امیر رحمانی / FCBarcelona.ir


فصل 05-2004، استمفوردبریدج / لندن

كاروالیو با تیز هوشی والدس را گرفت، ‌تری به پرواز در آمد ‌و در یك لحظه همه چیز تمام شد! ‌بله چلسی 4 بارسا 2. والدس حیران شده بود، ژاوی ملتمسانه به داور نگاه می‌كرد، رونی بر سر كولینا فریاد می‌زد ولی گویی این ندای سربازان صلیبی كاتالون بود كه شاهد حذف تیمشان بودند! آنها نمی‌خواستند با شرمندگی به كلیسای گائودی كبیر باز گردند. آنها پیمان خود را شكسته می‌دیدند!


كاروالیو خود متوجه نشد كه چه اشتباهی مرتكب شد و گرنه هرگز این حركت پست و ناجوانمردانه را انجام نمی‌داد. اتوئو از همه بیشتر احساس گناه می‌كرد ‌چرا كه یك موقعیت مسلم گل زنی را از دست داده بود. ‌اما كسی نمی‌دانست که شعارهای نژاد پرستانه پاهای او را سست كرده بود. بارسا فرصتی برای جبران نداشت. دقایقی بعد كولینا سوت پایان را زد.

ارواح سرداران صلیبی كاتالون، كه زیر پاهای ژنرال فرانكو آدم خوار قطعه قطعه شده بود، لرزیدند: بارسا حذف شد! مورینیو كه از آینده خبر نداشت، رفتارهای بچگانه خود را شروع كرد؛ ‌بدون اینكه با ریكارد دست بدهد، ‌به زمین دوید. یكی از دستانش در كت خاكستریش گیر كرده بود چرا كه در آن جیب، چاه‌های نفت آبراموویچ موج می‌زدند! باز هم اهانت‌ها بیشتر شد، رونی طاقت نیاورد؛ زیرا اهانت به سامی یعنی اهانت به بارسلونا! به سمت كمك مربی چلسی رفت ولی نیروهای به ظاهر امنیتی جلوی او را گرفتند و هنگام عبور مردان بارسا از دالان ورزشگاه، ‌به یك باره ورزشگاه به سكوتی عمیق فرو رفت!

همه حیران به اسكوربورد نگاه می‌كردند، سامی برای آنها رقص میمون انجام می‌داد، رقص میمون!
ژاوی دستان سامی را گرفت، او دیگر تحمل دیدن ‌نداشت. اتوئو دین خود را ادا كرد تا پولی كه هواداران چلسی بابت خرید بلیط‌هایشان دادند، ‌هدر نرفته باشد! ‌نیو كمپ آن شب از همه غمگین‌تر بود ولی هنوز نوای جاودان بارسا، به آرامی شنیده می‌شد؛ نوایی كه پیامهایی از جنس امید داشت!


فصل 06-2005، نیوکمپ / بارسلون


رونالدینیو می‌درخشید و كرایوف از جایگاه، او را ستایش می‌كرد! كسی باور نمی‌كرد ستارگان چلسی این گونه اسیر و مغلوب جادوی رونی شده‌اند! ‌آبی‌های شهر لندن تحقیر می‌شدند و اروپا بارسا را ستایش می‌كرد. رونی توپ را از سامی گرفت. چشمان پر امیدش نگاهی به دروازه چلسی كرد؛ لبخندی زد چرا كه مطمئن بود تا لحظاتی دیگر چه روی می‌دهد!


پا به توپ به سوی دروازه حركت كرد. او همان كودك فقیری بود كه با پاهای تاول زده در سواحل سوزان بزریل پا به توپ می‌شد. ‌آری با همان انگیزه و با همان تعصب توپ را پیش می‌برد. مدافعان چلسی او را احاطه كردند، ‌جنگ بزرگی بود اما مگر می‌شد افسانه رونی تحقق نیابد!!؟ از بین ستاره‌های پوشالی گذشت و به نفر آخر، جان تری، رسید. اما كاری از دست كاپیتان مورینیو بر نیامد. او در مقابل رونی زانو زده بود و به تكنیك ناب و شگرفش نگاه می‌كرد. تری كه فصل قبل برای اتلاف وقت خود را به زمین انداخته بود، ‌این بار از قدرت برلیان بارسا به زمین افتاد!

رونی آماده شد برای شوت زدن. صدای پدرش كه از آسمان به گوش می‌رسید،‌ در وجودش طنین انداخت. بار دیگر عهد و پیمانی كه با گائودی در كلیسا بسته بود، ‌به یاد آورد و با تمام وجود به سمت دروازه شوت زد. سرباز‌های ملكه به لرزه در آمده بودند و سانتیگو برنابئو زانو زده بود! توپ به تور نشست و فرانكو شكنجه می‌شد. بارسا باز هم سر بلند بود! حالا نوبت انتقام از مدافع یاغی چلسی بود اما چه كسی باید این كار را انجام می‌داد!؟

درست حدس زدید: اتوئو! شیر زخمی توپ را به پیش برد. كاروالیو به استقبالش آمد. در پاهای اتوئو خون بردگان سیاه می‌جوشید‌ و كاروالیو هم به عشق دلارهای آبراموویچ به سمت سامی رفت. ولی نه! وقتی چهار سرباز ملكه هم زمان نمی‌توانند سامی را متوقف كنند آیا از كاروالیو كاری ساخته است!؟‌ هرگز! ‌او نیز قدرت، سرعت و غیرت واقعی را مشاهده كرد و از اتوئو شكست خورد. سامی به سمت دروازه رفت و مدافعان چلسی فقط نظاره می‌كردند. ضربه اتوئو به تیر خورد اما شیر لبخندی زد و از ماراكاش خواست تا كمی خوش شانس‌تر باشد!

‌ماركوس مرك برای اینكه از زیر فشار روانی كه مورینیو برایش ساخته بود خارج شود، ‌یك پنالتی به چلسی هدیه داد اما كار آنها از مدتها قبل تمام شده بود. از همان لحظه‌ای كه قرعه‌ها رو در رو شدند، خود مورینیو هم می‌دانست كه شكست خورده‌ای بیش نیست.

بارسا پیروز شد و خیلی از مسائل را ثابت كرد. ثابت كرد كه فوتبال یعنی ریكارد و منش اخلاقی او، نه مورینو با جنجالهایش! فوتبال یعنی رونالدینیو، ‌اتوئو و مسی، نه دروگبا و لمپارد و روبن! ‌فوتبال یعنی تعصب و عشق نه دلارهای آبراموویچ! فوتبال یعنی كاتالونیا، نه آبی‌های شهر لندن! فوتبال یعنی به عشق كودكان فقیر بازی كردن، نه برای مدل تبلیغاتی شدن!‌فوتبال یعنی میزبانی در زمینی هموار با یك بازی جوان مردانه، ‌نه زمین آب بسته با گرفتن دستهای والدس!

‌آری كاروالیو جواب خود را گرفت و مربی او هم یك درس جدید آموخت: فوتبال یعنی بارسلونا نه چلسی !