این چیزیه که من بیشتر از هر چیز ازش میترسم.این که چشماشونو ببندند و یه سری حرف دیکته شده رو بگن و خودشون هیچ چیزی رو تحلیل نکنن

آدمی که انتقاد پذیر باشه و به خودش ایمان داشته باشه و هدف داشته باشه به هر چیزی میرسه

همون طور که خودت گفتی دیکته کردن مال بچه هاست که قدرت ندارن بفهمن چی خوبه چی بد.اما بزرگتر ها باید خودشون بفهمن.یا بهتر بگم تحلیل کنن.مخصوصا مفاهیم پیچیده ای مثل آزادی

حالا وقتي ابروي اون مرد و خانواده يا دينش در ميونه بايد بزاريم كه ازادي كه شما براي اقاي ايكس معين كردي وجود داشته باشه و ابروي اقاي ايگرگ اصلا مهم نيست؟؟ پس اون لطمه اجتماعي و روحي كه بهش وارد ميشه بر اساس ازادي اقاي ايكس پس چي ميشه و كي جوابشو ميده؟؟

نكته بعدي هم تو حرفاتون وجود داره اينكه شما فكر ميكنيد اعتقادات ديني و سياسي و فكري بايد هركسي خودش بدست بياره ولي انصافا هركي هرچي فكر ميكنه درسته؟؟؟

تعصب یه چیز مسخرست و من تونستم از خودم دورش کنم تا جایی که میتونم

یاد گرفتن با دیکته فرق میکنه.دیکته یعنی یاد گرفتن یه چیز بی چون و چرا و یاد گرفتن یعنی تحلیل کردن و قسمتهای درست رو به ذهن سپردن

گرچه اين بحث كلا ربطي زيادي به ازادي نداره ولي خيلي بحث جالبيه

آزادی صرفاً عدم مانع و محدودیت نیست؛ زیرا اساساً مانع، زمانی مانع است که اوّلاً حرکتی وجود داشته باشد، و ثانیاً این حرکت، دارای سمت و سویی خاص باشد؛ به همین سبب، با توجّه به تفاوت هدف ها، مصداق مانع ها و آزادی ها متفاوت می شود. در کلاس درس، اگر هدف من فقط راه رفتن باشد، تابلو و دیوار مانعِ من هستند و آزادی مرا سلب می کنند؛ اما اگر هدفم، تعلیم مباحث به عده ای دیگر باشد، آن گاه همان تابلویی که بر دیوار نصب است، نه تنها مانع من نیست بلکه مرا در رسیدن به هدفم کمک می کند؛ بنابراین، آزادی، ارزش مطلق نیست که پرسیده شود: چرا محدودیت هم باید باشد؛ بلکه آزادی، ارزش مقدّماتی است؛ یعنی ارزش و قداست خود را از هدف می گیرد و آزادی، یعنی محدودیت و مانعی برای رسیدن به هدف نباشد نه این که به طور مطلق، هیچ محدودیت و مانعی وجود نداشته باشد؛ زیرا چنین فرضی، محال است. بدین ترتیب، هر گونه آزادی با محدودیت هایی توأم خواهد بود و دیگر پارادوکس در کار نیست؛ زیرا آزادی یعنی برداشتن موانعی که در راه رسیدن به هدف مشخّصی پیش روی انسان است و طبیعی است همین که انسان به سمت هدفی حرکت کند، ناگزیر برای خود از حیث رفتن به سمت هدف مخالف، محدودیت ایجاد می کند. خلاصه سخن این که فقط چیزی می تواند آزادی را محدود کند که می تواند فلسفه آزادی را تبیین کند و بدین ترتیب، دیگر محدود کننده آزادی من، آزادی دیگران نیست؛ بلکه محدود کننده آزادی من فقط اهدافِ من است ... آزادی نه فقط عصیان است بلکه دو رکن دارد: عصیان و تسلیم. تسلیم شدن در برابر هدف و عصیان ورزیدن نسبت به موانعی که ما را از هدفمان بازمی دارد.

