منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: علی رضایی / FCBarcelona.ir

لوییس سوارز در مصاحبه‌ای اختصاصی با رسانه‌های بارسا، درباره علاقه و اشتیاق خود برای بازی در تیم جدید خود در مدت زمان چهار ماهه محرومیت سخن گفت. وی درخصوص همزمانی زمان بازگشتش به مستطیل سبز با بازی در برنابئو گفت: «حتما این همزمانی دلیلی داشته است!»

لوییس سوارز در مصاحبه‌ای مفصل و طولانی با مجله بارسا گفت که این چهار ما را که در بارسا اما دور از زمین بازی سپری کرده است، تحولی در زندگی شخصی‌اش ایجاد کرده است.


باید روزهای باقیمانده را سپری کنی تا بتوانی دوباره به زمین بازگردی و احساس یک بازیکن حرفه‌ای را دوباره تجربه کنی.

«وقتی که آخرین بازی‌های تیم را از نزدیک تماشا می‌کردم، توجه کردم که چقدر دلم می‌خواهد به تیم کمک کنم و برای این مساله عصبی می‌شوم. تنها کاری که در حال حاضر از دستم بر می‌آید این است که همراه آنها باشم و به تشویق بپردازم تا با قدرت به بازی ادامه دهند، زیرا در حال حاضر، غیر از این کاری از دستم بر نمی‌آید».

به عنوان یک بازیکن این مدت دوری از فوتبال را چگونه توصیف می‌کنید؟

«دو ماه اول بسیار سخت گذشت چون احساس یک بازیکن فوتبال را نداشتم. این بدترین بخش داستان بود. همیشه پذیرفتن اشتباهات بسیار خوب است، اما چیزی که باعث عصبانیت من می‌شود، این است که احساس یک بازیکن حرفه‌ای را نداشتم و مثل دیگر بازیکنان نبودم. این چیزی بود که بیش از هر چیزی مرا می‌رنجاند».

از اینکه روزی به زمین بازی بازگردید چه حسی دارید؟ مطمئناً آرزوی آن لحظه را دارید.

«هنوز این موضوع اتفاق نیافتاده و هنوز باور ندارم که حقیقت داشته باشد. من 15 دقیقه در جام گمپر بازی کردم اما باید صادقانه بگویم که احساس یک بازیکن مهمان را داشتم. احساس یک بازیکن بارسا را نداشتم. من دقیقا قبل از جام گمپر به تیم آمدم و این مساله کمی ناخوشایند بود. من با خودم تصور می‌کردم که باید پیراهن جدیدی بر تن کنم و در کنار سایر بازیکنان در رختکن، پیش از بازی حاضر شوم، آماده بازی شوم و آن هم در آن استادیوم. این یک تطابق زمانی جالب بود اما من همچنان به دنبال تجربیات بیشتری هستم. می‌دانید، من از آن دسته از آدم‌ها هستم که معتقدند هر چیزی دلیلی دارد و از میان 19 تیم لالیگا، من باید درست زمانی به بازی برسم که باید مقابل رئال مادرید و در برنابئو بازی کنم. حتما دلیلی وجود داشته!»

شما پس از کرانکل، استوییچکف، لارسن و آنری، پنجمین برنده کفش طلایی هستید که به بارسا پیوستید. در فصل قبل 31 گل به ثمر رساندید تا رکورد لیگ جزیره را بشکنید. آیا از اینکه نتوانستید جام را با لیورپول فتح کنید، ناراحتید؟

«افتخارات فردی همیشه خوشایند است و شما را خوشحال می‌کند، زیرا عامل شناختی است که شما را به خاطر تلاش‌هایتان منحصر به فرد می‌کند. اما من سعی کردم تا لیورپول را پیش بیاندازم و تیم هم بسیار به قهرمانی نزدیک بود که این موضوع می‌توانست بر اهمیت جایزه من بیافزاید. من از تمام تلاشی که برای تیم شد تشکر و قدردانی می‌کنم. اما من شش هفته از بازی‌ها دور بودم و تمام 31 گل را بدون زدن حتی یک پنالتی به ثمر رساندم. من می‌توانستم خداحافظی بهتری داشته باشم اما روحیه و قدرت هدایت یک تیم را نداشتم و لیورپول هم نمی‌توانست بهتر از این رفتار کند. بازگشت به لیگ قهرمانان هم هدفی است که در ذهن می‌پرورانم».

شما بیش از 100 گل برای آژاکس به ثمر رساندید؛ آماری که نام شما را در کنار کرایف، فن باستن و برگ کمپ قرار دهد. اولین بازی شما در لیگ قهرمانان هم مقابل آژاکس است. آیا این هم وابسته به تقدیر و سرنوشت است؟

«اتفاقات زیادی بوجود می‌آید و در آمستردام این حوادث به اوج خود خواهند رسید! بازگشت به آمستردام پس از مدتی طولانی و بازگشت به لیگ قهرمانان و مقابل تیمی که نخستین تجربه حضور در لیگ قهرمانان را با آن دارم، آژاکس، و در تیمی که تمام عمرم آرزوی حضور در آن را داشتم که آن بارسلوناست! بله، این هم دوباره تقدیر و سرونشت است! آن بازی برایم بسیار ویژه و زیبا خواهد بود تا با همه مردم آن شهر مواجه شوم. من همه این‌ها را دوست دارم».

