We were annihilated, our hopes unfulfilled نوشته:

بهشت زهرا همیشه برام جایی بوده که اون دو تا حس یا نیروی درونی متضاد بیشتر خودش رو نشون میده، حسی که من رو به حقیقت مرگ می خونه و دوست داره من رو جای اون عزیز تازه سفر کرده ببینه و بگه این جای تنگ و تاریک و نمور یک روز بی هیچ تعارف و منتی تو رو هم در آغوش خودش میگیره.
نمیدونم شاید اون حس ترحم و ناراحت کننده ای که برای رفتگانمون داریم در واقع ترحم و دلسوزی برای خودمونه، وقتی فقط کارهای خوبش رو در ذهن مرور می کنیم و عمیقا و از ته دلمون دوست داریم ببخشیمش تا شاید روزی ما رو هم ببخشن. گریه و ناله ی راحتِ زنا؛ مردایی که دوست ندارن کسی گریه شون رو ببینه و دست رو جلوی صورت گرفتن و شونه هایی که هر از گاهی تکون می خوره، برای کسی که تمام خاطراتش شاید فقط برای یک نسل باقیه و بعدش گرد و غبار فراموشی همه ی اون چیزی رو که عمری صرف ساختن و به دست آوردنش کردی رو در خودش می بلعه.
و حسی که در وجودت داره تمام اون حقیقت رو انکار می کنه و میل به نامیرایی و اینکه این حقیقت فقط برای دیگرانه و من هنوز فرصت زیادی دارم، داره تو رو از اون حقیقت دور می کنه.
پدربزرگ من هم به جوار رحمت حق رفت، 83 سال زندگی در حافظه ی تاریخ بیشتر از چشم بر هم زدنی نیست، پایان یا شاید آغازی که داره انتظار همه مون رو میکشه.وقتی سعی می کردم تا پرده ی اشکم رو کنار بزنم تا توی آرمگاه ابدیش برای آخرین بار صورتش رو ببینم اما بعد چند ثانیه دوباره تصویر محو میشد، وقتی محاسن سفیدش رو که همیشه با شونه ی کوچیک جیبیش مرتبشون میکرد رو روی خاک سرد گور دیدم، وقتی صدای قرائت عبدالباسط رو که باد گاهی صداش رو قوی و نزدیک می کرد و گاهی دور و نامفهوم این حقیقت رو به خودم نزدیک تر از هر زمانی دیدم، انا لله و انا الیه راجعون...
پدربزرگ رفت و خونه ی امیدمون بی امید شد، قرآن سالخورده ی پدربزرگ که همیشه کنارش بود و تسبیح شاه مقصودی که چند وقت پیش نخش رو براش عوض کردم، کنج خونه داشتن به این حقیقت گواهی میدادن...