعی کردم به خودم نزدیکش کنم تا دلشوره اش کمتر بشه. بعد از بازرسی های معمولی وارد اتوبوسی شدیم که مسافر ها رو به هواپیما می برد. از اتوبوس پیاده شدیم، همه صف کشیده بودن تا سوار هواپیما بشن. اما برای آخرین بار در گوشم آروم گفت: «هادی باور کن اصلا حس خوبی ندارم. بیا جون من برگردیم». دیگه واقعا نمیدونستم چی بگم بهش! دل شوره اش دیگه واقعا داشت به یه معضل تبدیل می شد. آروم دهنمو نزدیک به گوشش کردم و گفتم: «نترس عزیزم هیچ چی نمیشه». و یه بوسه به گونه هاش کردم و با هم وارد هواپیما شدیم. صندلی ما از همون صندلی های اول بود. سریع جامون رو پیدا کردیم و کنار هم نشستیم. یه پیرمرد با کت و شلوار کروات هم اومد کنار من نشست. من که هنوز استرس عجیب emma توی ذهنم بود سعی کردم باهاش حرف بزنم و آرومش کنم تا هواپیما به طور کامل از زمین بلند بشه شاید یکم آرومتر شد. همینطور که مشغول حرف زدن باهاش شدم حتی خودمم نفهمیدم که کی مهماندار ها توضیحات و دادن و اصلا کی از زمین بلند شدیم. یکم از حرف زدمون گذشته بود که از نگاه و چهره اش فهمیدم آرومتر شده. بهش گفتم که یکم بخوابه تا ذهنش آزاد بشه. چشمای قشنگشو بست و خیلی زود به خواب رفت... چند ساعتی گذشته بود و مشغول خوندن مجله بودم که هواپیما یه تکون خیلی عجیبی خورد. سرمهماندار و چندتا مهماندارها با عجله و ترس خاصی به سمت کابین خلبان رفتند...من که همون صندلی های اولی نشسته بودم خیلی راحت می فهمیدم که اوضاع خوب نیست و اتفاق بدی داره میافته...صدای خلبان از بلندگو پخش شد: «مسافرین عزیز متاسفانه دچار مشکل فنی شدیم. موتور سمت راست هواپیما از کار افتاده است . درصورت بکار نیافتادن موتور مجبور هستیم در اولین فرودگاهی که پیش رو داریم فرود بیاییم. لطفا خونسردی خودتون رو حفظ کنید و در حفظ آرامش به مهماندار ها کمک کنید. مطمئن باشید هیچ خطر شما را تهدید نخواهد کرد». با شنیدم این حرف های خلبان بود که دنیا انگار روی سرم خراب شد! به خودم گفتم؛ پس درست میگفت emma. کاش نمی اومدیم. اه. تف به این شانس گند و مزخرف ما. آخه این چه زندگیه! تو حالت اضطراب و استرس عجیبی بودم. تمام بدنم به لرزه افتاده بودم و امیدهام از بین رفته بود. نمیدونستم واقعا چیکار باید بکنم. اصلا مگه می تونستم کاری بکنم. حتی نمیدونستم emma رو از خواب بیدار کنم یا نه! اما حتی همین هم دست من نبود. تمام مسافرای هواپیما دچار استرس و اضطراب عجیبی شده بودن. یکی از مهمان ها هم رفته بود و داشت دعا می خوند! هر کسی به هر نحوی که میتونست داشت خودشو آروم می کرد و یه جورایی آخرین لحظات عمرشو سپری می کرد. تو همین هرج و مرج و سر و صدای عجیب مسافرا بود که emma از خواب پرید. با استرسی بی اندازه و چشم هایی که داشت بهم میگفت؛ میدونستم آخرش یه اتفاقی میافته، عاجزانه و با ترس خاصی ازم پرسید :«هادی چی شده؟» نمیدونستم چی باید بهش بگم. سرمو پایین انداختم. سکوت من برای emma حتی کرکننده تر از هیاهو و شلوغی عجیب