مصطفی معدنی ثانی / FCBarcelona.ir

پیروزی بارسلونا برابر یک تیم سراسر دفاعی که تاکتیکی جز خشونت و ایجاد ترس از مصدومیت در بازیکنان حریف نداشت، بار دیگر صدای عدالت خواهانه کسانی را در آورد که همیشه بیشترین منفعت را از داوری برده‌اند و هر جا اندک ضرری دیده‌اند صدایشان گوش فلک را پر کرده است. در این مقاله نگاهی می‌اندازیم به مصادیقی از سود و زیان برخی تیمها از تصمیمات داوری و البته توزیع نابرابر این دو!

شنیدن زمزمه‌های توهم آمیز حمایت یوفا و فیفا و .. از بارسلونا چند سالی است که مد شده تا آنان که از شدت حسد و بی‌ظرفیتی هیچ گاه به خود اجازه لذت بردن از ناب‌ترین فوتبال تاریخ را نداده‌اند، همچون کودکانی بهانه گیر که منطقی برای درک دنیای پیرامون خود ندارند، آسمان و ریسمان را به هم ببافند و داستان‌هایی بسرایند که در قوطی هیچ عطاری یافت نمی‌شود.

شرح داستان

سه شنبه شب بود که داور آلمانی که خوشبختانه بر خلاف بسیاری از داورهای دیگر، یادش نرفته بود که در زمین موظف به رعایت قانون و حفظ سلامت بازیکنان است، به درستی از کارت‌های رنگی‌اش استفاده کرد تا تیمی یک دست خشن، که با برنامه، نشانه رفتن ساق بازیکنان را در دستور کار قرار داده بود، جریمه شود. اخراج فرناندو تورس که در باخت تیم اتلتیکو مادرید موثر بود، باعث شد تا فغان مادریدی‌ها که خودشان همین چندی پیش به لطف داوری ال کلاسیکو را پیروز شدند، به آسمان بلند شود که‌ای داد و بیداد از ناداوری!

این نوشتار صرفا توضیحی برای آنانی است که چشم دیدن واقعیت را دارند و صرفا تحت تاثیر جوسازی رسانه‌ها - همان‌هایی که بلدند یک بازیکن کمی بهتر از معمولی را شایسته توپ طلا بدانند! - قرار گرفته‌اند. بدیهی است آنکه به خوبی می‌داند بارسا در این چند ساله، چه فوتبال با چه کیفیتی ارائه داده، اما چشمانش را عامدانه به روی حقیقت می‌بندد، نه با این نوشتار و نه با هیچ استدلال و توجیهی از خواب بیدار نمی‌شود (چرا که اصلا خواب نیست!).

قضاوت داور آلمانی واقعا ضعیف بود!

مسئله نخست که باید به آن اشاره کرد قضاوت ضعیف داور آلمانی در دیدار برابر اتلتیکو مادرید بود. این داور هر چند در صحنه اخراج تورس به درستی تصمیم گرفت اما تا اندازه‌ای مرعوب سر و صدا و جنجال‌های سیمئونه و یارانش در زمین شد که از آن پس، سوت‌های بسیار عجیبی به سود تیم میهمان زد که جای شگفتی بسیار داشت. در مجموع هر چند می‌توان به این داور بابت تصمیمات شجاعانه و استفاده درست از کارت‌ها نمره قبولی داد اما چندین و چند خطای بی‌مورد و بی‌توجهی به وقت کشی آشکار تیم اتلتیکو نکاتی بود که از دست او در رفت و این مسئله در بیشتر نشدن اختلاف حداقلی نتیجه بازی کاملا تاثیرگذار بود.

از همه این نکات که بگذریم استدلال‌هایی که با آنها بارسلونا متهم به حمایت از داوری شده بسیار خنده دار است و همین استدلال‌های خنده دار است که ما را به استفاده از لفظ بهانه‌گیری کودکانه برای توصیف آنها مجاب می‌کند.

تئوری هر خطا یک کارت!

نخستین استدلال این است که تورس تنها دو خطا انجام داد و دو کارت زرد گرفت پس اخراج او اشتباه بوده است! از برپا کنندگان چنین استدلالی باید بپرسید آیا صرفا تعداد خطا مشخص کننده لزوم استفاده از کارت است؟ اگر بازیکنی در دقیقه 2 بازی ساق پای بازیکن حریف را به دو قسمت مساوی تقسیم کرد، بر پایه چنین استدلالی که اولین خطای او بوده می‌توان از کارت استفاده نکرد؟

بارسا رکورددار بازی برابر تیم‌های ده نفره!

استدلال بعدی تکیه به آمار است: بارسلونا طبق آمار (که اتفاقا این یکی درست است) تیمی است که بیشترین بازیکنان تیم‌های حریف در دیدارهای اروپایی مقابل آنها اخراج شده‌اند. این آمار درست و مستدل است اما این که از این آمار چگونه می‌توان به این نتیجه رسید که بارسلونا همیشه از داوری سود برده است جای سوال است. آیا اگر کارنامه دانش آموزی در دوران تحصیلی‌اش در یک مدرسه پر از نمره بیست باشد می‌توان به سرعت نتیجه گرفت که معلمان بیشتر از همه به او لطف کرده اند؟ به جای ارائه چنین آمارهای کلی بهتر است به این مسئله اشاره شود که چه تعداد از اخراجهای صورت گرفته نادرست بوده تا بتوان قضاوت صحیح داشت.