elguaje7 نوشته:


ببخشید میپرم وسط بحث جالبتون فکر کنم این قسمت از تعریف استاد مطهری از آزادی، تا حدودی مفهوم محدودیت رو جا میندازه:

براساس این تعریف، آزادی با هدف معنی پیدا می کنه. اگه هدف رشد و تکامل باشه، پس آزادی یعنی برداشتن موانعی که در مسیر حرکت روبه جلوی انسان قرار میگیرن؛ این حرکت رو به جلو هم برای یه موجود مختار با انتخاب آزادانه ی خودش صورت میگیره. پس معنی درست آزادی، عدم محدودیت مطلق نیست؛ بلکه عدم محدودیت و مانع در جهت رسیدن به هدفیه که این هدف، اقتضای کمال واقعی انسان هست. و البته محدودیتی درست و معقول بنظر میرسه که مصونیت بیاره نه اون محدودیتی که آزادی رو سلب کنه...

در واقع آزادی، در کنار تربیت و امنیت ابزارهایی هستن که هر موجود زنده ای برای حیات و رشد و تکامل خودش بهشون احتیاج داره. آزادی رو میشه به دو دسته تقسیم کرد: آزادی اجتماعی و آزادی معنوی یا همون آزادگی.

آزادی اجتماعی یعنی اینکه آدم بتونه توی اجتماع از ناحیه ی سایر افراد، آزادی داشته باشه. یعنی دیگران مانع راه رشد و تکامل اون نباشن، جلوی فعالیتشو نگیرن، اونو منزوی نکنن، توانایی های فکری و جسمی اون فرد رو در جهت منافع خودشون بکار نگیرن و ...
آزادی معنوی هم یعنی آزادی روح، آزادی انسان از خودش. یعنی اسیر هوای نفس نباشی و وجدانت آزاد باشه. یعنی عزت نفس داشته باشی، انسانیت و شخصیت داشته باشی و فکر و اندیشت آزاد باشه...

و اینکه آزادی اجتماعی، کاملا وابسته به آزادی معنوی هست. شاید تضادهایی که در مورد تعریف آزادی بوجود میاد و مانع برقراری آزادی اجتماعی میشه، به دلیل نادیده گرفتن آزادی معنوی یا آزادگی باشه. لازمه ی برقراری آزادی اجتماعی، آزادی معنوی تک تک افراد اون جامعه ست. کسی که نمیدونه با خودش چند چنده، چطوری میتونه به آزادی دیگران تو اجتماع احترام بذاره؟! همچین آدمی بخاطر منفعت طلبی های خودش خیلی راحت آزادی افراد جامعه رو زیر پا میذاره...

پ.ن: یکم شبیه حرفای الناز بود!

marco van basten نوشته:

من از این کلمه به ظاهر و به اصطلاح خیلی بدم میاد مخصوصا وقتی تو اخبار میگن به ظاهر و به اصطلاح!منظور چیه؟وقتی طرف روشنفکره به ظاهرش چیه؟حتما چون با افکار شما مخالفه به ظاهر روشنفکره نه؟

واي بر هتاكين نوشته:


ديكته ميدونيد به چي ميگن؟؟ به اينكه من بگم اب در 100 درجه ميجوشه بعد شما بپرسي چرا اب در 100 ميجوشه؟ و من درجواب حرفي نداشته باشم و فقط بگم از فلاني شنيدم كه اب تو اين درجه ميجوشه و حتي روش فكر هم نكرده باشم

مصطفی نوشته:

بظاهر روشنفکر یعنی کسی که اصلا فکری نداره که بخواد روشن باشه یانه ، فقط ادای آدمهای فکور رو در میاره و حرفهای بقیه رو مثل طوطی تکرار میکنه