نویسنده: مسیح تقی پور / FCBarcelona.ir

آبی اناری‌ها بالاخره باختند. اتفاقی که دیر یا زود به وقوع می‌پیوست، نمایش‌های بارسا مقابل میلان (بازی رفت) و بایرن در فصل قبل و اکنون آژاکس این حس را القا میکند که «کم میبازیم اما بد میبازیم».

بسته به این است که مثبت اندیش باشی یا بدبین. بسیاری این شکست را لازم و مفید میدانند و بسیاری زمین و زمان را با سوزن انتقادشان به هم دوخته‌اند. ولی شکست همیشه بد است، آدم حس بدی دارد.


اما فراموش نکنیم شکست در هر زمینه‌ای از زندگی نعمت است. چون بیش از هر زمانی جلوی چشممان علامت سوال سوال را پررنگ می‌کند. چرا باختیم؟ سوالی که می‌توان سطحی پاسخش داد یا کمی عمیق‌تر و ریشه ای‌تر. این سوال قطعا همراه انتقاد است چون اتفاق بدی رخ داده اما انتقاد باید حرفه‌ای باشد. پیکه با وضع موجود مطمئن‌ترین مدافع بارساست هرچند بسیار افت کرده باشد، مونتویا و پدرو سرمایه‌های لاماسیا هستند. نباید انتظار داشت مونتویا یک شبه «دنی لایی زن» شود! با یک هتریک نباید پدرو را به عرش برد و با یک یا چند بازی ضعیف به زیر فرش! نمیتوان انتهای فصل چند بازیکن را به این جرم که در حد بارسا نیستند بیرون انداخت! پس کمی منطقی باشیم.

بازی بد تیم در این بازی قابل انکار نیست اما باید از هر بازیکنی که لباس آبی اناری بر تن دارد در کنار انتقاد بجا، حمایت کرد. کاری که بارسا 2 فصل برای الکسیس انجام داد و اکنون ثمره‌اش را دیده است.

مصدومیت‌ها

دم دست‌ترین و شاید مهمترین بهانه برای باخت بود. تیمی که بهترین مهره‌هایش از دروازه بان گرفته تا مدافع و مهاجم را ندارد قطعا کیفیت همیشگی را نخواهد داشت. در یک کلام بارسا در این بازی تعادل نداشت. سمت راست و چپ تیم کاملا فلج بود، نه پویول دینامیک لازم برای انتقال توپ به فاز حمله را داشت و نه مونتویا توانست انتظارات را برآورده کند. بدتر اینکه این 2 حتی در امور دفاعی هم موفق نبودند.

بارسا ساده ولی در عین حال بسیار پیچیده بازی میکند. برای حفظ توپ و انجام حرکات رو به جلو نیاز به تعدد نفرات و جایگیری مناسب دارد. مثل یک چند ضلعی که مدام شکلش عوض میشود. حرکات منظم روی اضلاع و قطرهای این چند ضلعی نهایتا دفاع حریف را گیج کرده و راه نفوذ را مینمایاند. در این بازی بارسا تا قبل از گل ژاوی نتوانست حتی این چند ضلعی را تشکیل دهد و پس از آن هم برش و تعادل لازم را نداشت. این نقیصه با بازگشت بازیکنان اصلی و خصوصا مسی که نقطه مرکز این اشکال هندسی است برطرف خواهد شد.


تاتا مارتینو

انتظارش را نداشت. این آژاکسی نبود که او آنالیز کرده بود. آنها تمام نقشه‌هایش را بر باد دادند. اما او حتی در انتخاب نفرات هم دچار اشتباه شد. کاپیتان پویول از اوج فاصله داشت و انتخابش برای پست فعالی مثل دفاع راست مناسب نبود، یک بازیکن جوان میتوانست حداقل تحرک بیشتری به جناح راست بدهد. بارترا در این فصل نشان داده که بسیار شایسته‌تر و قابل اطمینان‌تر از ماسکرانو است، سرمایه‌گذاری روی او قطعا جواب میدهد. گرچه تلاشهای ماسکرانو قابل ستایش است اما او برای این پست ساخته نشده و سخت‌گیری لازم را ندارد.

تاتا با قرار دادن فابرگاس در پست 9، میخواست بازی را تحت کنترل خود در آورد و با حفظ توپ فشار حریف با انگیزه خود را مهار کند. او می‌خواست از این بازی اقتصادی‌ترین نتیجه ممکن را بگیرد که تا حدی هم منطقیست. گرچه اینگونه نتیجه گرا بودن برای بارسایی‌ها آرمانی نیست، اما اشتباه دیگرش قرار دادن ژاوی تازه از مصدومیت بازگشته بود.

هافبک‌های ظریف بارسا نمیتوانند در این بازیهای پرفشار خط هافبک حریف را به خوبی پرس کنند. خصوصا ژاوی که کم تحرک‌تر از بقیه است. بارسا حتی میانه میدان را هم تا قبل از اخراج بازیکن حریف به آژاکس باخته بود. چیزی که مارتینو انتظارش را نداشت و همین تیم را سردرگم کرده بود. حضور همزمان سانگ و بوسکتس میتوانست برای تفکرات تاتا گزینه بهتری باشد، یا حتی اعتماد کردن به سرجی روبرتوی جوان و پر انگیزه.

تاتا قابل ستایش عمل کرده و نکات مثبت فراوانی به بارسا اضافه کرده است اما تیم او هنوز هارمونی لازم را ندارد و به همین دلیل است که از دید بسیاری زیبا بازی نمیکند. این تیم هنوز به زمان نیاز دارد تا از این سردرگمی بیرون آید.

بازیکنان

هر فوتبالیست روز خوب و روز بد دارد، ولی زمانی که همه بد باشند «واویلا» میشود! خط دفاعی نامتوازن بارها دچار اشتباه شد، پینتو نزدیک بود کاری کند کارستان، اینیستا توپ را جلو میبرد اما برنامه‌ای برای بعدش نداشت. پدرو موقعیت‌های بسیاری را هدر داد و ... آنقدر بد بودند که خودشان انگشت اتهام را به سمت خود نشانه رفتند. همه بازیکنان به نحوی عملکرد خود را زیر سوال بردند و امیدواریم دیگر شاهد چنین نمایشی نباشیم.


هرچی سنگه پیش پای لنگه!

«تیمی که قهرمانی اروپا را میخواهد حق ندارد اینگونه بازی کند». مصدومیت‌ها، افت مقطعی بازیکنان و اشتباهات مربیان همیشه بوده و هست. بارسلونای بزرگ نباید تحت تاثیر بازی حریف قرار گیرد بلکه باید بازی خود را هرجور که میخواهد به حریف دیکته کند. باید مدافعین سخت گیر‌تر و با کلاس تری داشته باشد تا در لحظات سرنوشت ساز دیدارهای بزرگ دستش در پوست گردو نماند. باید آنقدر مقتدر باشد که در غیاب ستارگانش هم کوبنده بازی کند. باید آنقدر منسجم باشد که برای حریف روزنه امیدی باقی نگذارد. باید آنقدر انگیزه داشته باشد که در هر بازی شوق و احساس غرور را در دل هر بیننده‌ای بنشاند. باید آنقدر متنوع باشد که بتواند دفاع یک تیم 10 نفره را باز کند!

نباید دنبال بهانه باشیم. بلکه باید از این دیدار درس بگیریم برای بهتر شدن. تاتا درس بگیرد، بازیکنان درس بگیرند و سران باشگاه در یابند که شاید تیم نیاز به تقویت داشته باشد.