شام آخر امیرالمومنین...

حضرت ام کلثوم (علیها السّلام) دختر حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) فرمودند:

در شب نوزدهم ماه رمضان و موقع افطار، نزد پدرم رفتم و دو قرص نان جو و کاسه بزرگ شیر و نمک نیم کوفته برای افطار برایشان بردم. هنگامی که امام نمازش را خواند، برای افطار آمد، پس نگاه کرد و سرش را تکان داد و با صدای بلند گریه کرد و فرمود: «دخترکم، گمان نمی‌کنم که دختری، آن چنان که تو به من بدی کردی، به پدرش بدی کند».

ام کلثوم گفت: «چرا پدر جان؟»

فرمود: «دخترکم، آیا برای پدرت دو خورش را در یک طبق می‌آوری؟ آیا می‌خواهی که فردای قیامت، وقوفم نزد خدای عزّ و جلّ طولانی شود؟ من می‌خواهم تا پیرو برادر و پسر عمویم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) باشم که تا زمانی که خداوند، جان مبارک ایشان را قبض کرد، دو خورش در یک طبق به ایشان داده نشد. دخترکم، کسی نیست که خوراک و پوشاک و شراب او خوب باشد، مگر اینکه وقوفش نزد خدای عزّ و جلّ در روز قیامت [توقف به منظور سوال و جواب] طولانی شود. دخترکم در حلال دنیا حساب و در حرامش مجازات و عقاب است».

سپس فرمود: «محبوبم رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به من خبر دادند که جبرئیل (علیه السلام) در حالی که کلید گنج‌های زمین را در اختیار داشت، بر ایشان نازل شد و فرمود: ای محمد، خداوند به تو سلام می‌رساند و می‌فرماید: اگر بخواهی کوه‌های تهامه را برای تو تبدیل به طلا و نقره می‌کنم. این کلید گنج‌های زمین را بگیر که خداوند در روز قیامت به خاطر آن از بهره و نصیب تو نمی‌کاهد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمودند: ای جبرئیل، در آخر آن چه اتفاق می‌افتد؟ گفت: مرگ. حضرت (صلی الله علیه و آله) فرمودند: پس نیازی در دنیا به آن‌ها ندارم، مرا رها کن تا روزی گرسنه و روزی سیر باشم، پس در روزی که گرسنه هستم، به درگاه پروردگارم تضرع کنم و از او درخواست کنم، و روزی که در آن سیر هستم، پروردگارم را شکر کرده و حمد و ستایش کنم. جبرئیل (علیه السّلام) به او فرمود: ای محمد، به تمامی خوبی‌ها توفیق داده شدی».

سپس حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) فرمود: «دخترکم، دنیا خانه غرور و پستی است، پس هرکس چیزی را که از پیش فرستد، آن را می یابد. دخترکم به خدا سوگند چیزی نمی‌خورم، مگر اینکه یکی از آن دو خورش را برداری».

هنگامی که حضرت ام کلثوم (علیها السلام) این کار را کرد، به طرف غذا رفت و قرصی نان را با نمک تناول فرمود، سپس خدا را حمد و ستایش کرده و به نماز ایستاد و همچنان که در رکوع و سجده بود، به درگاه خدای سبحان تضرع و دعا می‌فرمود...