سعید ایمنی
FCBarcelona.ir

تو از لاماسیا نیامده بودی، متولد کاتالونیا هم نبودی، بلکه در آن سوی دیگر شبه جزیره – خیخون – ریشه داشتی؛ تو حتی از دوستان هم نبودی، مستقیم از دل سپاه دشمن جدا شده و به بارسا پیوسته بودی؛ سال‌ها پیش از آنکه بگویی همواره قلبت آبی و اناری بوده و دست تقدیر تو را به اشتباه به هیاهوی پایتخت کشانده، شاید کمتر کسی باور می‌کرد انقدر زود بتوانی با ارتش یک نفره‌ات، کاتالونیا را تسخیر کنی!

شاید کسی باور نمی‌کرد تو که هنوز تصویرِ با پیراهن سفید مادریدت در ذهن‌ها تازگی داشت، آنقدر زود به شعار اصلی اهالی نیوکمپ بدل گردی، آنقدر زود نعره‌هایت در میانه زمین، آدرنالین خون بارسایی‌ها را به مرز انفجار برساند، آنقدر زود بازوبند کاپیتانی ارتش کاتالونیا را به بازو ببندی... اما همه این‌ها خیلی زود باورکردنی شد، وقتی تو بعد از گلزنی در برنابئو، آنطور به سمت هواداران مادرید دویدی و آنطور با افتخار، پیراهن جدید آبی و اناری‌ات را نشانشان دادی، و ابایی نداشتی از افتخار به بازگشتت از سیاهی به شکوه. احتمالاً باز هم بی‌خبر بودی که هزاران کیلومتر آن طرف‌تر، چند نوجوان عاشق تلاش می‌کردند بعد از گل زدن در فوتبال‌های مدرسه‌ای‌شان، شادی پس از گل تو را تقلید کنند!

تو ۸ سال در بارسا جنگیدی، نیمی در روشنی روزگار پر‌افتخار، و نیمی دیگر در دوران تاریک پس از ۲۰۰۰. دورانی که خبری از جام نبود، نبردهای دلاورانه تو و یارانت، اغلب به فتح ختم نمی‌شد، و تمام آنچه بارسایی‌ها را به نیوکمپ می‌کشاند و پای تلویزیون‌ها میخکوب می‌کرد، تماشای عرق‌های روی پیشانی تو و یارانت بود؛ بی‌آنکه کسی از نبردن دلگیر باشد، یا در آرزوی جام بگرید؛ همه می‌توانستند با فریادهای تو، تمام لذتی که می‌توان تصور کرد را در جسم و روح خود احساس کنند و سیراب شوند و برای روی ابرها راه رفتن، نیازی به جام‌های رنگارنگ نداشته باشند. سال‌ها بعد که جام‌ها یکی پس از دیگری رسیدند، در میان تمام جشن‌هایمان اما، انگار جای آن لذت خاطره‌انگیز خالی بود؛ انگار پیروزی، طعم آن نبردهای دلاورانه روزهای دیرین را نداشت. انگار آن جنون بی‌پاداش، چیزی از جنس عشق بود، که عقلِ دوست‌دار فتح، هرگز نمی‌توانست لمسش کند!

تو یکبار دیگر برگشتی، وقتی کشتی قدرتمند بارسا متلاطم‌تر از همیشه بود و چشم‌هایی بی‌شمار، انتظار تماشای به گل نشستنش را می‌کشیدند. تو کرایوف‌وار برگشتی و رویای به پایان رسیدن رویای آبی و اناری را برای دشمنان به کابوسی ترسناک مبدل ساختی. با تو، دوباره بارسا مشق جنگ کرد و دلاوری را به خاطر آورد، و آن غول زخمی از زمین برخاست. با تو تمام قله‌ها فتح شد، تمام طلسم‌ها از میان رفت و دیگر رویایی، دست نیافته باقی نماند. آیا خبر داشتی از آن نوجوان‌های عاشق پیشه، که حالا جوانیشان را با تماشای تو روی نیمکت تیم محبوبشان، با اشک شوق سپری می‌کردند؟

و حالا دوباره می‌خواهی بروی. و باز هم بی‌خبری. و دردمندی از زخمِ خودی‏‌های ناسپاس، آنها که لذت نعره‌های لذیذتر از جام تو را ندیده بودند و نمی‌شناسند. شاید برای تو سخت باشد، شاید حتی برای جنگجوی بی‌مانندی مثل تو سخت باشد، جنگیدن برای رویاهای فراموش شده و عشق‌های از یاد رفته. شاید نیوکمپ دیگر مملو از آن عاشقانی نباشد، که برای تماشای مبارزه دلاورانه تو و یارانت روزها و هفته‌ها را انتظار می‌کشیدند و نعره‌هایشان در پیروزی و در شکست، طنین و آوای یکسانی داشت. شاید دیگر آن دوردست‌ها، نوجوانانی نباشند که با شکست تو اشک بریزند و با چشمانی نمناک، نامت را فریاد بزنند...

شاید خیلی چیزها تغییر کرده باشد؛ خیلی چیزهایی که من و تو با هم ساختیم، شاید دیگر از مد افتاده باشد؛ اما تو می‌دانی و من، که اسطوره‌ها هرچه قدیمی‌تر و از مد افتاده‌تر می‌شوند، باشکوه‌تر خواهند بود، و هرچه زمان می‌گذرد، بیشتر شکوهشان دیده خواهد شد. و تو تعریف "اسطوره بودن"ی؛ بودی و هستی و خواهی بود، برای آنها که با اسطوره‌هایشان زندگی کرده و خواهند کرد.

تو باشی یا نه، همیشه هستی، در خاطر، در دل، جایی بالاتر از تصویر تمام جام‌های رنگارنگی که برایمان به ارمغان آوردی، جایی عمیق‌تر از تمام شادی‌هایی که با پیروزی‌های تو زندگی کرده‌ایم.

شاید هنوز هم بی‌خبر باشی که امروز، حالا که ۲۰ سال از آن روزگار پر شر و شور نوجوانی‌ام با تو سپری شده، باز هم با چشمانی نمناک برایت می‌نویسم. برای تو که تعریف مفهوم "بارسا" بودی، آغاز رویش دلکش این عشق و پیوند ناگستتنی؛ برای تو که تعبیر تمام رویاهای نوجوانی‌ام بودی، برای تو که زیباترین خاطره‌ای خواهی بود که برای فرزندان و نوه‌هایم روایت خواهم کرد.

مثل یک قهرمان برو، و مثل همه قهرمان‌ها جاودانه شو، که این همان چیزی است که تو برایش خلق شده‌ای. هرجا که باشی و در هر حال – حتی اگر بی‌خبر باشی – اما تصویری خواهی بود جاودانه، بر سینه تمام آن چند هزار نوجوان عاشق پیشه‌ای که هرگز تو و تمام آنچه برایشان فتح کردی را تا لحظه مرگ، از خاطر نخواهند برد.

هرجا که باشی و در هر حال، مثل تمام عشق‌های واقعی، مثل تمام داستان‌های دلنواز کودکی، تو برای من، برای ما، جاودانه خواهی بود، اسطوره‌ترین اسطوره تاریخ بارسا...