مسافرا بود. با دستاش سرمو بالا گرفت و گفت: «هادی جون من بگو چی شده؟». چاره ای نبود. باید بهش میگفتم عاقبت عجیب و دردناکی که در انتظار هردوی ما بود. با صدای خفیف و نازکی گفتم : «وضعیت خوبی نداریم. شاید هواپیما سقوط کنه». به محض خارج شدن کلمه سقوط از دهنم انگار که دیگه روح از بدنش جدا بشه، سرش رو پایین انداخت و هیچی نگفت. با ناراحتی شدید بهش گفتم: «ببخش منو عزیزم. واقعا نمیدونستم اینطوری میشه. کاش به حرفت گوش می دادم و وارد این هواپیما کوفتی نمی شدیم». زد زیر گریه. اشک از چشماش جاری شد و ناگهان پرید توی بغلم. بهش گفتم: «چیکار میکنی زشته!». گفت: «حالا که قراره بمیرم بذار حداقل تو بغل تو باشم». انبوهی از ناراحتی و ناامیدی تو وجودم رخنه کرد. تو همین حس و حال تمام آرزو ها و نقشه هایی که برای آینده مون کشیده بودم از جلوی چشمام رد شدن. تمام اون برنامه هایی که حالا دیگه هیچکدومشون قرار نبود تحقق پیدا کنن. من و emma با کلی آدم دیگه توی هواپیما فقط زمان کمی تا مرگمون باقی مونده بود. صدای خلبان به گوش رسید که می گفت که شرایط اضطراری تر شده و موتور سمت چپ هم از کار افتاده، اما توی همون نزدیکی ها یه جزیره دیده و سعی داره اونجا فرود بیاد. بارقه ای از امید تو دل همه پیدا شد. ناراحت از سرنوشت نامعلوممون بودیم، اما شاد از اینکه شاید این لحظات آخرین ثانیه های عمرمون نباشه. رو کردم به emma و با شور عجیبی گفتم: «شنیدی چی گفت عزیزم!؟!؟! جزیره! قرار نیست همه چی به اینجا ختم بشه!». اون هم برق امیدی توی چشماش جرقه زد. ثانیه های عجیبی رو داشتیم پشت سر می گذاشتیم. ثانیه هایی که درکش برای هر کسی غیرممکن ه. اینکه مرگ رو اینجوری تو یک قدمی خودت ببینی اما هنوز هم امیدی برای ادامه دادن داشته باشی. Emma رو کرد به من و گفت: «هادی من میترسم. بذار کمربندمو باز کنم و راحت بیام تو رو بغل کنم». سرم رو به نشانه رضایت تکون دادم. کمربندشو باز کرد و دست هاش رو دور من حلقه کرد. خیلی محکم و سفت گرفته بودم. اما در یک لحظه به ناگاه هواپیما به شدت روی زمین کشیده شد و برخورد سخت و محکمی کرد. سرعت بی اندازه زیاد هواپیما باعث شد هواپیما به دو نیم بشه. همین سرعت زیاد و فشارهوای عجیبی که ایجاد شده بود emma رو از من جدا کرد. مثل پر باد شدید اونو از من جدا کرد و به سمت عقب هواپیما، که دیگه حالا مجرایی بود برای مرگ، برد. همه چیز خیلی سریع و آنی گذشت. اصلا نفهمیدم چی شد. در لحظه emma منو در آغوش کشیده بود و یک لحظه بعد، دیگه emma ایی در کار نبود. هاج و واج داشتم نگاه می کردم. اصلا نمی فهمم چی شده بود! بعد از چند ثانیه بود که به خودم اومدم و فهمیدم، که emma رفته... اشک بی امان از چشمام جاری می شد. دنیا ارزش مندترین آدم زندگیم رو در کسری از ثانیه ازم گرفته بود. گریه می کردم و دیگه حال خودمو نمی فهمیدم. اونقدر گریه کردم که ناگهان از حال رفتم و... | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول