منبع: سایت رسمی باشگاه
مترجم: مبینا پولایی / FCBarcelona.ir

در بخش دوم این مجموعه نگاهی می‌اندازیم به تاثیر چشمگیر آبی اناری پوشان در تیم ملی هلند و قهرمانی‌های پیاپی اسپانیا در رقابت‌های جام ملت‌های اروپا.

شمار آبی و اناری‌هایی که از سال 1996 به بعد در جام ملت‌های اروپا شرکت کردند، به طرز قابل توجهی افزایش یافت. البته این امر دو دلیل ساده داشت؛ اول آنکه بعد از این سال تعداد تیم‌هایی که مجوز حضور در مراحل نهایی یورو را کسب می‌کردند به 16 تیم افزایش یافت و دوم آنکه درست یک سال پیش از آن - در سال 1995 - دادگاه اروپا قانون بوسمان را تصویب کرده بود و در نتیجه باشگاه‌های اروپایی، قادر به در اختیار گرفتن تعداد زیادی از بازیکنان با ملیت‌های متفاوت بودند.

1996؛ پنج کشور، دریغ از یک فینالیست

بارسلونا در رقابت‌های یورو 1996 که در انگلستان برگزار می‌شد، نه نماینده در پنج تیم مختلف داشت که چهارتای آنها در اسپانیا توپ می‌زدند؛ آبلاردو، سرگی، گیلرمو آمور و میگل آنخل نادال و نیز لوئیز انریکه که درست در همان سال رئال مادرید را ترک کرد و به بارسا آمد. آنها مسابقات خود را با تساوی 1-1 مقابل هم‌تیمی‌های هریستو استویچکوف (بلغارستان) آغاز کردند؛ کسی که قرار بود در همان فصل، بعد از یک سال دوری از بارسلونا، مجددا به این باشگاه بپیوندد. تساوی بعد ماتادورها در برابر فرانسه به این معنا بود که آنها باید برای صعود به مراحل حذفی، آخرین بازی - مرحله گروهی - خود را که مقابل رومانی برگزار می‌شد، حتما پیروز می‌شدند - گئورگه پوپسکو و گئورگی هاجی نیز از آبی و اناری پوشان حاضر در رومانی بودند. اسپانیا این کار را انجام داد، اما در لحظات انتهایی. گلی که گیلرمو آمور در دقیقه 84 وارد دروازه رومانی کرد موجب صعود اسپانیا و حذف زودهنگام رومانی از دور رقابت‌ها شد.

هر دو نماینده دیگر بارسا از گروه D صعود کردند؛ فیگو با پرتغال و رابرت پروسینچکی با کرواسی. در سویی دیگر نیز هلند با در اختیار داشتن آبی و اناری‌هایی چون مایکل ریزیگر، دی بوئر، کلایورت، هسپ، کوکو و بوگارد به میدان آمده و با وجود اینکه در بازی آخر خود 4 بر 1 مغلوب انگلیسی‌ها شد، به لطف گل زده بیشتر به عنوان تیم دوم گروه صعود کرد. هرچند تنها بازیکنی که آن زمان در بارسا بازی می‌کرد، جوردی کرویف بود.

با این وجود در نیمه نهایی، تمام مهره‌های چیده شده به هم ریخت. هلند در ضربات پنالتی از فرانسه شکست خورد، پرتغال به جمهوری چک باخت، کرواسی توسط آلمان - قهرمان رقابت‌ها - حذف شد و انگلستان میزبان در ضربات پنالتی، اسپانیا را کنار زد.

2000؛ هلند بیشتر از اسپانیا

یورو 2000 به میزبانی مشترک دو کشور هلند و بلژیک آغاز شد. آبی و اناری‌های هلند این بار رکورد زدند و با دو برابر نمایندگان اسپانیایی پا به عرصه رقابت نهادند؛ مایکل ریزیگر، فرانک دی بوئر، بودوین زندن، فیلیپ کوکو، پاتریک کلایورت و رونالد دی بوئر. اسپانیا نیز سه نماینده بارسایی را در بین بازیکنان خود می‌دید؛ پپ گواردیولا، آبلاردو و سرگی.

هلندی‌ها که هر سه بازی مرحله گروهی خود را با برد به پایان رسانده بودند، به عنوان تیم اول گروه شناخته شدند. ماتادورها با وجود شکست غیر قابل باور 1-0 مقابل نروژ در اولین بازی مراحل گروهی، نهایتا به عنوان سرگروه به مراحل حذفی راه یافتند.

اسپانیا در مرحله یک چهارم نهایی، توسط فرانسه حذف شد. پرتغال لوئیز فیگو با عبور از سد ترکیه به نیمه نهایی رفت. هلند پرستاره نیز که از یک چهارم صعود کرده بود، در مرحله نیمه نهایی در ضربات پنالتی 3-1 از ایتالیا شکست خورد. با این حال کلایورت در پایان مسابقات با پنج گل، عنوان آقای گلی یورو 2000 را تصاحب کرد.

