منبع: توتال بارسا
مترجم: سید سجاد زرگرنتاج / FCBarcelona.ir

در این مقاله به بررسی وضعیت تعویض‌های لوییز انریکه در دو فصل اخیر، و محدودیت تاکتیکی او در این فصل، هنگامی که می‌خواهد بازیکنی را تعویض کند، پرداخته شده است.

یک سال قبل، تقریبا در همین مقطع از فصل، لوییز انریکه دست به اعمال تغییراتی روی نیمکتش زد که کم کم به یک الگو تبدیل شد. یک دسته از بازیکنان که به صورت پیش فرض جزء آغاز کنندگان بازی نبودند، در لحظاتی حیاتی ولی نه چندان طولانی، و آن هم بر اساس اهداف‌های خاص مربی، به میدان می‌آمدند و کم و بیش نقشی مهم در پلنی که قرار بود در پایان نود دقیقه به اتمام برسد، ایفا می‌کردند. برای مثال، می‌توان به ورود ژاوی به زمین، بازی‌های رفت و برگشت مرحله یک چهارم نهایی و نیمه نهایی لیگ قهرمانان، و همینطور فینال برلین مقابل یوونتوس، اشاره کرد. تقریبا هم همیشه وقتی این اتفاق می‌افتاد که تیم از حریف جلو بود، و مربی می‌خواست با در اختیار داشتن مالکیت، سرعت را از بازی بگیرد. یک تعویض تکراری دیگر، حضور متئو در زمین بود؛ مربی این تعویض را به منظور تقویت تیم در زمانی که توپ را در اختیار ندارد، انجام می‌داد. متئو به طور مستقیم با حضورش در خط دفاع، و به طور غیر مستقیم با فراهم کردن این فرصت که ماسکرانو بتواند به وسط زمین نزدیک‌تر شود، به تیم کمک می‌کرد. یا، پدرو رودریگز، که وقتی به میدان می‌آمد که تیم نیاز داشت تا با چهار مهاجم حمله کند.

با توجه به این نکته که لوییز انریکه هیچ کدام از این سه بازیکنی که نام بردیم را، در ادامه فصل در اختیار ندارد، و دانستن اینکه لوچو به جای آن‌ها، به بازیکنان دیگری که در فرم بهتری حضور دارند، دسترسی دارد، سرمربی بارسا، در این فصل وقتی صحبت از تغییر ترکیب و تاکتیک تیم در جریان بازی می‌شود، با پیچیدگی جدیدی روبرو شده است. از نخستین روزِ دومین سالِ سرمربیگری او در بارسا، یک بازیکن فوتبال وجود داشت که با توجه به نمایش‌های بسیار خوبش، کارایی بسیار مهمی در سیستم تیم پیدا کرده است، که از آنچه فصل قبل انجام می‌داد، بسیار حیاتی‌تر است. آندرس اینیستا نقشی مانند رهبر ارکست را در میانه زمین بر عهده دارد و با ریتم فوق‌العاده‌ای که به بازی می‌دهد، سبب پیشرفت در سیستم تیمی بارسا شده است. و اگر فصل گذشته، شماره هشت بارسا کسی بود که به صورت مداوم به عنوان یار جانشین وارد میدان می‌شد، در این فصل، نمی‌توان به او بازی نداد.

و بنابراین، یک پست کمتر برای جایگزینی وجود دارد، یک بازیکن کمتر می‌تواند از روی نیمکت وارد زمین شود. با وجود اینکه انریکه می‌تواند راهی پیدا کند تا بازیکنانی را وارد زمین کند، اما گزینه‌های کمتری برای خارج کردن از زمین دارد. تعویض ژاوی همواره با حضور اینیستا (و یا برعکس)، توجیه می‌شد. یک لاماسیایی از زمین بیرون می‌رفت و لاماسیایی دیگر وارد زمین می‌شد؛ آن هم به طوری که با وجود تعویض، قانون بازی در سمت چپ - ژاوی/اینیستا - تغییر نمی‌کرد و فضای سمت راست هم، پوشش داده می‌شد - راکیتیچ. به همین دلیل، وقتی صحبت از تعویض هافبک کروات می‌شد، انریکه با یک تعویض - متئو یا پدرو - به ماسکرانو اجازه می‌داد که کمی جلوتر برود تا به همراه بوسکتس، پست هافبک دفاعی را تکمیل کند. استفاده از این روش - "تعویض ژاوی" - مستلزم قربانی کردن یک هافبک به منظور به وجود آوردن ترکیبی بود که انریکه مدت زیادی است آن را، مگر در موقعیت‌های بسیار خاص، از یاد برده است. برای مثال در ال کلاسیکوی اخیر، می‌توانستید نتیجه منفی که در پی داشت را ببینید؛ زیرا تعویض راکیتیچ و حضور آردا توران به منظور کنترل جریان و سرعت بازی ناموفق بود، و کاتالان‌ها در مقابل حریفی که حملات پیاپی‌ای را صورت می‌داد، یک هافبک خود را از دست دادند.

شاید رافینیا، که در بازی مقابل اتلتیکو مادرید به میادین بازگشت، راه حلی باشد که انریکه به دنبالش است. بازیکنی که وقتی به عنوان یار جانشین به میدان می‌آید، قابلیت انجام مسئولیت‌های بزرگ برای مدیریت وسط زمین به همراه اینیستا را دارد، و همزمان می‌تواند در کارهای دفاعی، که به نوعی در سمت راست خط هافبک، به امری حیاتی بدل شده، شرکت کند. کسی که می‌تواند بیشتر از راکیتیچ، توران باشد، و بیشتر از توران، راکیتیچ. در نخستین فصلش به عنوان بازیکن تیم نخست، او کم کم به نخستین گزینه جانشین تبدیل شد و در بعضی بازی‌ها، حتی به عنوان یار اصلی به میدان رفت، اما در روزهای پایانی فصل، تأثیرش در تیم کمتر شد. آیا داستان قرار است دقیقا بر عکس شود؟ آیا رافینیا دقیقا در زمان مناسبی به تیم بازگشته است؟