منبع: سایت فیفا
مترجم: سام فروهش / FCBarcelona.ir

Més Que Un Club (فراتر از یك باشگاه) هدف عنوان شده نارسیس د کاررس، در زمان منصوب شدن به سمت رئیس بارسلونا در سال 1968 بود. و این عبارت ساده، سمبل حرکت برای تیمی شده است كه, در بیش از 100 سالی كه از زمان تاسیسش می‌گذرد، احترام شگفتی در سراسر جهان برای موفقیت فوتبالی و تعهد اجتماعی بدون وقفه‌اش دریافت كرده است.

حتی موسس سوئیسی باشگاه، هانس گمپر بدون شك تصور نمی‌كرد که این پروژه چقدر بزرگ می‌شود. در صدر 18 لالیگا، 24 كوپا دل ری، دو جام اروپا/لیگ قهرمانان، چهار جام در جام اروپا، سه جام بین شهری فیرز و دو سوپر جام اروپا كه توسط باشگاه برده شده‌اند را می‌توان به شمار زیاد جام‌های ملی و بین المللی كه توسط 13 بخش ورزشی دیگر موسسه بدست آورده شده‌اند، افزود.


تولد یك موسسه

بارسا ابتدا پس از اینكه گمپر توانست 12 هوادار فوتبال را بعد از چاپ كردن یك آگهی در یك روزنامه محلی جمع كند، در 29 نوامبر 1899 به واقعیت پیوست. در دهه‌های ابتدایی وجودش، باشگاه به تدریج به یكی از محبوب‌ترین جامعه‌های ورزشی در منطقه كاتالان ترقی كرد. دوره طلایی اول تیم در دهه 1920 پیش آمد، همزمان با پرده برداری از استادیوم جدید لس كورتس در سال 1922، دهه‌ای كه برای آبی و اناری‌ها، اولین قهرمانی لیگ ملی و چهار جام اسپانیا را به ارمغان آورد.

خودكشی پدر موسس باشگاه، گفته شد نتیجه بحران اقتصادی بود كه بواسطه سقوط بازار در سال 1929 رخ داده بود، كه به دوره ناامید كننده برای مردان راه راه آبی و اناری پوش منجر شد. در حالی كه برای بارسلونا تا بازپس گرفتن موقعیتشان به عنوان نیرویی در صحنه داخلی، تا نیمه قرن طول كشید، سال‌هایی كه اسپانیا زیر دیكتاتوری ژنرال فرانكو سپری كرد، به آنها كمك كرد تصویرشان به عنوان نماد فرهنگ كاتالان كه توسط قدرت‌های سیاسی زمان زیر ستم بودند را تقویت كنند.

رشد اسطوره‌ها

ورود لادیسلائو كوبالا در سال 1950 موجب به وجود آمدن موج زیادی در جهت افزایش تعداد تماشاگران شد كه در نتیجه، طرح ساخت یك استادیوم جدید آغاز گشت. خرید ستاره مجارستانی، یك دوره موفقیت داخلی را آغاز كرد، البته حتی خط حمله اسطوره‌ای باسورا، سزار، كوبالا، مورنو و ماچون زیاد نتوانست وضعیت باشگاه در صحنه بین المللی را تضمین كند.

پس از بردن دو جام پیاپی بین شهری فیرز، اولین حمله بارسا به جام اروپا در سال 1961 انجام شد، در میان پنج قهرمانی پیاپی توسط حریف حریص رئال مادرید. با این وجود, پس از غلبه بر لوس مرنگوس در نیمه نهایی، بازی پایانی آن سال با پیروزی 2-3 برای غول‌های پرتغالی بنفیكا به پایان رسید. این زخم دردناك، سپس با رفتن مربی هلنیو هررا و هافبك طراح، لوئیس سوارز دردناک‌تر شد؛ کسانی که دو عضوی حیاتی در قهرمانی‌های جام اروپا اینتر میلان در سال‌های 1964 و 1965 بودند.

آبی و اناری‌ها برای بهبودی بخشی از شكوهشان در دهه 1970، چند خرید بزرگ انجام دادند. بدون شك كسی كه بزرگ‌ترین و بیشترین تاثیر را داشت، استاد هلندی یوهان كرایف بود كه یك نشان ماندگار بر روی باشگاه هم به عنوان بازیكن و هم مربی باقی گذاشت.

در دهه 1980، بارسلونا بار دیگر خرج‌های بزرگی در بازیكنان جذاب در سطح جهانی مانند دیگو مارادونا، برند شوستر و گری لینكر انجام داد، اما ورود این نام‌های ستاره نتوانست سیل طمع قهرمانی‌ها را ایجاد كند. براستی، 1986 یكی از تلخ‌ترین ناامیدی‌ها در تاریخ باشگاه را به یاد می‌آورد، بعد از اینكه برای دومین بار به بازی پایانی جام اروپا دست یافتند. حریف رومانیایی استیوا بخارست، تیم كاتالانی را برای 120 دقیقه بدون گل در سویل ناكام ساخت و سپس در پنالتی‌ها قهرمانی را بدست آورد.

