منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: آرین حنفی / FCBarcelona.ir

هر چند که حضور او در بازی تا لحضات آخر در هاله‌ای از ابهام بود، اما آلبرت فرر یکی از 11 نفری بود که 20 می‌1992 به زمین ومبلی پاگذاشت و به او ماموریت : «یارگیری مانچینی در کل زمین داده شده بود.»

درسال 1992 فرر، جام اروپا، لیگ و طلای المپیک را بدست آورده بود اما هنوز هم برایش فصل سختی بود، بعد از مصدومیت 6 ماه «من فکر می‌کنم فصلی بود که من دقایق کمتری در زمین بودم. من به یاد می‌آورم که 10 روز قبل از فینال به میدان آمدم و اولین بازی خود را پس از مصدومیت در خانه برابر کادیز، انجام دادم.»


اگر چه، او در ترکیب اصلی در لندن قرار داشت ولی از مشکل گوارشی رنج می‌برد که بودن او در زمین تا آخرین لحظه با شک همراه بود.

تردید در آخرین لحظات

«چپی» فرر توضیح می‌دهد: «حضور من در فینال تا زمین شروع بازی با شک وتردید همراه بود، من سخت تمرین کردم تا بعد از مصدومیت 6 ماه بهبود پیدا کنم و چیز احمقانه مثل یک دل درد داشت باعث می‌شد، من از فینال جا بمانم.» اگرچه «وقتی که من پا به چمن وبلی گذاشتم، دردم از بین رفت.»

یارگیری مانچینی

فرر، که هنوز 22 ساله نشد بود، همیشه درباره ماموریتی که درمقابل سمپدوریا به او داد بودند، نگران بود. «وظیفه من این بود مانچینی، یکی از بهترین بازیکنان آنها را یارگیری کنم. من او را در تمام نقاط زمین زیر نظر داشتم. وظیفه‌ای همیشگی و پراسترسی بود، اما تا آخر خوب پیش رفت. این کار سختی بود، در حقیقت 120 دقیقه با توپ هیچ تماسی نداشتم، در حالی که تمرکز من روی یک بازیکن بود.»

برو و لذت ببر

یوهان کرایوف، قبل از فرستادن بازیکنانش به زمین؛ عبارت مخصوص به خود را: «برو و لذت ببر» بیان می‌کرد. فرر به یاد می‌آورد: « لحظه‌ای بود که صحبتش تمام شده بود و میخواست چیزی بگوید که در ذهن بازیکنان حک شود. اما در آخر نیز، ما زحمت زیادی کشیدیم، ولی واقعا لذت بردیم!»

ومبلی، خانه فوتبال

برای آلبرت فرر، ومبلی مکان ایده آلی برای بردن اولین جام اروپایی بارسا بود. «ومبلی فضای خاصی دارد، بالارفتن از آن پله‌ها برای گرفتن جام، بسیار لذت بخش است.» جو قبل بازی نیز بر او اثر گذاشته است: «رفتن و گرم گردن برای فینال و سپس شنیدن صدای فردی مرکوری که سرود بارسا را می‌خواند، لحظات احساساتی بودند. مشکل این جا بود که ما 2 ساع تقبل از بازی رسیدیم و مقداری عصبی و هیجان زده بودیم، من خولیو سالیناس را به یاد می‌آورم که مانند یک دیوانه به جلو و عقب گام بر می‌داشت، چون نمی‌دانست چه کار کند. ما همه مشتاق بودیم که برویم و بازی را شروع کنیم.»