امیر رحمانی / FCBarcelona.ir

10 مارس 1981 بود. آسمان كامرون خوشحال‌تر از همیشه بود. بزرگ مردی كوچك چشم به جهان گشود. پسری سیاه و دوست داشتنی، با قلبی آبی و اناری! پدر، دستش را فشرد، همان دستی كه 24 سال بعد، رونالدینیو فشرد ! مادر بوسه‌ای به گونه‌هایش زد، همان گونه‌ای كه 24 سال بعد رونالدینیو بوسید و پسر لبخند می‌زد. آنها اگر می‌دانستند چه پسری دارند، دیگر غصه نان شب خویش را نمی‌خوردند. پسری كه روزی ابر ستارگان جهان در برابر او زانو می‌زنند، پسری از دل فقر كه روزی آبراموویچ با تمام چاه‌های نفتش تسلیم او می‌شود و زمین و زمان غیرت مثال زدنی او را تحسین می‌كنند. زاده‌ای از جنس قدرت و سرعت.


اما وقایع شرم آوری نیز در انتظار او بود. صدای سوت میمون به گوش می‌رسید و نژاد پرستان خوشحال بودند زیرا به خیال خویش، سیاهی دیگر را تحقیر می‌كنند و او را به یوق بردگی می‌گیرند. ولی چشمان پسرك چیز دیگری می‌گفت. تقدیر می‌دانست كه او مرد مبارزه است!

مشكلات مردم قاره سیاه روز به روز بیشتر می‌شد؛ فقر و گرسنگی بیش از پیش خود نمایی می‌كرد ولی آنها نمی‌دانستند كه ناجی آنها در راه است ...


جام جهانی 98 فرانسه

اتوئوی نوجوان با انگیزه‌ای مثال زدنی فراری را آغاز كرد. بارسلونا ستاره سالهای آینده خود را ستایش می‌كرد اتوئو توپ را دریافت كرد و لحظه بعد توپ در دروازه آرام گرفت آن روز در كامرون غوغایی بود. آنها گرسنگی را احساس نمی‌كردند! نوجوانی به نام اتوئو در قلب آنها جای گرفت.

پسری 17 ساله جوان‌ترین گل زن تاریخ قاره سیاه لقب گرفت. تمریناتش را ادامه می‌داد چرا كه هنوز حرف پدرش را فراموش نكرده بود: "بهترین باش !"‌




فصل 05-2004 : ال كلاسیكو دربی / ورزشگاه نیوكمپ

پاهای طلایی رونی توپ را به عمق فرستاد؛ اتوئو استارت زد و زمین را زیر پاهای كارلوس لرزاند. كاسیاس با دلهره از دروازه بیرون آمد. اما دو ستاره رئال، مات و مبهوت به یكدیگر نگاه كردند! اتوئو توپ را از میان آنان ربود ، توپ به تور نشست و ورزشگاه منفجر شد! نیوكمپ به اتوئو می‌نازید.

سامی فریاد می‌زد: "دلم برای پرس می‌سوزد !" پرس عینك خود را جابجا می‌كرد چون نمی‌توانست باور كند چه ستاره‌ای را از دست داده است، بكهام پشیمان شد كه چرا با اتوئو در تمرینات پیش فصل دست نداد. اما تازه اول راه بود! 23 گل دیگر توسط اتوئو به ثمر رسید تا بارسا قهرمان بلامنازع لالیگا شود و لوكزامبورگو این چنین بگوید‌: "خیلی دوست داشتم یكی مثل اتوئو در اردوهایم بود. وقتی پا به توپ می‌شود، بوی گل به مشام می‌رسد. حاضرم چند ستاره خود را از دست می‌دادم ولی او در تیم من بود ."



و به همین ترتیب با هر گل طلایه دار سپاه آزادی خواهان، فرانكو به خود می‌پیچید. بازمانده‌های جنگ استان كاتالون و سویا به سیاه دوست داشتنی بارسا، افتخار می‌كردند. حالا نوبت انتقام بود. اما نه مثل مادریدی‌ها؛ بارسا به زنان و كودكان مادریدی حمله ور نشد، در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو بمب‌گذاری نكرد، 6 تن از ستاره‌های مادرید را تیر باران نكرد چرا كه بارسا، مادرید نیست كه این كارهای كثیف و دور از انسانیت را انجام دهد. آنها با فوتبال شگرف خود دستان سربازان ملكه را می‌بندند. گلهای اتوئو خون بهای مردم كاتالون است. دوران طلایی جدیدی در بارسا شروع شده و آنها با ستاره‌های بی‌نظیر خود، یكه تازی می‌كنند.

حالا 25 سال از آن روز با شكوه می‌گذرد. اتوئو گل می‌زند و مردم قاره سیاه مشكلات خود را فراموش می‌كنند. شام شب آنها گلهای اتوئو است! هواداران بارسا عاشقانه او را تشویق می‌كنند و نظاره گر گلهای شیر زخمی بارسا هستند.

و تو هم وقتی اتوئو گل می‌زند ، نگاه كن! به پاهایش نگاه كن و خونی كه از آنها جاری می‌شود را ببین! وقتی اتوئو گل می‌زند، به دستانش نگاه كن، چرا كه آنها باز می‌شوند و كودكان فقیر آفریقایی را در آغوش می‌كشند. وقتی اتوئو گل می‌زند به چشمانش نگاه كن و تصویر منعكس شده از پلاكارد‌های میمون را ببین! اما آنها باز هم از امید برق می‌زنند.

و در آخر وقتی اتوئو گل می‌زند، به قلبش نگاه كن! و راز بارسلونا را تا ابد بخاطر بسپار: عشق ....

تولدت مبارک سامی!