یك بار دیگر جرقه روشن كردن آتش بارسا از جانب كرایف ایجاد شد، این بار به عنوان مربی. مربی هلندی مکار به طور زیركانه‌ای رختكنی پر از نام‌های ستاره ایجاد كرد و آن‌ها را به «تیم رویایی»، چیزی كه به آن شناخته شدند، تبدیل نمود. رونالد كومن، جوزپ گواردیولا، میشل لادروپ، هریستو استویچكوف و روماریو، جهان را با نمایش‌های حیرت آورشان و چهار قهرمانی پیاپی لیگ به وجد آوردند. شیرینی كیك قهرمانی در استادیوم ومبلی در سال 1992 بدست آمد: ضربه آزاد كومن مدافع، برابر سمپدوریا جام اروپای جدید (اولین دوره لیگ قهرمانان) بارسلونا را مهر و موم كرد.

اكنون

كرایف بزرگ، حركت غیر ممكنی را برای دنبال کردن انجام داده بود. ادامه روهای او بابی رابسون و سپس لوئیس ونگال، هیچیک نتوانستند با وجود اضافه كردن دو قهرمانی لیگ دیگر، دو كوپا دل ری، یك جام در جام اروپا و یك سوپر جام اروپا به تالار افتخارات باشگاه، از عضو باوفای نیوكمپ به طور كامل پیشی بگیرند.

در میان تغییرات متعدد در هیئت مدیره؛ پروژه جدید و جالبی شامل همه سطوح باشگاه مطرح شد. مرد هلندی دیگری قدرت فوتبال را در دست گرفت، فرانك رایكارد كه تیمش شامل بازیكنانی مانند رونالدینیو، دكو و ساموئل اتوو می‌شد. افتخار تاج‌گذاری هافبك سابق آژاكس و آ ث میلان به عنوان مربی بارسا، در پاریس در سال 2006 به وجود آمد، رونالدینیو و هم‌تیمی‌هایش پس از عقب افتادن با یك گل برابر آرسنال، برای بردن بزرگترین جام فوتبال اروپا، دو بار به بازی بازگشتند.

این دوره، همچنین برای حركت همبستگی اجتماعی كه باشگاه تحت عنوان شعار «فراتر از یك باشگاه» ادامه می‌دهد، با ارزش است. بارسا با پشتیبان كودكان سازمان ملل (یونیسف) قراردادی امضا كرد كه پیراهن تیم اصلی، كه پیشتر هیچ وقت نام پشتیبان مالی به تن نداشت، آرم این سازمان را به همراه داشته باشد. یونیسف نیز نباید برای این امتیاز چیزی می‌پرداخت. در مقابل، باشگاه موافقت كرد که هر ساله 1.5 میلیون یورو به پروژه‌های بشر دوستانه یونیسف اهدا كند.

استادیوم

در دهه 1950 كه شمار اعضای بارسا بالا رفت، استادیوم لس كورتس، برای نیازهای باشگاه كوچك شد و كار بر روی استادیوم جدید آغاز گشت. از نیوكمپ، روز 24 سپتامبر 1957 بهره برداری شد و پس از چندین بار تعمیر و بازسازی در گذشت نیم قرن از آن زمان، اكنون ظرفیت رسمی 98,787 نفر را دارد. این استادیوم همچنین یكی از پنج استادیومی است كه نمره پنج ستاره توسط یوفا را دریافت كرده است.

غیر از بازی‌های بارسلونا، كه در طول آنها جایگاه‌های استادیوم، بیشتر اوقات با رنگ آمیزی قابل توجهی توسط كارت‌های رنگی تماشاگران تزئین می‌شوند، نیوكمپ همچنین میزبان شماری از بازی‌های پایانی بین المللی نیز بوده است. آخرین این بازی‌ها، بازی پایانی لیگ قهرمانان در سال 1999 بود، در حالی كه این مكان همچنین مراسم افتتاحیه جام جهانی اسپانیا سال 1982 را نیز برگزار كرد و استادیوم میزبان برای تورنمنت فوتبال المپیك در بارسلونا سال 1992 بود.

و این استادیوم اسطوره‌ای، در حال حاضر برای آرایش دیگری آماده می‌شود، با یك درخواست پیشرو و پر همت از معمار معروف نورمن فاستر، كسی كه بعد از یك فرآیند مزایده سخت مشاجره آمیز انتخاب شد. در همگام بودن با تاریخ این باشگاه پرافتخار، انتظار می‌رود که نتایج این پروژه، تماشایی باشند.

افتخارات

2 جام اروپا/لیگ قهرمانان اروپا: 1992, 2006
4 جام در جام اروپا: 1979, 1982, 1989, 1997
3 جام فیرز: 1958, 1960, 1966
2 سوپرجام اروپا: 1993, 1998
18 قهرمانی اسپانیا: 1929, 1945, 1948, 1949, 1952, 1953, 1959, 1960, 1974, 1985, 1991, 1992, 1993, 1994,1998, 1999, 2005, 2006.
24 كوپا دل ری: 1910, 1912, 1913, 1920, 1922, 1925, 1926, 1928, 1942, 1951, 1952, 1953, 1957, 1959, 1963, 1968, 1971, 1978, 1981, 1983, 1988, 1990, 1997, 1998

بازیكنان اسطوره‌ای

ریكاردو زامورا، لادیسلاو كوبالا، لوئیس سوارز، هلنیو هررا، یوهان كرایف، یوهان نیسكنس، دیگو مارادونا، گری لینكر، برند شوستر، رونالد كومن، هریستو استویچكوف، روماریو، میشل لادروپ، ریوالدو، روماریو، رونالدینیو.