Hɪᴅᴅᴇɴ Gʟᴀɴᴄᴇ نوشته:

با عرض معذرت از دوستان.. بنده در مقامی نیستم که در مورد این مسائل نظر بدم ولی خواستم فقط مشارکتی تو بحث داشته باشم.
به نظر من عشق راستین زمانی محقق میشه و طرفین رو به حلاوتی که ازش انتظار دارن، میرسونه که با درک و تفاهم و شناخت کافی همراه باشه ولی متاسفانه این بستر تو جامعه ما فراهم نیست. فرصت کافی به جوونا داده نمیشه تا طرف مقابل رو کامل بشناسن. این شناخت باید نهایتا تو 1 الی 2 سال شکل بگیره که طبیعتا امکان پذیر نیست. تو دوره قبل از ازدواج، طرفین تا حدی به شناخت لازم و معمولی میرسن ولی کافی نیست. به نظر من علت این که این همه رابطه در پوشش "عشق" نافرجام میمونه و به بن بست میخوره، میتونه همین باشه. ما سعی داریم در رابطه ها بر اساس توهم و تصورات خیالی پیش بریم و وقتی هم به یه کوره راه میرسم که باید همه چیز رو رها کنیم، تا مدت ها باید با ناراحتی و افسردگی ناشی از تصورات غلطی که بنا گذاشته بودیم، دست و پنجه نرم کنیم. حق مسلم هر انسانیه که عاشق بشه اما عشق به چه قیمتی؟!

یه جا یه متنی خوندم که بی ارتباط به بحث نیست:



البته تحقق همچین چیزی پیرامون ما با این آداب خشک و سنتی، بیشتر شبیه یه خواب و خیاله.