منبع: سایت گل
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

بسیاری آن را بهترین خط هافبک تاریخ می‌نامند. مثلث خط هافبک ژاوی هرناندز، آندرس اینیستا و سرجیو بوسکتس، بارسا را تحت هدایت گواردیولا (2008-2012) به افتخارات بسیاری رساند. اگرچه، مدت زمان زیادی است که آن روزها گذشته‌اند، و حالا آبی و اناری‌ها وابستگی بسیار بیشتری بر مثلث تهاجمی خود دارند.

البته آندرس اینیستا و سرجیو بوسکتس همچنان در نیوکمپ حضور دارند، اما سبک بازی بارسلونا در سال‌های اخیر با تغییراتی مواجه بوده است؛ و این تغییرات، حتی پیش از آن که ژاوی در سال 2015 بارسا را به مقصد قطر ترک کند، اعمال شده بودند.

با عدم حضور اینیستا در ترکیب به دلیل مصدومیت و نمایش‌های نه چندان دلچسب از بوسکتس و راکیتیچ، خط هافبک بارسا در دیدارهای اخیر بسیار «معمولی» ظاهر شده است و برخی هوادارانِ کلافه تیم، بر این عقیده بوده‌اند که بارسا بخشی از هویت و سبک فوق‌العاده خود، که برای سال‌های زیادی مراتب موفقیتش را فراهم کرده بود، را از دست داده است.

اما در واقع، این افول نه ناگهانی، بلکه ذره ذره به وجود آمده است. با پیوستن سسک فابرگاس در سال 2011 به بارسا، پپ گواردیولا، که آخرین فصل خود به عنوان سرمربی بارسا را سپری می‌کرد، به برخی ترفندهای تاکتیکی دست زد و از کاپیتان پیشین آرسنال به عنوان 9 کاذب استفاده کرد تا بتواند او را به همراه ژاوی، اینیستا و بوسکتس در ترکیب جای دهد.

این مسئله باعث شد تا جلوی رشد دیگر بازیکن جوان و لاماسیایی تیم، تیاگو آلکانتارا، گرفته شود، و او، که راه پیشرفتش در بارسا به وسیله فابرگاس سد شده بود، در سال 2013 بارسا را به مقصد بایرن مونیخ ترک کرد. در آن زمان، انتخاب میان تیاگو و فابرگاس، انتخاب میان خوب و بهتر به نظر می‌رسید، و کسی واقعاً از جدایی تیاگوی جوان ناراضی نبود. یک سال بعد، اما، فابرگاس هم نیوکمپ را ترک کرد.

این تصمیم لوییز انریکه بود. سرمربی فعلی بارسا فوتبال مستقیم تری در فلسفه‌اش دارد و به همین دلیل راکیتیچ را، که انتقال‌های سریع‌تر و قدرت بدنی بالاتری دارد، به تیم آورد تا به خط هافبکش شور و قدرت بیشتری ببخشد.



بارسا، با نقش کلیدی راکیتیچ و سوارز، که او هم همان تابستان به تیم آمده بود، سه گانه را در پایان فصل بدست آورد. البته، ژاوی نقش خود را ایفا کرد و اینیستا، بهترین بازیکن میدان در دیدار فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل یوونتوس در برلین بود.

اما تابستان بعد، ژاوی نیوکمپ را ترک کرد و جایگزین او، آردا توران، به دلیل محرومیت باشگاه کاتالانی از خرید به دلیل تخلف در به خدمت گرفتن بازیکنان جوان، شش ماهی را دور از میادین سپری کرد. حتی حالا، او همچنان قادر نبوده که تأثیر چشمگیری که انتظارش می‌رفت را رقم بزند و در خط حمله، جایی که بارسا بازیکنان بسیار خوبی دارد، بهتر و مؤثرتر ظاهر شده است.

پس از جدایی ژاوی، لیونل مسی عموماً کسی بوده که نقش خلاقیت را به عهده داشته؛ کسی که به عقب می‌آید تا ضمن به ثمر رساندن گل‌های زیاد و حیاتی، به عنوان یک بازیساز هم بدرخشد. اما در برابر تیم‌هایی که پرس از جلو را اعمال می‌کنند، حتی تأثیر نابغه آرژانتینی هم محدود می‌شود، و اینجا همان جایی است که خط هافبک باید وارد شود.

اما، خط هافبک بارسا در این فصل، گاهی بسیار بی‌برنامه نشان داده است. همچنین بوسکتس چندان با سبکی که تیم با آن در این روزها بازی می‌کند، احساس راحتی ندارد؛ او که اندکی هم به لحاظ بدنی نا آماده است، چندان نمی‌تواند فواصل بزرگ را پوشش دهد و چیزی که در آن استاد است، بازی منطقه ای‌ست. شاید این نکته عدم آمادگی او در ماه‌های اخیر را توضیح دهد.

