ابوالقاسم کریمی نوشته:

یکی از تلخ ترین خاطرات من/ابوالقاسم کریمی
.
مکان:پارک لاله تهران
زمان:ساعت 17
تاریخ:جمعه 9 شهریور 1397

..............................

در یکی از برنامه های غذا رسانی که در پارک لاله برگزار کرده بودیم در هنگام غذا دادن به گربه ها، شهروند مُسنی آمد پیش من و با لحنی ناراحت ، بی مقدمه گفت:


«چن مدت پیش یه گروه شش هف نفره آمده بود اینجا برای همین کاری که شما دارین انجام میدین اما موقه ای که گربه ها جمع شده بودن و داشتن غذا میخوردن سه چارتاشونو گرفتن و انداختن تو یه قفس ، وقتی ازشون پرسیدم چرا دارین این کار رو میکنین گفتن ما حامی حیوانات هستیم و این گربه ها رو داریم برای درمان میبریم»


در ادامه این آقا گفت:رفتارشون با گربه ها به حامی حیوانات نمیخورد، من آدمای زیادی رو دیدم که میان اینجا و غذا رسانی میکنن
..............................
این شهروند بعد از اینکه من قول
پیگیری این موضوع را دادم و شماره همراه مرا گرفت خداحافظی کرد و رفت.....
..............................
بعد از یک هفته پیگیری بلاخره متوجه شدم گروهی که خود را حامی حیوانات و فعال محیط زیست معرفی کرده اند مدت هاست در ظهر وسط هفته در پارک ها برنامه ی به ظاهر غذا رسانی به حیوانات برگزار میکنند اما بعد از به دام انداختن و بردن گربه های بیچاره آنها را میکشند و گوشتشان را به رستوران های خارج از شهر میفروشند.

لطفا مراقب باشید

ابوالقاسم کریمی(فرزندزمین)

Strong forever نوشته:

وابستگی یعنی احساس تعلق.. احساس تعلق به هر کس یا هر چیزی که تو را به دنیای خاطرات مبهم یا واضح گذشته می‌برد. این که به چه چیزی و یا به چه کسی وابسته‌ای مهم نیست، مهم این است که در تاریخ این دنیای تاریک و تیره جایی هست که تو بدان تعلق داری.. جایی که سرآغاز این وابستگی بوده و حال هر چقدر هم که تلاش کنی نمی‌توانی آن را که در دنج‌ترین گوشه طاقچه ذهنت جا خشک کرده فراموش کنی..

وابستگی را می توان آنجایی یافت که وقتی عروسک دختر بچه‌ای را از او جدا می‌کنند، از اعماق وجودش می‌گرید؛ عروسکی که حاضر نیست حتی بعد از خداحافظی با دنیای اسباب بازی‌ها از آن جدا شود.. حاضر نیست چون نمی خواهد از هیچ یک از خاطراتی که با آن عروسک در دفتر زندگی‌اش ثبت شده، دور شود. وابستگی می‌تواند به همین چیزهای کوچک باشد، همین چیزهای کوچک که بزرگ‌ترین دنیای خاطرات را می‌سازند... وابستگی حتی می‌تواند به بید مجنونی باشد که در حیاط خانه قدیمی مادر بزرگت، از همان بچگی با تو قد کشیده و حال بزرگترین محرم رازهای توست.. همان درختی که هر وقت می‌خواستی دور از چشم دیگران گریه کنی، حصار موهایش را بهترین پناهگاه می برای پنهان شدن می‌دانستی.. همان بید صبوری که همیشه تمام لقمه های تنهایی‌‌ت را با آن قسمت کرده‌ای، همان بیدی که حتی وقتی باد، گیسوانش را به رقصیدن وا می‌داشت اجازه نمی داد کسی چهره‌اش را ببینید.. راستش من هم هیچ وقت نتوانستم ببینم..

اما وقتی به هر بهانه‌ای محکوم به تماشای کوتاه شدن گیسوان بلندش باشی، قلبت می‌تواند آنقدر به درد بیاید که متلاشی شدنش را حس کنی..

Strong forever نوشته:

وابستگی یعنی احساس تعلق.. احساس تعلق به هر کس یا هر چیزی که تو را به دنیای خاطرات مبهم یا واضح گذشته می‌برد. این که به چه چیزی و یا به چه کسی وابسته‌ای مهم نیست، مهم این است که در تاریخ این دنیای تاریک و تیره جایی هست که تو بدان تعلق داری.. جایی که سرآغاز این وابستگی بوده و حال هر چقدر هم که تلاش کنی نمی‌توانی آن را که در دنج‌ترین گوشه طاقچه ذهنت جا خشک کرده فراموش کنی..

وابستگی را می توان آنجایی یافت که وقتی عروسک دختر بچه‌ای را از او جدا می‌کنند، از اعماق وجودش می‌گرید؛ عروسکی که حاضر نیست حتی بعد از خداحافظی با دنیای اسباب بازی‌ها از آن جدا شود.. حاضر نیست چون نمی خواهد از هیچ یک از خاطراتی که با آن عروسک در دفتر زندگی‌اش ثبت شده، دور شود. وابستگی می‌تواند به همین چیزهای کوچک باشد، همین چیزهای کوچک که بزرگ‌ترین دنیای خاطرات را می‌سازند... وابستگی حتی می‌تواند به بید مجنونی باشد که در حیاط خانه قدیمی مادر بزرگت، از همان بچگی با تو قد کشیده و حال بزرگترین محرم رازهای توست.. همان درختی که هر وقت می‌خواستی دور از چشم دیگران گریه کنی، حصار موهایش را بهترین پناهگاه می برای پنهان شدن می‌دانستی.. همان بید صبوری که همیشه تمام لقمه های تنهایی‌‌ت را با آن قسمت کرده‌ای، همان بیدی که حتی وقتی باد، گیسوانش را به رقصیدن وا می‌داشت اجازه نمی داد کسی چهره‌اش را ببینید.. راستش من هم هیچ وقت نتوانستم ببینم..

اما وقتی به هر بهانه‌ای محکوم به تماشای کوتاه شدن گیسوان بلندش باشی، قلبت می‌تواند آنقدر به درد بیاید که متلاشی شدنش را حس کنی..

Ramona نوشته:


وابستگی یعنی ضعیف بودن همین...