محمود قاسمی زاده / FCBarcelona.ir

شهر رم، وارث تمدن روم، شهری که برای من یادآور آمفی تئاتر و گلادیاتور است، شب گذشته میزبان نبرد آخرین بود. نبرد برای جاودانگی! نبردی که روم بیشتر از دیگر نقاط دنیا با آن آشنا است!

پپ گواردیولا و سربازان آبی و اناری در یک سو و سر الکس فرگوسن و شیاطین سرخ در آن سو. یکی سرشار از شور جوانی و دیگری با کوله باری از تجربه. یک جنگ گلادیاتوری تمام عیار!


دون آندرس

پاس آندرس اینیستا زمینه ساز شروع طوفانی یاران پپ گواردیولا شد. آندرس بار دیگر ثابت کرد که لیاقت اعتماد پپ را داراست. پپ گواردیولا روزی که برای اولین بار بازی آندرسیتو 12 ساله را در تیم پایه بارسا نظاره گر بود، به برادرش پره گفت: «او بهتر از من بازی خوانی می‌کند.» و روزی که اندرس برای اولین بار به تمرین تیم بزرگسالان فراخوانده شد، گفت که این پسر روزی جای من را خواهد گرفت و به حق آندرس توانست این سخن پپ را ثابت کند.

وارث شیران

شوت سامی اتوو ضربه آغارین را بر جان یونایتد‌ها نواخت. نمی‌دانم سامی چه حالی داشت؛ نمی‌دانم به چه فکر می‌کرد، شاید روزهای نخستین فصل را به یاد می‌آورد که سیل انتقادات به سمتش روانه می‌شد، شاید شعار‌های نژادپرستانه هواداران تیمهای رقیب در مقابل دیدگانش تداعی می‌شد، یا شاید خاطره پاریس را مرور می‌کرد، نمی‌دانم ولی هر چه بود، فرزند شیران را از خود بی‌خود کرده و جان تازه در آن دمیده بود تا ثابت کند که هنوز آبی و اناریست.

بهترین بازیکن جهان (؟!)

در بازی خبری از مرد سال فوتبال اروپا و جهان (؟!) نبود. هیچ اثری از او به جز یک کارت زرد به چشم نیامد، ولی در مقابلش لیونل مسی، رقیبش در کسب عنوان بهترین بازیکن سال، نمایشی خیره کننده ارائه داد تا ثابت کند که انتخاب بهترین بازیکن سال جهان فقط بر اساس معیار‌های فنی نیست و عوامل دیگری همچون اسپانسرهای مالی در انتخاب آن نقش عمده‌ای ایفا میکنند! گل لیونل تیر خلاصی بر پیکر نیمه جان شیاطین سرخ بود تا در مقابل شاهزاده ویلیام جوان جان دهند، درست همانند یک نبرد گلادیاتوری!

فرزند کمپ نو

شاید روزی که برای اولین پا به لاماسیا نهاد، فکر آن را هم نمی‌کرد که بتواند روزی در دو نسل از تیم رویایی حضور داشته باشد، یک بار به عنوان بازیکن و بار دیگر به عنوان مربی. پپ گواردیولا نام خود را برای همیشه در تاریخ بارسا جاودانه ساخت، کسی که توانست واژه خواستن را صرف کند، کسی که نشان داد که می‌شود با اعتماد به جوانان نتیجه‌های بزرگی کسب کرد و جواب اعتماد لاپورتا را داد، کسی که ثابت کرد می‌شود سه گانه‌ای را که مادرید هرگز نتواسنته آن را کسب کند، به دست آورد!

عظمت، فریاد، اشک

بالابردن جام توسط کاپیتان پویول در مقابل پادشاه خوان کارلوس 1 و نخست وزیر خوزه زاپارتو، معانی بسیاری را در بر داشت که با اندکی تفکر می‌شد به آنها پی برد، با اندکی تامل می‌شد عضمت گائودری کبیر را در نگاه کاپیتان دید، می‌شد فریاد سربازان به خون غلتیده کاتالان را در فریاد او یافت، می‌شد اشک هزاران مادر را در اشک شوق او یافت، می‌شد...

دیشب گذشت، ولی هیچگاه از یاد و خاطره ما پاک نخواهد شد. شبی که جدال عقل و دل بود، شبی که احساس نشان داد که توان غلبه بر منطق را دارد! شاید تا ساعاتی چند پیش از شروع بازی، اکثر قریب به اتفاق کارشناسان، جام را بر فراز دستان شیاطین سرخ می‌دیدند اما گویی آنان معجزه احساس را از یاد برده بودند، گویی آنان فراموش کرده بودند که اگر دل را بدست آوری، دنیا را بدست آورده‌ای!

مردان گواردیولا نشان دادند که اگر روحت را در بازی بگذاری، می‌توانی تمامی معادلات را بر هم بزنی، می‌توانی قاره سبز را در مقابل خودت به سجده وا داری و می‌توانی حتی تجربه را نیز به زانو در آوری!


پاینده باد روح بارسای کبیر