مرجع: برنامه تلویزیونی فوتبال ۱۲۰
امین سبحانی / FCBarcelona.ir

بعد بازی جرارد پیکه گفت بردن در اینجا حال مرا جا می‌آورد. وقتی سوت پایان الکلاسیکو شنبه شب زده شد، پیکه بازیکنان بارسا را به سمت سکوی شمالی سانتیاگو برنابئو هدایت کرد؛ جایی که دیگر خیلی با آن خو گرفته‌اند. در گوشه بالای ورزشگاه هنوز چند صد نفر مانده بودند و باقی سکوها شکست خورده و در سکوت ورزشگاه را ترک می‌کردند. پیکه مشتش را بالا گرفت و بعد لیونل مسی را در آغوش خود گرفت؛ کسی که از ۱۳ سالگی با او هم‌تیمی بوده است.

سه روز بعد از اینکه پا به خانه بزرگترین رقیبشان گذاشتند و آنها را از جام حذفی اسپانیا حذف کردند، بارسلونا دوباره به سانتیاگو برنابئو برگشت تا آنها را عملا از لیگ کنار بزند. تیتر اول آ اس این بود: «مادرید به زانو درآمد»؛ مارکا نوشت: «مشتی دیگر از بارسا» و اسپورت هم با تیتر «این بچه‌ها قهرمان‌اند» از بارسا تقدیر کرد. هرچند که بارسا هنوز جامی به دست نیاورده، اما کسب قهرمانی برایشان دور از دسترس نیست؛ چیزی که برای رئال تقریبا غیر قابل تصور است.

با گل تماشایی ایوان راکیتیچ و پیروزی ۱-۰، بارسا هفت امتیاز از اتلتیکو بالاتر است و ۱۲ امتیاز از رئال مادرید و با لحاظ کردن بازی رو در رو، فاصله عملا ۱۳ امتیاز است. آنها اگر ۴ بازی دیگر را هم ببازند، رئال باز هم شانسی برای رسیدن به صدر جدول ندارد. آنها باید این حقیقت تلخ را بپذیرند که در ۱۱ سال اخیر، تنها دو بار قهرمان لیگ شده‌اند!

از آخرین باری که یک تیم مثل بارسای چند سال اخیر به فوتبال اسپانیا سلطه داشته، نیم قرن می‌گذرد! بین سالهای ۶۰ تا ۷۰، رئال مادرید هشت بار قهرمان لیگ شد. حالا بارسا اگر برتری خود در لیگ را حفظ کند، هشتمین قهرمانی خود در ۱۱ سال را به دست می‌آورد. آنها ۶ تا از ۱۰ جام حذفی اخیر را برده‌اند و یک فینال دیگر را هم پیش رو دارند. این یکی از دلایلی است که برد مقابل رئال در لالیگا تا این حد قابل توجه بود.

جایی در کتاب فرانس پوشکاش از قول او نوشته شده: «وقتی که ما در فصل ۵۹/۶۰ قهرمان اروپا می‌شدیم، بارسا دو قهرمانی متوالی در لیگ به دست آورد. تیم فوق‌العاده‌ای داشتند و به نظر می‌رسید هر زمان اراده کنند می‌توانند ما را زمین بزنند. مجارهای بارسا بی امان مرا دست می‌انداختند و حتی به من تلفن می‌کردند تا نمک به زخمم بپاشند».

اما در پایان الکلاسیکوی ۲۴۲، احساس می‌شد که این نتیجه اجتناب ناپذیر بوده است. حتی در لحظاتی که برد بارسا آن قدر هم مسلم به نظر نمی‌رسید، احساس می‌شد که هر طور شده بالاخره راهی برای شکست حریف پیدا خواهند کرد. توماس رونسرو، روزنامه نگار آ اس و رئالی دو آتشه، می‌گفت دیگر طاقت ندارم و احساس عجز می‌کنم و نمی‌توانم این واقعیت تلخ را قبول کنم! سانیتاگو سولاری هم این چنین واکنش نشان داد: «دردناک بود». از سویی دنی کارواخال بازی را بی‌رحمانه توصیف کرد.



پیکه گفت: «می دانیم بردن در اینجا کار خیلی سختی است، اما دیگر برایمان عادت شده و این موفقیت بزرگی است». پیکه از روز تولد در خانواده بارسا بوده و نوه یکی از مدیران باشگاه است. از وقتی به استویچکوف، استوفیکو می‌گفت، شاهد یک رقابت بوده است! به گفته خودش از وقتی که بسیار کوچک بوده، با این دشمنی زندگی کرده است. نه تنها می‌داند که این وضعیت طبیعی نیست، بلکه به یاد می‌آورد که در زمان کودکی او شرایط کاملا متفاوت بود.

او در دوره‌ای رشد کرد که بارسا تیم بازنده بود. اما از زمانی که خودش بازی می‌کرد، شاهد بردهای تیمش بود و کمتر کسی به اندازه او از این دگرگونی لذت می‌برد. او که ترسی از بیان اظهار نظرهای سیاسی هم ندارد، عاشق دست انداخت رئآل هم هست. یک بار سوت‌های برنابئو را به سمفونی آسمانی تشبیه کرد. گل ششم را در بازی معروف ۶-۲ زد و بعد از برد ۵-۰، دستش را بالا گرفت. شنبه هم او بود که خوشحالی تیمش را رهبری می‌کرد؛ جایی که به قول خودش دوست دارد به این جو دامن بزند! او می‌دانست که اهمیت این بازی فقط به امسال محدود نمی‌شود.

بارسا از زمان اولین بازی پیکه، ۱۵ بار در الکلاسیکو برنده بوده و ۷ بازی را واگذار کرده است. زمانی که پیکه ۱۳ یا ۱۴ ساله بود، فن خال یک بار برای شام به خانه آنها آمد. پدرش او را مدافع وسط آینده باشگاه معرفی کرد و حسابی تلاش کرد تا مهمانش را تحت تاثیر قرار دهد. اما اوضاع طبق برنامه پیش نرفت و مربی هلندی وقت بارسا، به سمت پیکه نوجوان رفت و بدون هیچ هشداری، او را هل داد و نقش زمین کرد! سپس بالای سرش رفت و با لحن قاطع همیشگی حکمش را صادر کرد: «برای بازی در تیم بارسلونا، تو خیلی ضعیف هستی!». پیکه بهت زده آن شب حرفی نزد؛ اما ۱۸ سال بعد از آن شب، حرف آخر را زد! او به عنوان بهترین مدافع وسط بارسا گفت: «از بازی در این ورزشگاه لذت می‌برم».