پاتریک کلایورت برای هلند در سه تورنمنت، 1996، 2000 و 2004 بازی کرد
2004؛ دابل مجدد هلند

در یورو 2004 که به میزبانی پرتغال برگزار شد، مجددا 6 بازیکن کاتالانی در جمع هلندی‌ها حضور داشتند؛ ریزیگر، جیووانی ون برونکهورست، کوکو، ادگار داویدز، کلایورت و مارک اورمارس. اسپانیا این بار نیز نصف هلند نماینده آبی و اناری داشت. کارلوس پویول، گابری و ژاوی، سه بازیکن بارسایی حاضر در ترکیب اسپانیا بودند.

ماتادورها در آخرین بازی مرحله گروهی خود 1-0 از پرتغال میزبان شکست خوردند و این پایان یورو 2004 برای اسپانیا بود. هلندی‌ها مجبور بودند لیتوانی را در روز آخر شکست دهند و امیدوار باشند که جمهوری چک - که صعود خود را مسجل کرده بود - مقابل آلمان پیروز شود و همین طور هم شد! با تیمی که نصفش را بازیکنان بارسا تشکیل می‌دادند، هلندی‌ها سپس سوئد را در پنالتی شکست دادند و در نیمه نهایی به مصاف پرتغال رفتند.

2008؛ مدال طلای پویول، اینیستا و ژاوی

در یورو 2008، که به میزبانی سوئیس و اتریش برگزار می‌شد، خیلی چیز‌ها تغییر کرد. بارسا هیچ نماینده‌ای در تیم هلند نداشت اما سه آبی اناری پوش در فرانسه بازی می‌کردند؛ اریک آبیدال، تیری هانری و لیلیان تورام. خروس‌ها در این تورنمنت بدشانسی آورده بودند. تا آن روز، این اولین باری بود که آنها در مرحله گروهی حتی یک پیروزی هم کسب نکرده بودند. نهایتا در دوئلی که بین فرانسه و ایتالیا بر سر رتبه دوم، شکل گرفته بود، زامبروتا به همراه لاجوردی‌ها به دور بعد صعود کرد. پرتغال دکو که در مرحله گروهی در تمام بازی‌های خود را پیروز شده بود، در یک چهارم نهایی به آلمان باخت.

در چنین شرایطی تمام نگاه‌ها به اسپانیا منعطف بود. ژاوی، اینیستا و پویول که آن روزها قلب و عامل حیات بارسلونا محسوب می‌شدند و درست دو سال پیش از یورو 2008 قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شده بودند، حال نامشان در لیست ماتادورها به چشم می‌خورد. اسپانیا حداکثر امتیاز را از مراحل گروهی گرفته بود، در مرحله یک چهارم نهایی، به لطف ضربات پنالتی ایتالیا را حذف کرد و سپس با سه گل مقابل روسیه - که یکی از آن‌ها را ژاوی به ثمر رسانده بود - صعود کرد. اسپانیا به فینال وین رسید؛ جایی که آلمان انتظارش را می‌کشید. اسپانیا، با تک گل تورس، قهرمان یورو شد تا آبی و اناری‌ها برای اولین بار به جام هانری دولونه برسند. ژاوی نیز بهترین بازیکن تورنمنت شد.

2012؛ هفت نماینده از بارسا و حفظ جام توسط اسپانیا

دوسال قبل، اسپانیا برای اولین بار در طول تاریخ خود، قهرمان جام جهانی شده بود. آن روزها، ویسنته دل بوسکه به شدت متکی به بازیکنان بارسا بود و در یورو 2012 نیز درست هفت بازیکن از این تیم در اختیار گرفته بود؛ جرارد پیکه، اینیستا، پدرو، ژاوی، فابرگاس، ویکتور والدس و بوسکتس و نیز دو بازیکن از لاماسیا: په په رینا و جوردی آلبا. داوید ویا، برترین گلزن یورو 2008 نیز در آن زمان به بارسا پیوسته بود.

بازتاب اعتماد بارسا به استعدادهای محلی در عصر مدرن این بود که یک تیم دیگر نیز یک نماینده بارسایی در ترکیب خود داشته باشد؛ ابراهیم آفلای هلندی که آن زمان در بارسا بازی می‌کرد، در تیم ملی کشورش حضور داشت. هر چند هلند بدترین عملکرد ممکن را در مرحله گروهی به نمایش گذاشت و همه بازی‌هایش را باخت.

اسپانیا به عنوان صدرنشین از گروه خود صعود کرد و ایتالیا نیز به عنوان تیم دوم. کرواسی و ایرلند، دو هم گروهی دیگر اسپانیا، به ترتیب در رده‌های سوم و چهارم از دور رقابت‌ها کنار رفتند. اسپانیا در یک چهارم نهایی 2-0 فرانسه را شکست داد و سپس پرتغال را در ضربات پنالتی شکست داد تا بتواند جواز حضور در فینال کیف (اوکراین) را کسب کند.

ایتالیا در فینال 4-0 مغلوب اسپانیایی شد. در آن مسابقه پنج آبی اناری پوش آن از ابتدا در ترکیب حضور داشتند. این اولین باری بود که یک تیم دو بار پیاپی قهرمان جام ملت‌های اروپا شده بود. جوردی آلبا در آن بازی جزء گلزنان بود و اینیستا نیز از سوی یوفا به عنوان بهترین بازیکن تورنمنت معرفی شد.