آندرس مقدس نوشته:

یعنی فقط یه سؤال؟ نوبتِ صندلیت که شد من نمیام اصن.

شاید باورت نشه ولی من قبلاً رو این مسئله خیلی فکر کردم.

داستان اینه که پارسال پاییز دوستم زنگ زد گفت سجاد من میخوام یه جا دعوتت کنم. گفتم کجا؟ گفت نامزدیه. با حالتِ تمسخر و خنده گفتم نامزدیه خودته؟ گفت آره. منو داری اصلاً موندم انگشت به دهن از این انسانِ عجیب الخِلقه.
آقا ما رفتیم نامزدیش و همه چی به خوبی هم تموم شد.
چند وقت بعد که با هم رفتیم بیرون(بدونِ خانمش.) گفتم چی شد یهو زن گرفتی؟ گفت هیچی به بابام گفتم بابا من زن میخوام با هم رفتیم خواستگاری.
گفتم به همین صراحت گفتی؟ گفت آره همینجوری.. من با بابام اینجوریم (دو تا انگشتشو تو هم پیچوند یعنی با هم نداریم.).
آقا ما رو داری رفتیم تو فکر. هی خودمو تجسم کردم، هی قیافه ی بابامو وقتی اینو بهش میگم، هی عواقبش رو سنجیدم، دیدم نه! هیچ جوره راه نداره من رُک به بابام بگم قضیه رو. بعد گفتم به خواهرم میگم تا خودش بهش بگه. بعد گفتم اصلاً میزارم پای خودشون یه زن برام انتخاب کنن. بعد یهو گفتم اصلاً الان چرا دارم به این چیزا فکر میکنم؟ از اونجا بود که دیگه بهش فکر نکردم.
حالا هم نمیدونم چی پیش میاد .. خودم میگم یا نه.. زمان همه چیز رو تعیین میکنه.
اینه.