مهدی طاهرخانی / FCBarcelona.ir

بعد از حذف ناباورانه قهرمان اروپا مقابل لیورپول نوک انتقادات به سمت خط دفاعی و دروازبان پر اشتباه بارسا رفت، انتقاداتی که اکثرا به جا و منصفانه بود اما قهرمانی‌های پی در پی بارسلونا در این چند ساله موجب شده بود، برخی این افت را طبیعی بدانند. آن شب گذشت و بارسا به شب دیگری رسید.
زمانی که مردان ایالت کاتالان از چمپیونز لیگ حذف شدند، همه حواس خود را معطوف به لالیگا ساختند اما بد بیاری‌های آنان تمامی نداشت. از بین رفتن فاصله موجود بین تیم صدر نشین و مابقی مدعیان تا آنجایی پیش رفت که بنا به قانون بازی رو در رو رئال مادرید بعد از مدتها خانه نخست جدول را اشغال کرد.


حالا این آبی و اناری پوشان بودند که می‌بایست مترصد کوچکترین لغزش سپیدهای مادریدی می‌نشستند. فقط دو هفته مانده به پایان لالیگا و مادرید آن لغزش را انجام داد.
رئال با کسب نتیجه تساوی در خانه زاراگوزا عملآ جام را به بارسلونا تعارف کرد و با پیروزی بارسا در بازی هم زمان این هم امتیازی از بین می‌رفت و آنان می‌توانستند با دو امتیاز اختلاف با خیالی آسوده در هفته آخر به مصاف خیمیناستیک سقوط کرده بروند و همانجا جشن سومین قهرمانی پی در پی را بر پا سازند ولی کفران نعمت در این سوی میدان بیداد می‌کرد!

بارسا احتیاج نبود تا کار چندان مهمی را انجام دهد، آنان فقط احتیاج به کسب این سه امتیاز خانگی مقابل تیم یازدهم جدول را داشتند امتیازی که تا دقیقه 90 هم به حساب آنها واریز شده بود ولی نه ... صبر کنید.
اگر بارسا بخواهد با این دروازبان و خط دفاعی قهرمان شود آیا بی‌عدالتی صورت نگرفته؟ فوتبال زیبا و خلق موقعیت‌های شگفت انگیز از فاکتورهای فوتبال منحصر به فرد آنان است، حتی اگر رونالدینیو هم حضور نداشته باشد، مسی قادر به انجام کارهای بزرگ است، حتی طوری با دست گل زد که باز هم خاطره دیه گورا زنده می‌کرد. اما این تیم که دو سال پیاپی قهرمانی اسپانیا را به خود اختصاص داده بود، در این فصل با معضل عجیبی رو به رو بود. شاید در کاغذ، دفاع خطی با مرکزیت پویول و تورام که هر دو از بهترین‌های پست خود هستند، عالی جلوه دهد ولیکن این خط دفاعی در بازی مقابل اسپانیول برای بار چندم ثابت کرد در مواقع ارسال پاس‌های عمقی برای خودش یک پا بزرگراه است! با همین دکترین یاران اسپانیول با طراحی دلاپنیا موفق شدند چندین مرتبه خطر آفرینی کنند که بالاخره یکی از آنها منجر به گل شد. مهم نیست بازی در دست کدام تیم بود، مهم نیست درصد مالکیت به چه منوال است، مهم نیست کدام تیم فرصت‌ها را یکی پس از دیگری از دست می‌دهد بلکه در فوتبال رسیدن به گل یعنی همه چیز.

