ابوذر شاه امیری
FCBarcelona.ir

سرانجام گواردیولای جوان بر نیمکت مربی گری بارسا تکیه زد. اما شاید خوشبین‌ترین هوادار بارسا هم از آنچه تقدیر برای پپ و شاگردانش رقم می‌زد آگاه نبود، به خصوص وقتی که او در دو بازی ابتدایی‌اش در لالیگا برابر نومانسیا (1-0) و راسینگ سانتاندر (1-1) فقط یک امتیاز کسب کرد. به تدریج گواردیولا با پیاده کردن اندیشه‌هایش و احیای بازی مالکانه یا همان توتال فوتبال یوهان کرایف فقید توانست طراوت و شادابی مثال زدنی‌ای را در تیم ایجاد کند.

سبک بازی او به تیکی تاکا شهره شد، تیکی تاکایی که از دروازبان شروع و به مهاجم ختم می‌شد، تیکی تاکایی که دروازبانی چون والدس درآن نقش بسزایی داشت، دروازبانی با قدرت بازی با پای عالی، همان چیزی که پپ به آن نیاز داشت. در واقع گواردیولا سیستمش را برا اساس دروازبان می‌چید، 3-3-4-1، شاید عجیب باشد ولی واقعیت داشت و ویکتور والدس دروازبان تیمی بود که می‌خواست عظمت و شکوه را دوباره بدست آورد.

آن‌ها یک به یک تیم‌ها را از دم تیغ می‌گذراندند و در هر سه جبهه لیگ قهرمانان، لالیگا و جام حذفی به پیش می‌رفتند. 2 می‌2009 روزی خاص برای هواداران بارسا به شمار می‌رفت و می‌رود، روزی که ورزشگاه سانتیاگو مملو از تماشاگر بود، هوادارانی که آمده بودند تا شکست 2-0 بازی رفت لالیگا را جبران کنند. دقیقه 13 گل هیگواین گویی می‌رفت تا بارسا را بازنده از میدان خارج کند اما دقیقا 4 دقیقه بعد یعنی دقیقه 17 با گل تیری هانری آتش بازی بارسا شروع شد و وقتی که اسکوبورد دقیقه 82 را نشان می‌داد، همزمان نتیجه حیرت آور 6-2 بر روی آن نقش بسته بود. گویی دوباره شکوه به بارسا بازگشته بود، احساس غروری وصف ناپذیر که هنوز هم بعد از سال‌ها از شنیدنش لرزه به تن آدم می‌افتد و احساس شور و شعف عجیبی می‌کند. آن‌ها رئال را در سانتیاگو له کردند و والدس یکی از اعضای آن تیم فوق‌العاده بود. والدس به همراه تیم رویایی آن سال، قهرمان جام حذفی و لالیگا شد و به فینال لیگ قهرمانان راه یافت.

27 می‌2009 بود، باز هم فینال لیگ قهرمانان، باز هم بارسا و باز هم ویکتور والدس و حریف آنها منچستر یونایتد انگلیس، تیم آماده آن روزها که در خط حمله‌اش به برنده توپ طلای آن سال یعنی کریس رونالدو چشم دوخته بود. اما باوجود والدس حتی او هم نتوانست راهی به دروازه بارسا پیدا کند. ویکی موقعیت‌های نه چندان زیاد منچستر را یکی پس از دیگری دفع می‌کرد و دو بار رونالدوی پرتغالی را در رسیدن به گل ناکام گذاشت. بارسا با گل اتوو و گل استثنایی مسی با نتیجه 2-0 در فینال چمپینوز لیگ منچستر یونایتد را شکست داد و موفق به کسب سه گانه چمپیونز لیگ، لالیگا و کوپا دل ری شد. والدس و تیم رویایی پپ توانست تاریخ‌سازی خود را تکمیل کند و با بردن سوپرکاپ اروپا و اسپانیا و جام باشگاه‌های جهان، به اولین تیمی تبدیل شود که توانسته در یک سال به هر 6 جام ممکن دست یابد.

در 16 می‌2010 والدس موفق شد 4امین عنوان قهرمانی لیگ را در کارنامه خود ثبت کند. فصلی که در پایان، بارسا آن را با 99 امتیاز به پایان برد. 29 آگوست 2011 والدس به رکورد 410 بازی با پیراهن بارسا دست یافت و از این حیث با رکورد آنتونی زوبی زارتا دروازبان سابق بارسا برابری کرد. در همان سال او به همراه بارسا موفق شد باز هم به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یابد و در فینال با برتری 3-1 مقابل منچستر یونایتد برای سومین بار بر جام باشگاه‌های اروپا بوسه بزند.