شما در 22 سالگی کاپیتان آژاکس بودید. این خود گویای همه چیز درباره شماست.

«من در سال 2007 به آژاکس پیوستم و در سال 2009 هم کاپیتان تیم شدم. مارتین یول، سرمربی تیم شیوه کاری مرا دوست داشت و فکر می‌کرد که این کار به تیم کمک می‌کند. پذیرفتن مسئولیت در تیمی مثل آژاکس هم بسیار اشتیاق انگیز است. من فکر می‌کردم که عدم آشنایی کامل من با زبان آنها می‌تواند دردسر ساز شود اما این مساله هرگز در ذهن سرمربی جایی نداشت. تمام چیزی که می‌گفت این بود که باید تیم را هدایت کنم و سعی کنم که به بهترین شیوه ممکن کار کنم. این چیزی بی‌نظیر برای من بود و با توجه به سنم، یک مساله به یادماندنی برای من بود تا بتوانم کاپیتان آژاکس شوم. یکی از تیم‌های برتر و پرسابقه دنیا».

شما تا کنون در هیچ فصلی کمتر از ده گل نزده‌اید و رکورد بیشترین گل زده شما هم در فصل 2009/10 در تیم آژاکس با 35 گل بود. آیا گل زدن در شما حسی قوی و وسوسه انگیز است؟

«چیزی که یک مهاجم بیش از هر چیزی دوست دارد گلزنی است و این هم بستگی به چیز‌هایی مانند، کیفیت بازی، اعتماد به نفس، حس غریزی در زمان مناسب، فرصت طلبی و... دارد اما یک مهاجم در عین حال عضو تیم است و در مورد خودم باید بگویم که انجام حرکات خوب و تهیه پاس گل برای هم‌تیمی‌هایم چیزی است که به آن علاقه دارم. اگرچه بعضی افراد ممکن است که باور نکنند که مهاجمانی هم هستند که فراهم کردن موقعیت برای گلزنی سایر هم‌تیمی‌ها، وقتی که در موقعیت مناسب تری قرار دارند را هم ترجیح می‌دهند. در تیم‌هایی که تا به حال در آن بازی کرده‌ام سعی کردم که نه فقط با گلزنی، بلکه با پاس گل‌هایم هم به تیم کمک کنم».

شما به عنوان یک مهاجم نوک شناخته می‌شوید اما در فصل گذشته بارها شما را در بال‌های کناری دیدیم. در بارسا هم ممکن است که شما تغییر زیادی را در موقعیت خود داشته باشید. از بازی کردن با این شیوه راضی خواهید بود؟

«بعضی افراد مرا یک مهاجم نوک می‌بینند و سایرین نیز تنها یک مهاجم، اما حتی اگر که من مهاجم نوک تیم باشم، هرگز برای همه زمان بازی در آنجا نخواهم بود. من همیشه تغییر مکان داشته‌ام و از سیستم پویا در بازی لذت می‌برم. زمانی که ما تملک توپ را در اخیار داریم، مایلم تا در سراسر خط حمله حضور داشته باشم. دلم نمی‌خواهد که فقط مرا در محوطه جریمه ببینند. البته همیشه باید گوش به فرمان سرمربی بود و باید دید تا او از شما چه می‌خواهد و در ان صورت باید تمام تلاش خود را برای کمک به تیم انجام دهی».

اکنون شما در همان تیمی بازی می‌کنید که بازیکنانی مثل مسی، نیمار، ژاوی، اینیستا و بوسکتس در آن حضور دارند. اگر نگوییم که برترین، بارسا یکی از بهترین مثلث تهاجمی تمام دنیا را در اختیار دارد. این موضوع در دیدگاه شما چگونه است؟

«باز هم هدف من این است که بازی و به تیم کمک کنم تا بتوانم در فهرست یازده نفره جایی داشته باشم و به سرمربی نشان دهم که من برای این به اینجا آمده‌ام تا چیزی فراتر از کمک به تیم برای کسب عناوین مختلف ارائه دهم. اما سطح کیفی بازیکنان در این تیم خارق العاده است و این شایسته تقدیر است».

آیا در تمرینات هم همینطور است؟

«بله، البته که همینطور است. شما بازی را تماشا می‌کنید و می‌بینید که چقدر این بازیکنان خوب هستند و تمرین در کنار این بازیکنان به شما ثابت می‌کند که چیزی که در زمین بازی از آنها می‌بینید درست است. می‌توانید پاس‌هایی که بازیکنانی مثل، لئو، نیمار، ژاوی و اینیستا ارسال می‌کنند را ببینید! همه آنها بازیکنانی با کیفیت بالا هستند و وقتی می‌بینید که من از ارسال چنین پاس‌هایی نا توان هستم، شگفت زده خواهید شد که چقدر آنها خوب هستند! همکاری در تمرینات و زندگی روزمره در کنار این بازیکنان فوق‌العاده است».

