| پاسخ به: بارسلونا vs اتلتیک بیلبائو [ هفته 31 لالیگا ] | |||
|---|---|---|---|
نویسنده: علی پاکباز شنبه، ۱۲ فروردین ۱۳۹۱ (۱۹:۵۵) | |||
| ناظر عزیز خواهش میکنم تمنا میکنم این پست و حذف نکن. خیلی مهمه. و خیلی فنی و علمی. آناليز فني بازي ميلان - بارسا این سوال که «چرا آلگری از این تساوی بدون گل خوشحال بود؟» را پیش از دیدار برگشت بررسی خواهيم کرد ولی این‌که ساختار تدافعی میلان چگونه توانست ماشین گلزنی بارسا را متوقف کند، سوال کلیدی دیدار رفت بود. 1- بارسا را با سیستم 3-3-4 می شناسیم ولی در 3 سال اخیر سیستم این تیم تغییراتی همراه با وفاداری به اصالت خود داشته است. تبدیل 3-3-4 در حمله به 3-4-3، تبدیل مثلث تهاجمی (خط حمله) به مثلثی با راس عقب (قرار گرفتن مسی در راس عقب مثلث تهاجمی) و استفاده از سیستم 3-4-3 در این فصل. نکته مهم در سیستم 3-3-4 بارسا، عدم وجود یک گوش راست کلاسیک است. مسی در سمت راست مثلث تهاجمی قرار دارد ولی کاملا متمایل به مرکز حرکت می‌کند. در واقع حربه اصلی بارسا، قرار دادن مسی "پا به توپ" در فضای بین خط میانی و دفاعی حریفان است. در این شرایط خط دفاع می‌بایست در حمله بارسا تاخیر ایجاد کند یعنی یکی از مدافعین (نزدیک‌ترین مدافع به مسی) به‌عنوان مدافع اول روی توپ مسی فشار بگذارد و سایر مدافعین به مرکز جمع شوند ولی مهارت مسی در حرکت پا به توپ در عرض و ضربات ناگهانی در کنار مهاجمینی که از کنار به داخل می‌زنند (ویا، پدرو، سانچز و اینیستا) به خط دفاع حریف فرصت مقابله نمی‌دهد. تغییر سیستم بارسا در فاز تهاجمی، نکته مهم دیگری است که باید بدانیم. سیستم پایه بارسا 3-3-4 است ولی زمانی که حملات این تیم شروع می‌شود، دنی آلوز یک خط به جلو حرکت می‌کند، مسی به داخل متمایل می‌شود و خط دفاع با 3 بازیکن سازماندهی می‌شود. می‌توان بعد از تغییر سیستم، چیدمان 3-4-3 بارسا را مشاهده کرد. این‌که چرا این تغییر سیستم اجرا می‌شود، نیازمند زمان مناسبی برای تحلیل است ولی این نکته لازم به ذکر است که تغییر سیستم بارسا در فاز تهاجمی به شکلی اجرا می‌شود که شبکه‌ها (مثلث‌ها)ي در هم تنیده تیم برای حمایت در حملات (از جلو ، کنار و پشت) محسوس باشد تا در صورت تغییر مالکیت توپ به نفع حریف، بارسا بتواند در کوتاه‌ترین زمان و با بیشترین فشار، پرس توپ را در هر کجای زمین اجرا کند. نکته قابل توجه این‌که بیشترین آمار دوندگی بارسا متعلق به بازیکنانی است که مبدا بیشترین خط همکاری هستند یعنی ژاوی و بوسکتس که کلیدی‌ترین بازیکنان در فاز تهاجمی و فاز تدافعی (پرس توپ) هستند. 2- تلاش آلگری برای مقابله با بارسا به یک جمله کلیدی ختم می‌شود: هیچ گاه اجازه ندهید "مسی" پا به توپ در مقابل خط دفاع ما قرار بگیرد. برای اجرای این دستور تاکتیکی: -همیشه یک هافبک دفاعی جلوی خط دفاع قرار داشت. -خط دفاع میلان بیش از حد معمول، شیفت به مرکز (جمع به مرکز) سازماندهی می‌شد. - فشار روی توپ مسی با بیشترین شدت و بعضا با خشونت اجرا می‌شد تا نتواند هیچ کدام از مهره‌های ساختار دفاعی میلان را از پیش رو بردارد. آرایش لوزی میلان در خط میانی این فرصت را در اختیار این تیم قرار می‌داد که بتواند یک هافبک جلوی خط دفاع خود داشته باشد ولی بارسا می‌توانست راه حلی برای بیرون کشیدن هافبک دفاعی میلان داشته باشد: بازی در عرض برای دور کردن نوسرینو و سیدورف از آمبروزینی. ولی میلان راه حلی برای مقابله داشت. سیستم میلان در دفاع از 2-1-3-4 به 1-2-3-4 تبدیل می‌شد. روبینیو در کنار بوآتنگ قرار می‌گرفت تا مدافعین اول تیم باشند و کانال کناری تا نیمه زمین بر عهده آنها باشد. سیدورف و نوسرینو نزدیک به آمبروزینی