پس از چندین سال نادیده گرفتن او توسط مربی‌های مختلف در تیم ملی اسپانیا، سرانجام پس از 5 سال والدس دوباره در 20 می‌2010 توسط ویسنته دل بوسکه در فهرست 23 بازیکن نهایی تیم ملی برای رقابت‌های جام جهانی 2010 آمریکای جنوبی به عنوان دروازبان دوم پشت سر ایکر کاسیاس گنجانده شد و پیراهن شماره 12 را بر تن کرد. در 3 ژوئن 2010والدس اولین بازی خود را در دیداری دوستانه با کره جنوبی که در تیوولی نوا در اینسبروک اتریش برگزار می‌شد به انجام رسانید.



چیلاورت دروازبان افسانه‌ای تیم پاراگوئه در ستایشش گفت: «برای من والدس بهترین دروازبان جهان است. وقتی بارسا نیاز به آرامش داشت، او آرامش را به بازیکنان منتقل می‌کرد و همچنین او ظرافت و مدیریتی قوی در زمین از خود نشان می‌داد». بودو ایگنر دروازبان سابق تیم کلن و رئال مادرید، والدس را در بین سه دروازبان برتر دنیا قرار داد: «به نظر من سه دروازبان برتر جهان بوفون، کاسیاس و والدس هستند».

با وجود تمام درخشش‌هایش اما گاهی می‌شد همان آقای هاید رمان لویی استیونسن. مثل سال 2012، مثل همان دیدار رفت سوپر کاپ اسپانیا در برابر رئال، مثل آن اشتباه تاثیر گذار دربرابر دیماریا و مثل از دست دادن آن جام. دکتر جکیل قصه ما در آن بازی آنقدر خوب نبود تا بارسا را از سوپر کاپی دیگر بهره مند کند و شخصیتش به سمت آقای هاید میل می‌کرد.

در تاریخ یکم ماه می‌۲۰۱۳، در باخت ۳-۰ مقابل بایرن مونیخ در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا، والدس موفق به ثبت صدمین تجربه بازی خود در این رقابت‌ها شد که او را به هفدهمین بازیکن از این حیث تبدیل کرد. در ادامه همان ماه او اعلام کرد که قرارداد خود را با بارسلونا که در پایان فصل ۲۰۱۳/۱۴ به اتمام می‌رسید، تمدید نخواهد کرد. او با اعلام این خبر فشار زیادی بر باشگاه وارد کرد اما به این نکته هم اشاره داشت که خبر خروجش را به اندازه کافی زود اعلام کرده تا باشگاه بتواند جانشینی برای او بیاید.

در ۲۶ام ماه مارس سال ۲۰۱۴، در پیروزی ۳-۰ مقابل سلتاویگو، والدس با پارگی رباط صلیبی در دقیقه ۲۲ام آن مسابقه مواجه و مجبور به خروج از میدان شد. او دیگر نتوانست در باقی دیدارهای آن فصل به میدان برود و دوران حضورش در بارسلونا اینگونه پایان یافت. همچنین این مصدومیت باعث از دست دادن جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل برای او شد.

در ژوئن سال 2014 والدس با اتمام قرار داد خود با بارسا، یک پیش قرارداد با موناکو برای پیوستن به این تیم و بازی در لیگ 1 فرانسه امضا کرد ولی به دلیل مصدومیت، موناکو از خرید او منصرف شد. در 23 اگتبر 2014 منچستر یونایتد شانس بازگشت به فرم بازی کردن را بعد از خلاص شدن از مصدومیت زانو به والدس داد. او در ژوئن 2015 قراردادی را با منچستر به امضا رساند که قابلیت تمدید به مدت یک سال دیگر نیز داشت. این قرارداد 18 ماهه بود.

او به عنوان ذخیره دخیا شروع به کار کرد. در ادامه باشگاه موناکو پذیرفت ک اختلاف دستمزد 150.000 هزار یورویی هفتگی او را بپردازد ولی در عوض درامد سالانه کمتری نسبت به منچستر به او پرداخت کند. او در منچستر لوییز فن خال به ندرت به بازی گرفته شد. والدس اولین بازی خود را برای شیاطین سرخ بعد از مصدومیت زانوی خود با برد 2-1 مقابل لیورپول شروع کرد. او اولین بازی خود در الدترافورد را نیز در مقابل آرسنال انجام داد و بعد از مصدومیت دخیا ب میدان رفت و یک گل بخودی نیز از تیلور بلکت دریافت کرد که بازی را به تساوی 1-1 کشاند. یک هفته بعد او برای اولین بار در ترکیب اصلی مقابل هال سیتی قرار گرفت که یک کلین شیت را نیز به همراه داشت.