چگونه با اینکه اجازه ندارید با بازیکنان دیگر تمرین کنید کنار می‌آیید؟

«من در سالن بدنسازی و با یک مربی کار می‌کردم. ما در فضایی محدود و 10 در 10 کار می‌کردیم و سخت بود تا جلوی مردمی که می‌خواستند تماشا کنند و عکس بگیرند را گرفت. کنار آمدن با این مساله دشوار بود اما می‌دانستم که این تمرینات به خاطر عمل جراحی که قبل از جام جهانی داشتم بود و همچنان باید دوران نقاحت پس از آن را سپری می‌کردم. بنابراین من به آمادگی 100 درصد نرسیده بودم تا بتوانم در تمرینات عادی و سنگین شرکت کنم. اول باید به درمان زانویم می‌پرداختم و پس از آن به تمرینات مختلف آماده‌سازی می‌پرداختم. روحیه‌ام یکی از موضوعاتی بود که باید بروی آن کار می‌کردم، بنابراین به آمادگی کامل رسیدم تا بتوانم در کنار سایرین تمرین کنم».

هواداران باید از سوارز چه انتظاری داشته باشند؟

«تمام چیزی که می‌توانم بگویم این است که آمده‌ام تا در بارسا به موفقیت برسم و این که برای بالای سر بردن عنوان‌ها لحظه شماری می‌کنم. مدتی بود که در رقابت‌های اروپایی بازی نمی‌کردم و می‌خواهم که بیشترین تلاشم را برای ارائه بهترین بازی انجام دهم. من چیزی را نمی‌توانم از خودم ارائه کنم زیرا در زندگی چیزی را از خود ندارم. حالا شانس بازی برای تیمی را دارم که همیشه می‌خواستم در آن باشم و این شانسی است که باید برای استفاده از آن تلاش کنم. می‌خواهم به هواداران ثابت کنم که برای موفقیت به بارسا آمدم و تا جایی که می‌توانم به هم‌تیمی‌ها کمک کنم».

شما اکنون برای بارسا باز می‌کنید اما زمانی گفته بودید که می‌خواهید فوتبال را کنار بگذارید.

«سالهای اول خیلی سخت بود. در آغاز و در ناسیونال مونته ویدئو، وقتی که 14 سالم بود آنها به من گفتند که دیگر به من نیازی ندارند زیرا در آن موقع طبق انتظارات باشگاه پیش نمی‌رفتم. در شرایط سختی به سر می‌بردم و تصمیم گرفتم که همه چیز را رها کنم و فقط به فوتبال فکر کنم. افزادی در تیم ناسیونال بودند که به من کمک کردند تا آخرین شانسم را امتحان کنم. درست در همان زمان بود که من با سوفیا آشنا شدم و او مرا به زندگی بهتر و انجام بهتر کارم راهنمایی کرد».

به خاطر می‌آوری که ریکاردو پردومو چه گفت؟

«پردومو سرمربی تیم جوانان بود و من در آن موقع 14 سال داشتم. من از جایی که به آن «هفتمین» می‌گفتیم به آنجا آمده بودم اما سال اول نتوانستیم خوب کار کنیم. پردمومو به من گفت که اگر بروی کارم تمرکر نکنم، از حضور در تمرینات محروم خواهم شد و در همان فصل بود که همه چیز برای من از اول و با قدرت آغاز شد».

عصبانیت شما در طول سالیان باعث ایجاد مشکلات فراوانی شده است. آیا این چیزی است که بابتش خود را سرزنش کنید؟

«وقتی که می‌گویم که معذرت می‌خواهم، این به این معنی است که احساس سرزنش دارم. پشیمانی از سرزنش کردن نشات می‌گیرد. اما اطرافیان گاهی قضاوت‌هایی درباره من می‌کنند که همیشه هم درست نیست؛ مثل مسائل نژاد پرستانه. من به خاطر جرمی که شاهدی نداشتم مجازات شدم و این چیزی بود که مرا بیش از هر چیز می‌رنجاند. دیگران هم زمانی اقدام می‌کردند که می‌دیدند این من هستم که اشتباه می‌کنم. من آن را پذیرفتم و درخواست بخشش کردم اما مسائل نژاد پرستانه، آن هم زمانی که بدون شاهد مرا محکوم کردند، باعث ناراحتی من می‌شود».

آیا برای شما سخت بود که بعد از اتفاق جام جهانی عذرخواهی کنید؟

«خوب است که اشتباه خود را بپذیری و من هم این کار را کردم. من به خودم چند روز زمان دادم و چیزی که نباید فراموش کرد این است که من انسان هستم و گاهی مواجه شدن با حقیقت تلخ است. متوجه شدم که این من بودم که اشتباه کردم. از روز‌هایی حرف می‌زنم که دوست ندارم به آن فکر کنم. تنها دوست داشتم که در کنار همسر و فرزندم باشم که همیشه در لحظات سخت همراه من بودند. دوست نداشتم به حرف هیچ کس گوش کنم با با کسی حرف بزنم. نمی‌خواستم آن را بپذیرم».