Frédéric.Chopin نوشته:




کاملا درست است. بنده هم عرض کردم که منظور از سرتر دانستن آن دو بزرگوار، نفی ابداعات و دستاوردهای خودم یا خدای نکرده تقلیدی پنداشتن شان نیست! بحث جایگاه کلی موسیقیدانان در تاریخ موسیقی و تاثیرگذاری شان را مطرح کردم.
به عنوان مثال بتهوون کسی بود که با آثار بنیان کنی چون اروییکا نقطه عطف تاریخ موسیقی در گذار از دوره کلاسیک به رمانتیک را رقم زد. مهمترین فرم های موسیقی مانند سمفونی و سونات را با دلاوری تمام به کلی به هم ریخت. برای اولین بار موسیقی را از گیر و دار رشنالیسم افراطی و فرمول زدگی کلاسیک آثار غول های نامداری چون هایدن رهایی بخشید. با آداجیو سستنوتوی مهتابش، کل سونات نویسان خشک مغز را به ریشخند گرفت!
مهمتر از همه شاید اولین آهنگسازی بود که خود را "هنرمند" خواند نه صنعتگر. تا پیش از بتهوون، موسیقی پیشه ای بود به مانند نجاری یا آهنگری. کاری ارائه میکردند و مزدی میگرفتند. بتهوون به این هنر "حیثیت و شرف" داد.
در کل یک انقلابی بود که شدت قدم های استوارش همچون آکورد های کوبنده اش در ابتدای آلگرو کن بریو معروف لرزه به اندام تک تک ماها انداخت. بوده اند آهنگسازانی که در یک ساز یا یک فرم تحولی به پا کرده باشند (همچون واگنر جان در اپرا)، بتهوون اما کسی بود که دو دوره از مهمترین ادوار موسیقی به قبل و بعد از او تقسیم می شود.
یادم می آید حدودا پانزده سال داشتم که کوارتت های زهی اپوس 127 به بعدش ساخته شد.... از شوبرت عزیز و تنی چند از بزرگان در نشریات و محافل نقل می شد که ای داد و بیداد چه کنیم که هیچ چیز برایمان باقی نماند! (هرچند من نگذاشتم همچین اتفاقی بیفتد! )
در مورد باخ و تاثیرش در تاریخ موسیقی هم به درازا می شود بحث کرد هرچند افراد زیادی کل عمرشان را صرف این کار کرده اند نیاز به توضیح بدیهیات از سوی من نیست.