در جولای 2015 فن خال - همان مربی که او را کشف کرد و به او فرصت بازی داد - والدس را در لیست فروش قرار داد و روند انتقال او به بشیکتاش نیز شکست خورد و با توجه به اینکه او به تازگی به منچستر پیوسته بود، به دلیل قوانین لیگ برتر، او راه جبرانی نداشت. سرانجام در ژانویه 2016 منچستر یونایتد اعلام کرد که والدس به مدت 6 ماه به صورت قرضی به تیم بلژیکی استاندارد لیژ خواهد پیوست.

او اولین حضور خود در لیگ بلژیک را با برد 2-0 مقابل لوون شروع کرد. او موفق به کسب جام حذفی شد و سرانجام با تصمیم باشگاه مبنی بر بازی دادن به استعدادهای جوان این باشگاه را ترک کرد. در جولای 2016 والدس به صورت بازیکن آزاد با تیم تازه لیگ برتری شده میدلزبورو قراردادی دو ساله امضا کرد. در 13 آگوست 2016، والدس اولین بازی خود را در برابر استوک سیتی انجام داد؛ در 22 اکتبر 2016 او اولین کلین شیت خود را با تساوی 0-0 برابر آرسنال به دست آورد. باشگاه بعد از باخت 2-0 مقابل استوک سیتی در مارچ 2017 وارد پنجره نقل و انتقالات شد، در حالی که کارانا در همان ماه اخراج شده بود. در پایان بازه نقل و انتقالات و پس از شکست باشگاه از راهیابی به مسابقات اروپایی والدس به این نتیجه رسید که در انتهای این فصل لیگ جزیره را ترک کند. او همانند دیگر دروازبان تیم و دوست خود گوزان در جولای 2017 باشگاه را ترک نمود.



او بیشتر دوران حرفه‌ای‌اش را به همراه بارسلونا در لالیگا گذراند و به عنوان یکی از بهترین دروازبانان تاریخ باشگاه بارسلونا شناخته می‌شود. او در 535 بازی رسمی لباس بارسلونا را به تن کرد و به 21 عنوان دست یافت. به ویژه 6 قهرمانی لالیگا و 3 قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا. او همچنین توانست 5 بار جایزه بهترین دروازبان لالیگا موسوم به زامورا را از آن خود کند و از این حیث در تاریخ لالیگا رکورد دار شود و در کنار آنتونی رامایتس قرار گیرد که او نیز با 5 بار یرنده شدن در این جایزه رکورد دار است. او در طول فصل 2011/12 با شکستن رکورد آندونی زوبی زارتا به تنها دروازبان بارسلونا تبدیل شد که بیش از دیگر دروازبانان پیش از خود، در مسابقات لیگ و رسمی درون دروازه بارسلونا ایستاده است.

امروز از والدس به عنوان یکی از بهترین سنگربانان تاریخ بارسلونا یاد می‌شود. حضور با اقتدار در زمین، همراه با واکنش‌های خوب، کنترل بازی، توانایی جایگیری و شوت‌گیری عالی از ویژگی‌های بارز او محسوب می‌شد. علاوه بر این‌ها او با چابکی و آرامشش در درون دروازه، در کنار توانایی‌اش برای انجام سیوهای سرنوشت ساز، مخصوصا پس از زمان‌های طولانی واکنش نشان ندادن در بازی، مشهور است.

به علاوه توانایی‌های دروازبانی‌های او مخصوصا به خاطر دید بالا، کار با پا، توانایی پخش توپ، کنترل و بازی با پایش بود که به او این فرصت را می‌داد تا با توپ روی زمین بازی کند، یا شروع کننده یک حمله از عقب زمین باشد. در طول دوران حرفه‌ای والدس، او به خاطر هوش بالا، توانایی بازی خوانی و سرعت و شجاعتش هنگامی که از دروازه فاصله می‌گرفت تا در موقعیت‌های یک در مقابل یک، توپ را از حریف بگیرد و همچنین عملکرد عالی خارج از محوطه جریمه در مقابل حریفانی که از تله آفساید گریخته بودند، چشم بیننده را خیره می‌کرد و در اکثر مواقع به عنوان یک سوییپر عمل می‌نمود.

والدس قصه ما برای هوادارانش در واقع دکتر جکیل بود تا آقای هاید. او برای همیشه در قلب هواداران بارسا خواهد ماند و جایگاهی ابدی در صندوقچه خاطرات فراموش ناشدنی آبی و اناری‌ها خواهد داشت.

بدرود، وی وی دوست داشتنی.