منبع: Squawka
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

بوسکتس در دیدار مقابل رئال مادرید، بسیار خوش درخشید. در تمام طول بازی، اینطور به نظر می‌آمد که او در یک ظرف وجودی دیگری بازی می‌کند و نیم ثانیه از هر بازیکن دیگری، پیش است. دیدن چیزها، پیش از اینکه اتفاق بیافتند، دانستن اینکه حریف چه خواهد کرد و هم‌تیمی‌ها در کجا خواهند ایستاد. و این رستگاری شیرینی برای مردی بود که در این فصل، بیشتر از سه فصل پیش از آن، آسیب دیده بود.

در تاریخ 29 سپتامبر، بارسا در نیوکمپ مقابل اتلتیکو مادرید قرار گرفت و در نهایت با تساوی 1-1 متوقف شد. مشکل اصلی آن تساوی، فارغ از دو امتیازِ از دست رفته، مصدومیت لیونل مسی و سرجیو بوسکتس بود. هر دو جدی به نظر می‌رسید، اما در حالی که مسی هفته‌ها دور از میادین بود، بوسکتس در ابتدای هفته بعد دوباره به ترکیب بازگشت.

بازگشت بوسکتس، خبری بسیار خوب و روحیه بخش برای بارسا بود، چرا که او یکی از مهمترین بازیکنان تیم است. حتی می‌توان گفت که حداقل در زمینه سازماندهی خط هافبک و ساختار بازی، او مهمترین بازیکن تیم است. او باعث می‌شود که بارسا مانند بارسا بازی کند.

اما نکته اینجاست، که بوسکتس مانند بوسکتس بازی نمی‌کرد. او توپ را از دست می‌داد، از بازگرداندن مالکیت به تیم عاجز بود و به طور عمومی چندان «بوسکتس» به نظر نمی‌رسید. او در هفته‌های اخیر اندک اندک ریتم خود را بدست می‌آورد، اما ال کلاسیکو می‌توانست به طور واضح آزمونی بزرگ باشد. احتمالاً مشکلی ندارد که بگوییم او شدیداً از این آزمون سربلند خارج شد.

در حالی که بوسکتس در قلب بارسا، می‌درخشید و به مادریدی‌ها اجازه خودنمایی نمی‌داد (تا لوییز انریکه نیمار را بیرون کشید و در تصمیمی نه چندان جالب، سیستم تیم را به 4-4-2 تغییر داد)، آبی و اناری‌ها نتوانستند ریتم همیشگی خود را پیدا کنند، تا زمانی که اینیستا به عنوان یار جانشین به میدان آمد تا بالاخره آن بازگشتی که بارسایی‌ها شدیداً منتظرش بودند، رقم بخورد.



اینیستا بالاترین درجه کیفیت را از خود به نمایش گذاشت. او از میان بازیکنان حریف آنچنان می‌گذشت که انگار سفیدپوشی در مقابلش حضور ندارد. پاسکاری‌های بی‌نقص، قطع توپ، تکل‌های صحیح و حتی پیروزی در یک دوئل هوایی! او سی دقیقه از نبوغ محض، در بالاترین درجه را به نمایش گذاشت؛ نبوغی که همچنان در او موج می‌زند. شاید او آن جنس از اهمیت اساسی که بوسکتس در تیم دارد را نداشته باشد، اما کاپیتان اینیستا آن چیزی‌ست که بارسا برای حرکت به آن نیاز دارد.

پاس‌های اینیستا در دیدار مقابل رئال مادرید با دقت 96%!

96% پاس صحیح، خود به تنهایی خیره کننده است، اما به یاد بیاورید که یکی از آن‌ها، پاس عمقی کاملاً غیر ممکنی بود که او برای مسی فرستاد. مردان و زنان CERN (سازمان اروپایی پژوهش‌‌های هسته‌ ای) نمی‌توانند پاسی دقیق‌تر از این را برنامه نویسی کنند. آن‌ها اتم را می‌شکافند و این پاس به لحاظ دقت چیزی کم نداشت؛ یک برش از «زیبایی». برشی که مسی آن را به بیرون فرستاد.

این اتفاق در واقع دو بار افتاد؛ جایی که نیمار هم در حرکتی که اثر اینیستا را در همه جای خود می‌دید، موقعیتی طلایی را از دست داد. در حالی که اینیستا هافبکی در کلاس جهانی است، نمی‌تواند کاری کند تا مهاجمان سطح اول، توپ‌هایی را به گل تبدیل کنند که نمی‌توانند گل نشوند. با این اوصاف، بارسا همچنان با تنها یک گل از حریف پیش بود، تا در نهایت در ثانیه‌های پایانی، گل مساوی را دریافت کرد.



بوسکتس و اینیستا، در کنار یک هافبک سوم، دوباره برای بارسا این امکان را فراهم می‌کنند تا به «سبک بارسا» بازی کند. در طول غیبت اینیستا، سیستم بازی تیم ناکارآمد بود، چرا که مدافعان مجبور بودند توپ را به بازیکنان کناری بسپارند تا آغازگر حمله‌ها باشند.

بدون کاپیتان، بارسا فاقد یک هافبک خلاق بود که قادر است توپ را به خوبی حمل کند و پاس‌های طلایی بدهد. خب، البته مسی بود؛ اما او نمی‌تواند همه کارها را خود به تنهایی انجام دهد. او به دستان استوار اینیستا نیاز دارد.

خب، حالا بارسا آندرس اینیستا و سرجیو بوسکتس را در کنار هم، در خط هافبکی که برای حضور این دو جان می‌دهد، می‌بیند. همانطور که آن‌ها ذره ذره به ریتم و آمادگی کامل خود می‌رسند، انتظار داشته باشید که بارسا هم با همین نسبت، به آن هیولای نابودگری که فصل پیش بود، تبدیل شود.