سخت‌گیری داور آلمانی

استدلال بعدی این است که داور می‌دانسته تورس کارت زرد دریافت کرده و نباید سخت گیرانه عمل می‌کرده است. سوالی که مطرح می‌شود این است که اگر یک داور به دلیل این که یک بازیکن کارت دریافته کرده از خطای سنگین او بگذرد و کارت دوم را ندهد به ترسو بودن متهم نمی‌شود؟ به بی‌قانونی متهم نمی‌شود؟ آیا داشتن کارت زرد باید این اطمینان خاطر را به بازیکن بدهد که به هر شکل ممکن خطا کند و کارت دوم را دریافت نکند؟

چلسی - بارسلونا و پیراهن عثمان!

مساله دیگر گریز زدن به قرون وسطی است! جایی که هر وقت قرار است بارسلونا به حمایت متهم شود پایش به وسط کشیده شده و آن دیدار بارسلونا برابر چلسی در فصل 2008-2009 است. جایی که قضاوت بحث برانگیز داور نروژی در بازی برگشت، بارسلونا را به صعود ناعادلانه به فینال متهم کرد و اصلا کسی یادش نیامد که در دیدار رفت همان مرحله یک بازیکن بارسلونا به نام آبیدال کاملا بیهوده و با اشتباه مسلم داور اخراج شده بود!

ال کلاسیکو را فراموش نکردیم!

شاید معترضان به داور آلمانی آن قدر به قضاوت‌های افتضاح و بودار داورهای اسپانیایی عادت کرده‌اند که یک قضاوت درست برایشان عجیب به نظر می‌رسد. آنها البته باید داور آلمانی را مورد عتاب قرار بدهند چرا که انتظار داشتند او همانند داور ال کلاسیکو که به شکلی کاملا سهل انگارانه، چندین و چند بار ازدادن کارت زرد دوم به راموس خودداری کرد، به تورس کارت دوم را ندهد. شاید یادشان رفته که خطای کاملا آشکار راموس روی مسی روی خط محوطه جریمه اگر در نیمه اول گرفته شده بود و راموس اخراج می‌شد بلایی به مراتب بدتر از آنچه به سر اتلتیکو آمد به سرشان می‌آمد، آن وقت دیگر کار اصلا به گل بیل که داور آن را با تصمیمی بحث بر انگیز مردود اعلام کرد، کشیده نمی‌شد.

آقایان به ظاهر معترض! اروپا با اسپانیا فرق دارد. اگر آنجا همه گونه به لطف پادشاهی اسپانیا از حمایت عجیب و غریب داوران و فدراسیون برخوردار هستید، چنین حاشیه امنیتی در اروپا برایتان وجود ندارد. اگر آنجا آن قدر مافیای کثیف فوتبالی‌تان رشد کرده که رئیس سازمان لیگ علنا هوادارای‌اش از رئال را اعلام می‌کند و آب از آب تکان نمی‌خورد، در اروپا از این خبرها نیست. اگر عادت کرده‌اید در لالیگا دست و پای بازیکنان ما را لگد کنید و انگشت در چشم مربی‌مان کنید و کسی صدایش در نیاید، در اروپا کسی نازتان را نمی‌کشد و اگر از این رفتارهای خلاف از قاعده از شما سر بزند، همانند نیمه نهایی سال 2011 به بدترین شکل جریمه می‌شوید.

اخراج بحث برانگیز نانی در بازی رئال و منچستر - معروف به رسوایی الدترافورد - که منجر به صعود غیر منتظره رئال شد.
نقاشی بلد نیستید ذغال به دست نگیرید!

سال هاست که با نوآوری (بخوانید گندآوری) مربی منفور فوتبال جهان، تیم‌هایی که برابر فوتبال بی‌نقص بارسلونا قرار می‌گیرند، روی به کارهای غیرفوتبالی می‌آورند. در این میان، صد درود و سلام به تیم‌هایی که فقط دفاع می‌کنند و لااقل سلامت تیم حریف را به خطر نمی‌اندازند! بارسلونا به دیدن اتوبوس جلوی دروازه‌اش عادت کرده و به لطف تاکتیک‌های متنوع انریکه از پس کنار زدن این تیم‌ها بر می‌آید، اما امان از روزی که تیم مقابل علاوه بر دفاع فشرده دست به خشونت و وحشی گری بزند و داور هم مماشات کند. آنهایی که طاقت ندارند در مسابقه شاهد نقاشی برنده شدن نگاره زیبای بارسلونا روی بوم باشند، کودکانه با ذعال به فکر خرابکاری در نقاشی تیم حریف هستند و طبق قانون باید اخراج شوند!

اعتراضی نکرده و نمی‌کنیم!

بارسلونا بر خلاف تیم‌های دیگر، اعتراضی به داوری و مسائل پشت پرده نمی‌کند. صدایش در نمی‌آید که چرا با ناداوری محض برابر اینتر حذف شد. صدایش در نمی‌آید که چرا همان یوفایی که به حمایت ار بارسلونا متهمش می‌کنند، تیم را محبور به سفر زمینی به ایتالیا کرد (داستان آتشفشان و لغو پرواز). صدایش در نمی‌آید که چرا راموس در ال کلاسیکو در نیمه اول اخراج نشد. بارسلونا حرف‌هایش را در زمین زده و می‌زند. 4 قهرمانی در اروپا در ده سال اخیر به خوبی گویای این عملکرد تمام فوتبالی است. نه تیم برای اثبات خود نیازی به شانتاژ و جنجال رسانه‌ای دارد. و نه بهترین بازیکنش نیازی به دست دامان شرکت‌های شامپو و ... شدن و این همان معنای فراتر از یک باشگاه بودن است!

گل سالم بویان در برابر اینتر که می‌توانست منجر به صعود بارسا شود و به اشتباه مردود اعلام شد.