VeriaLEO نوشته:




این دقیقا همون مغلطه اساسی ایه که متکلمین چندین قرنه دارن مرتکب میشن. تا بحث عدم و وجود پیش میاد میگن آیا حاضری نیست بشی و از حیاتی که داری (با همه ی لذت هاش) دست بکشی؟ اینجاست که مرز بین فیلسوف و متکلم (که تنها با اتکا به شبه استدلال های فلسفی و اصطلاحات پرطمطراق و دهن پرکن میخوان سوال کننده رو قانع کنن) مشخص میشه. در این پرسش نخ نماشده ی چند صد ساله یک نکته بسیار ساده و البته اساسی همیشه مغفول میمونه و اون هم اینه که سوال از موجودی پرسیده میشه که قبلا واجد حیات شده، طعم لذت و رنج رو چشیده، و مهمتر از همه جانش به عزیزترین چیزی که داره تبدیل شده و دل کندن ازش به غایت براش دردآور و مملو از ترسه. تحت این شرایط بدیهیه که پاسخ سوال مذکور از سوی خیلی ها منفیه! مغلطه ی دیگه ای که در این سوال نهفته س اینه که هیچ موجود واجد وجودی طعم لاموجود شدن رو نچیشده و دوباره موجود بشه که بتونه در موردش اظهار نظر کنه و غالبا ترس ناشی از رازآلود و مبهم بودن این قضیه سوال شونده رو تحت تاثیر قرار میده. من در جواب متکلمی که میپرسه: " آیا تفاوت و برتری میان شیء لاموجود و تو که موجود هستی و از لذایذ و فضایل زنده بودن هم آگاهی و هم متنعم میشی نیست؟"، میگم: تفاوت هست اما اونچه این دو رو متفاوت میکنه صرفا همون وجود و عدم وجوده نه بیشتر، پس برتری نه! چون هر آنچه که بعد از اون میاد صرفا برساخته های ایه که در عالم وجود به وجود میاریم. با موجود شدنِ ماست که کل این مفاهیم به وجود میان و معنی دار بودنِ اونها هم در گروِ "موجود بودن" ماست. پس برتری ای نسبت به شیئی که لاموجده ندارن.

VeriaLEO نوشته:



من کی حرف از فلسفه رنج و قرار داده شدنش توسط خالق زدم که پاسخ من رو ریپلای میکنید و اینگونه به منبر میرید؟ ابتدا بدونید مطلب چیه بعد پاسخ بدید.
من گفتم مقایسه عدم و وجود از نظر برتری بدین شکل اشتباهه چون نمیشه چیزی که فاقد حیات، آگاهی و احساس هست رو با یه یک موجود حی قیاس کرد. چون مغلطه س از نوع قیاس مع الفارق. اون شی اساسا آگاهی یا احساسی نسبت به عدمش نداره که بخواد در مقام مقایسه قرار بده خودش رو. اما یک چیز رو میشه با قاطعیت گفت اینکه چیزی که وجود نداره، حس یا آگاهی نداره که درد بکشه.

VeriaLEO نوشته:



وقتی چیزی وجود نداره، حسی یا آگاهی هم نسبت به وجود یا عدم وجودش نداره که افسوس بخوره که کاش وجود داشت.
ولی وقتی چیزی حیات پیدا میکنه واجد احساس و آگاهی میشه. یعنی در معرض درد و رنج و ناراحتی و فقر و بیماری و.... قرار میگیره یا از اون طرف ممکنه سهمش لذت و خوشی و دارایی و سلامتی باشه. حالا چند درصد مردم در راحتی و خوشی به سر میبرن و چند درصد در بدبختی و مشکلات؟ در طول تاریخ چطور؟

حیات یعنی درد، آگاهی یعنی رنج و قطعا هر چیز زنده ای که موجود هست قطعا نسیبی از درد و رنج داره.
از منظر اسلامی:
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ - قطعا انسان را در رنج آفریدیم ( آفریده شده که رنج بکشه)
از منظر مکاتب دیگر مثل بودیسم هم حیات رو معادل رنج کشیدن دونستن.

(((پس قطعا عدم از وجود بهتره)))

Anis نوشته:



بعدش نمیخوای بدونی چرا اصلا ما رو آفرید؟