مهمتر از آن، آندره گومز، که تابستان از والنسیا به تیم پیوسته، نتوانسته است خود را به خوبی با تیم وفق دهد. او که به عنوان جانشین بلندمدت، و همچنین پوششی برای اینیستا به خدمت گرفته شد، هنوز نتوانسته گلی به ثمر برساند، و در اثبات خود به سرمربی و هواداران هم، چندان موفق عمل نکرده است. بهترین نمایش او در دیدار خارج از خانه مقابل منچستر سیتی بود، دیداری که با شکست بارسا همراه بود و یک موقعیت طلایی هم توسط او، در حالی به تیر دروازه برخورد کرد که نباید سرنوشتی جز رسیدن به تور دروازه برایش رقم می‌خورد.

برخی هواداران بارسا مایل بودند که به جای خرید گومز، از سرجی سمپر در تیم نخست استفاده شود، اما انریکه تصمیم گرفت که هافبک لاماسیایی را به صورت قرضی به خرانادا بفرستد؛ جایی که او نشان داده، البته هنوز، برای بازی در سطح اول فوتبال دنیا آماده نیست. آیا او در آینده خواهد توانست؟ شبهاتی در این مورد وجود دارد. او استعداد لازم را دارد، اما شاید شخصیت مورد نیاز برای رسیدن به موفقیت در نیوکمپ را نداشته باشد.

در همین حال، دیگر بازیکن لاماسیایی که در حال حاضر نمایشی خیره کننده در بارسا داشته، سرجی روبرتو است. اگرچه او در پُست مدافع راست به کار گرفته می‌شود؛ جایی که الکس ویدال، پس از جدایی دنی آلوز در تابستان، چندان گزینه قابل اتکایی نشان نداده است. اما نمایشش در پیروزی 0-4 فصل گذشته بارسا مقابل رئال مادرید در برنابئو، که او به جای لئو مسیِ مصدوم در سمت راست خط حمله به کار گرفته شده بود، نشان داد که تا چه حد می‌تواند در بخش‌های هجومی، مفید واقع شود.

در حالی که بوسکتس و راکیتیچ، هر دو، دوران افت خود را سپری می‌کنند و نمایش‌های پر افت و خیزی دارند، بارسا از بازگشت اینیستا به ترکیب در آستانه ال کلاسیکو، بسیار راضی و خوشحال خواهد بود. اما هافبک اسپانیایی در ماه می‌آینده، 33 ساله خواهد شد و دیگر وقت آن رسیده که به آینده، و روزی که او دیگر پیراهن 8 بارسا را نمی‌پوشد، اندیشید.

دنیس سوارز، که تنها 22 سال دارد، به همین دلیل به تیم بازگشت و همچنین کارلس آلنیا (که در دیدار چهارشنبه مقابل هرکولس گلزنی کرد)، بازیکن با استعدادی است؛ اگرچه هیچ تضمینی برای اینکه بتواند کیفیت لازم برای حضور در تیم نخست را داشته باشد، وجود ندارد.

در همین حال، در رئال مادرید، هافبک‌هایی وجود دارند که می‌توانستند در بارسا بسیار موفق باشند: لوکا مودریچ، تونی کروس، ایسکو و ...؛ بازیکنانی که با تکنیک بالای خود، قادر بودند رهبری خط هافبک باشگاه کاتالانی را به عهده بگیرند. و شنبه، که دو تیم در نیوکمپ به مصاف هم می‌روند، شاید برخی هواداران بارسا چشمان حسرت بار خود را به لیست بلندبالای استعدادهای جوان حریف، که اکثراً بر نیمکت خواهند نشست، بیندازند.

به هر صورت، این لوییز انریکه است که باید با مشکلات فعلی باشگاه کنار بیاید و بارسا هنوز هم استعدادهای خوبی در اختیار دارد. اگرچه به نظر می‌رسد لوچو بیشتر متوجه نتایج و «حال» است، تا آینده و مشکل خط هافبک هم، چیزی است که باید مورد توجه سرمربی 46 ساله، یا جایگزینش قرار بگیرد.

چرا که بارسا، بخشی از آن چیزی که آن‌ها را تا این حد بزرگ و دست نیافتنی کرده بود، از دست داده است - و خط حمله مشهور آن‌ها، نمی‌تواند تا ابد بر این نقاط ضعف پرده بیندازد.