بارسا تا قبل از گل اول و دوم خود آتشبازی عظیم را مقابل دروازبان کامرونی اسپانیول بر پا کرده بود اما با گل دوم لیونل مسی گویی آنان به همه مراد خود رسیدند. نمی‌شود چندان در مورد تعویض گودیانسن رایکارد را نکوهش کرد، چون او به اندازه کافی در زمین بی‌مصرف بود و حتی در آخرین صحنه آن توپ ساده را نتوانست با ضربه سر روانه چهارچوب کند (گل کردن دیگر پیشکش!)
بارسا فوتبال را بعد از آن گل نوع دیگری دنبال کرد، استفاده از ضد حملات روشی بود که می‌توانست اندوخته‌های آنان را به اندازه مکفی معتبر نگه دارد اما باز هم گل نزدن اتوو در مصاف تک به تک ثانیه به ثانیه تراژدی بازی مقابل رئال بتیس را ملموس‌تر جلوه می‌داد. زمانی که در دومین موقعیت منحصر به فرد در توپ برگشتی دروازبان تیم حریف علنآ و به وضوح پای مهاجم کامرونی بارسا را به قصد سرنگونی زد، داور مسابقه اشتباه فاحش نخستش را (گل با دست مسی) با اشتباه فاحش دیگری جبران کرد. شاید چنین امری در دنیای قضاوت دو نمره منفی داشته باشد اما روح فوتبال چنین حکم می‌کرد که این اشتباه به آن اشتباه به در شود تا داور مسابقه شب از زور وجدان درد به بی‌خوابی مبتلا نگردد(!) خبرهای خوبی از دیدار رئال به گوش می‌رسید اما در عرض چند دقیقه باز هم قهرمانی و صدر جدول به شاگردان کاپلو پس داده شد. آنان در دقیقه 89 گل زدند و در این سو بارسا گل خورد.

ممکن است خیلی‌ها ویکتور والدز را نسبت به گل دوم بی‌تقصر بدانند، اگر قرار باشد در مورد یک دروازبان معمولی که وظیفه حراست در یک تیم نه چندان سطح بالا به عهده دارد قضاوت کنیم این حرف تا حدودی درست است اما اینجا صحبت از یک قهرمان است، صحبت از تیمیست که می‌بایست از فرصت به وجود آمده نهایت استفاده را ببرد و عنوان قهرمانی را مال خود کند، مگر غیر از این است که تیم قهرمان باید بازیکنان بزرگ داشته باشد؟
مگر غیر از این است که دروازبان چنین تیم‌هایی باید فراتر از حد انتظار باشند؟ به قهرمانی ایتالیا در جام جهانی توجه کنید، بار دیگر نقش واندر سار در اول شدن منچستر را مرور نمائید، اگر حوصله داشتید بازی‌های پیتر چک در چلسی را هم در ذهننتان تجسم کنید، آیا والدز در این فصل با آنان قابل قیاس بود؟
اتفاقی که شب بازی با بتیس رخ داده بود، بار دیگر حادث شد؛ خط دفاعی بارسا باز هم جا ماند و متاسفانه هیچ وقت فرشته نجاتی نبود تا این تیم را نجات بدهد.
والدز مثل همه دروازبانان معمولی، مثل همه کسانی که هرگز لیاقت پوشیدن پیراهن شماره یک تیم‌های بزرگ جهان را ندارند، فقط نقش عروسک مزرعه(!) را بازی کرد تا در میان بهت و حیرت همگان، بارسلونا از بهترین موقعیت به وجود آمده به سادگی بگذرد! هدیه‌ای که باز نکرده پس فرستاده شد.
حالا بازی مساوی شده، حالا پاس‌های عمقی پی در پی اسپانیول ضعف مفرط خط دفاعی ناهماهنگ و دروازبان ضعیف بارسا را بهتر از همیشه به همگان نشان می‌دهد، حالا بهتر می‌فهمید که تساوی مقابل رئال بتیس اتفاقی نبوده است.
بله این احتمالا آخرین سکانس آزار و اذیت فوتبال دوستانی بود که به عشق دیدن بازی‌های ناب بارسلونا یک فصل تمام رقابت‌های این تیم را دنبال کردند ولی مجددا آن کفش لعنتی نگذاشت، مرد شیکپوش ما با کت و شلوار زیبایش خود نمایی کند.

حالا صدر جدول مجددا در دستان مادریدی‌ها است و آنان هستند که در روز اخر در سانتیاگو برنابئو با برد مقابل رئال مایورکا جشن قهرمانی را به پا می‌کنند، حتی اگر بارسا به تعداد تماشاگرانش گل اوراژش را نسبت به رئال بهتر کند!
دیگر وقتش رسیده دستمال‌های سفیدشان را در اعتراض به این کفش (دروازبان و خط دفاعی) که سیمای زیبای بارسا را مخدوش کرده است به اهتزاز در بیاورند.