قرار می‌گرفتند و در صورتی که توپ به کانال کناری در نیمه زمین میلان ارسال می‌شد، شیفت به این نیمه زمین در دستور کار قرار می‌گرفت. خط دفاع هم فاصله خود را با خط میانی کم می‌کرد. البته بارسا در نیمه اول 3 مرتبه توانست از جلو بازی کردن خط دفاع میلان استفاده کند (مانند موقعیت سانچز که بونرا در آخرین لحظه با یک تکل مانع گلزنی بارسا شد) ولی حرکت منظم رو به جلوي میلان مانع از ایجاد مجدد این فضا و موقعیت برای بارسا شد. شیفت به مرکز خط دفاع میلان می‌توانست فضای مناسبی برای بازیکنان بارسا در کانال کناری زمین ایجاد کند ولی تمرکز بارسا به عمق و عدم وجود مهارت فردی و تیمی برای ارسال از جناحین و استفاده از ارسال و البته عدم وجود برنامه برای دور زدن cut back (حرکت به داخل از کانال کناری و پاس رو به عقب) موجب شد که میلان مشکل زیادی با فضای خالی اطراف باکس جریمه خود پیدا نکند. 3- بهترین بازیکن میلان، آمبروزینی بود. دونده‌ترین، توپگیرترین بازیکن میلان آمبروزینی بود. (10266 متر دوندگی، 5 خطا و 8 توپگیری از بازیکنان بارسا). آمبروزینی علاوه بر این‌که وظیفه داشت فضای جلوی خط دفاع میلان را پوشش دهد، در صورت صاحب توپ شدن هافبک‌های بارسا بعد از خارج شدن از زیر فشار پرس میلان در نیمه زمین حریف، پرس‌کننده اول توپ بود تا مانع چرخش هافبک‌های بارسا شود. خطا روی ژاوی که منجر به دریافت کارت زرد شد، نمونه‌ای از این وظیفه تاکتیکی بود. 4- آلگری استراتژی مناسبی برای مقابله با بارسا انتخاب کرد. بارسا بیش از دیدار برگشت مرحله گروهی مالک توپ بود (62 به 60)، بیشتر از دیدار قبل "شوت به دروازه " میلان داشت ( 17 در برابر 15) ولی ضربات در چارچوب پایین‌تر بود (5 در مقابل 6) و این بیانگر کیفیت پایین‌تر ضربات بارسا نسبت به دیدار گذشته است. مطمئنا مهارت بازیکنان بارسا کاهش نداشته است بلکه استراتژی و تاکتیک دفاعی مناسب میلان موجب شده که بازیکنان بارسا در شرایطی دشوارتر و کم‌خطرتر از دیدار قبلی، در موقعیت ضربه به دروازه حریف قرار بگیرند. نکته مهم این‌که گواردیولا در جریان بازی نتوانست تغییری برای مقابله با ساختار دفاعی میلان در تیم خود ایجاد کند. استفاده از فضای خالی کانال کناری در نیمه زمین میلان توسط بازیکنانی با مهارت عبور از یار مقابل مانند مسی می‌توانست به بارسا کمک کند ولی گواردیولا اصرار بر حملات از عمق و استفاده از فضای برابر خط دفاع میلان داشت. بارسا در شرایط برزخی قرار گرفته است، از یک سو می‌بایست با حملات همه‌جانبه در نیوکمپ کار میلان را تمام کند و از سوی دیگر مثلث تهاجمی میلان خطر بالقوه‌ای برای خط دفاع متزلزل این تیم است. شاید یک گل در دقیقه یک مانند آنچه در دیدار رفت مرحله گروهی اتفاق افتاد و یا موقعیتی شبیه آنچه در دیدار رفت مرحله حذفی روبینیو و زلاتان از دست دادند، در این دیدار دور از ذهن نباشد. ولی مشخص است که گواردیولا ابتدا می‌بایست راه حلی برای عبور از ساختار دفاعی تیم آلگری بیاندیشد. | |||
تالار گفتمان
آخرین عناوین
آخرین ارسال‌ها
قوانین و مقررات
عاشقان آبی و اناری
مباحث آزاد
لیگ فانتزی
مسابقات سایت
آبی و اناری
گردانندگان سایت
حمایت مالی از سایت
تاریخچه باشگاه
افتخارات باشگاه
زندگینامه بازیکنان
مربیان باشگاه
اسطوره‌های باشگاه
مقالات سایت
پیوستن به جمع نویسندگان آبی و اناری
مقالات اختصاصی
مقالات آماری تحلیلی
مقالات آنالیز فنی
گالری عکس
پیوستن به جمع همکاران گالری
عکس‌های قهرمانی
عکس‌های بازی‌های بارسا
عکس‌های بازیکنان
عکس‌های فصل 2016/17
نقشه سایت
سوال یا ابهام خود را مطرح نمایید!
راهنمای عضویت در سایت
مشکل در ورود به سایت
سوالات متداول