منبع: اسپورت
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

یک شب تاریخی دیگر، یک اثر هنرمندانه دیگر که هیچگاه فراموشش نخواهیم کرد. مالکیت فوتبال از آنِ مسی است و او بار دیگر با یکی از درخشان‌ترین نمایش‌های تاریخ ال‌کلاسیکو، آن را به افراد حاضر در کره‌ی زمین یادآوری کرد. لئو گلوله کشنده‌ی نهایی خود را در آخرین ثانیه بازی شلیک کرد، ضربه‌ای که کاملاً به وضعیت اسطوره‌وارش در بارسا و فوتبال می‌آمد. هر حرکت مثبتی که بارسا در این دیدار انجام داد بالاخره یک ربطی به این نابغه کوچک داشت؛ کسی که بار دیگر درست در لبه پرتگاه، تیمش را نجات داد.

حضور مسی رئال مادرید را، که شاید می‌بایست نیمه را با دو بازیکن کمتر به اتمام برسانند، کلافه کرده بود: داور از ضربه‌ای که مارسلو با آرنج خود به صورت مسی زد چشم پوشید و از دادن کارت زرد دوم به کاسیمیرو، که پس از مغلوب شدن چند باره مقابل مسی، با خطاهای متعدد او را متوقف می‌کرد، امتناع کرد. مسی بارها و بارها در خطوط مادریدی‌ها نفوذ کرد و پُستش به او این اجازه را می‌داد که آسیب‌های بیشتری به تیمی برساند که بار دیگر ثابت کرد با حضور BBC در ترکیب اولیه خود، به تیمی بدتر تبدیل می‌شود. بار دیگر زیدان سیاست را به شایسته‌سالاری ترجیح داد و گرت بیلی را در ترکیب اصلی گذاشت که به طور واضح آماده نبود – نهایتاً هم در همان نیمه نخست، مجبور به تعویض مهاجم ولزی شد. حقیقت این است که بارسا به خوبی نقشه خود را اجرا کرد و به جز دقایق ابتدایی که با برتری کامل مادرید همراه بود، بازی بهتری ارائه کرد. آن‌ها حتی شایسته این بودند که نیمه را با برتری به پایان برسانند.

مادرید همواره احساس خطر را به وجود می‌آورد، اما بازی با آبی‌واناری‌ها بود. با وجود تسلط بر بازی، بارسا قادر به کشتن بازی پس از پیش افتادن از حریف نبود و با وجود این‌که با یک یار بیشتر به بازی ادامه می‌دادند، گل تساوی را دریافت کردند. مردان لوییز انریکه در حالی که بازی را در مقابل تیمی ده نفره برده بودند، به همان تیمی تبدیل شدند که در پاریس و تورین شکست‌های سنگینی را متحمل شده بود. همه چیز از دست رفته به نظر می‌رسید، به جز برای مسی، که به خوبی حرکت طوفانی سرجی روبرتو در ثانیه‌های پایانی را خواند. این پایان‌بندی مهیج به آن‌ها که از یاد برده‌اند یادآوری خواهد کرد که بازیکنانی که در این باشگاه رشد کرده‌اند نتیجه را رقم می‌زنند.

نمایش درخشان مسی، مانند یک ستاره دنباله‌دار، چندین پیام برجای گذاشت. نخست، به باشگاه، که باید به سرعت تمدید قراردادی را که همه بارسایی‌ها در سراسر دنیا خود را برای آن می‌کشند، تکمیل کند. دیگری برای کریستیانو رونالدو، که او بار دیگر شکستش داد و به یادش آورد که، فارغ از تعداد توپ طلاهایی که هر کدام ببرند، او هیچ‌وقت حتی نخواهد توانست که در سایه‌اش زندگی کند. و در نهایت، او به همه نشان داد که، فراتر از هر چیزی، او بارساست: تصویر متأثرکننده‌ی او با پیراهن آبی‌واناری که به هواداران رئال مادرید نگاه می‌کند، هنوز چیزی نشده به بخشی از تاریخ باشگاه بدل شده است. فوتبال می‌تواند به شکل غیر قابل تحملی تجاری شود، اما لئو احساس خدشه‌ناپذیری به پیراهنی دارد که در آن عرق می‌کند و حتی – در مورد بازی آخرش در برنابئو – زخمی می‌شود. مسی بارساست. بارسا مسی‌ست.