منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: آرین حنفی / FCBarcelona.ir

هریستو استویچکوف یکی از ستاره‌های تیم 1992 بود؛ او با حضور در برنامه «قهرمانان ومبلی» بارسا تی وی، آن تیم بزرگ را به یاد می‌آورد: «ما تیمی کامل بوده و از پتانسیل خوبی برای پیروزی برخوردا بودیم.»

فینال ومبلی، اولین فینال او برای بارسا بود؛ او در فینال روتردام در فصل قبل مقابل منچستر یونایتد مصدوم شده بود و به همین خاطر فینال ومبلی برای او با اهمیت شد: «من در اولین فینال بازی نکردم، من از دست خودم بسیار عصبانی شدم که دربرابر ساراگوسا مصدوم شدم و فینال دربرابر یونایتد را از دست دادم. تیم با سختی زیادی مواج شده بود، چون زوبی و آمور و نیز بازی را از دست داده بودند و ما سه بازیکن مهم، برگشته بودیم.»


تیم با پیروزی‌های مداوم به ومبلی رسیده بود، فاتح لا لیگا و جام حذفی اسپانیا فصل قبل شده بودیم. « ما تیم کاملی بودیم و از پتانسیلی خوب برای پیروزی برخوردار بودیم. هم چنین رسیدن به فینال برای ما خیلی سخت بود، چون دربرابر کایسرسلاترن هم رنج زیادی کشیدیم تا باکرو آن گل را به ثمر رساند.»

نیم نهایی نیز آسان نبود. « کار ما دربرابر بنفیکا نیز دشوار بود، ما نتیجه را به 0-1 رساندیم سپس آن‌ها قبل ازینکه ما کار را به 1-2 برسانیم، مساوی کردند. ما رنج زیادی کشیدیم چون برای رسیدن به ومبلی امید خود را از دست داده بودیم.»

هریستو استویچکوف، بیان کرد که در بازی فینال کدام تیم بهتر بود: «من شخصا اعتقاد دارم که بارسا خیلی بهتر از سمپدوریا بود، اما این عامل منفی که ما در خاک کشور خودمان در فینال در سویا به "استِوا" باخته بودیم، ما را تهدید می‌کرد. ما این بار آماده بودیم که در فینال پیروز شویم.»

برای هریستو، آن تیم اراده زیادی داشت، او به یاد می‌آورد: «تنها 3 خارجی در تیم وجود داشتند، خودم، کومان و لادراپ. این خیلی راحت بود که به باشگاه و فرهنگ ابنجا عادت کنیم. همه ما تنها یک فکر در ذهنمان داشتیم، اینکه در فینال پیروز شویم.»

استویچکوف هم چنین تمرین کردن ضربه آزاد در زمین با کومان را به یاد می‌آورد: « یک روز قبل از فینال، ما به کومان گفتیم که چندتا ضربه آزاد تمرین کند، خلاصه کنم، باکرو آن را متوقف کرد و کومان آن را به سمت دروازه شلیک کرد، ما این حرکت را بدون حضور دیوار دفاعی انجام دادیم؛ اما درست همان جایی تمرین کردیم که ضربه آزاد درفینال زده شد.»

این بازیکن بلغاری هم چنین توضیح می‌دهد که یوهان کرایوف می‌خواست بازیکنان تا جایی که امکان دارد از هتل دور شوند: «ما در زمینی نزدیک هتل، بازی گلف 18 حفره‌ای انجام دادیم. کرایوف از ما می‌خواست زمان کمتری در هتل بگذرانیم، او می‌دانست که تیم بهتری دارد، اما هم چنین این را نیز می‌دانست که بازیکنان خطرناکی دارد.»